ಕಂಕಣ ಸೂರ್ಯನ ಭವ್ಯಾನುಭವ -೨

ಮಿತ್ರರೆ,

ಕಳೆದ ವಾರ, ೧೯೮೦ರಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಒಂದು ಸಂಪೂರ್ಣ ಸೂರ್ಯಗ್ರಹಣದ ಬಗ್ಗೆ ನನ್ನ ಅನುಭವ ಕಥನವನ್ನು ಓದಿ ಹತ್ತಾರು ಮಂದಿ ಉತ್ತಮ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ನೀಡಿದ್ದೀರಿ. ನಿಮಗೆಲ್ಲ ಹೃದಯ ತುಂಬಿದ ಧನ್ಯವಾದಗಳು.

ನಿಜಕ್ಕೂ ನಾನು ಬರೆಯಲು ಹೊರಟಿದ್ದು ಕಳೆದ ಜನವರಿ ೧೫ರಂದು ಆಕಾಶದಲ್ಲಾದ ವಿಸ್ಮಯಕರ ಘಟನೆಯನ್ನು. ಈ ಸಂಪೂರ್ಣ ಸೂರ್ಯಗ್ರಹಣ ಬಹು ಅಪರೂಪವಾದದ್ದು ಯಾಕೆ ಎಂದರೆ, ಅದೊಂದು ಅಪೂರ್ವ ಕಂಕಣ ಗ್ರಹಣ. ಹಾಗೆಂದರೇನು ಅಂತ ನೀವು ಕೇಳಬಹುದು. ಪ್ರೊ. ಜಿ. ಟಿ. ನಾರಾಯಣರಾವ್‌ರವರ ಖಡಕ್ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ, ದೀರ್ಘವೃತ್ತದ ಒಂದು ನಾಭಿಯಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಿರುವ ಭೂಮಿಯ ಸುತ್ತ ಪರಿಭ್ರಮಿಸುತ್ತಿರುವ ಚಂದ್ರ ಅಪರವಿಯಲ್ಲಿ ಹಾದುಹೋಗುವ ವೇಳೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಸೂರ್ಯನನ್ನು ಕುರಿತಂತೆ ಭೂಮಿಯು ಪುರರವಿಯಯಲ್ಲಿ ಹಾದುಹೋಗುವ ರಾಶಿಚಕ್ರದ ಎರಡು ಸ್ಪಷ್ಟನೆಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಸೂರ್ಯನೂ ಸಮಾಗಮಿಸಿದರೆ ಆಗ ಸುದೀರ್ಘ ಕಂಕಣ ಸೂರ್ಯಗ್ರಹಣ ಘಟಿಸುತ್ತದೆ. ಪಾಮರರ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ ಆವತ್ತು ಆದದ್ದಿಷ್ಟೆ: ಚಂದ್ರ ಭೂಮಿಯಿಂದ ಬಹಳ ದೂರದಲ್ಲಿದ್ದ, ಚಿಕ್ಕದಾಗಿ ತೋರುತ್ತಿದ್ದ; ಸೂರ್ಯ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿದ್ದ, ಸ್ವಲ್ಪ ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ತೋರುತ್ತಿದ್ದ. ಹೀಗಾಗಿ ಗ್ರಹಣದ ವೇಳೆ ಚಂದ್ರನ ತಟ್ಟೆ ಸೂರ್ಯನನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣ ಮುಚ್ಚಲು ವಿಫಲವಾಯ್ತು, ಚಂದ್ರನ ಸುತ್ತ ಬಳೆಯ ಹಾಗೆ ಸೂರ್ಯ ಕಂಡುಬಂದ! ಚಂದ್ರ ಸೂರ್ಯನ ಅಡ್ಡವಾಗಿ ಹಾದುಹೋಗಲು ಸುಮಾರು ಏಳು ನಿಮಿಷಗಳ ಸುದೀರ್ಘಕಾಲ ತೆಗೆದುಕೊಂಡದ್ದು, ಅಲ್ಲದೆ ಅದು ಭೂಮಧ್ಯ ರೇಖೆಯ ಆಸುಪಾಸಿನಲ್ಲೆ ಘಟಿಸಿದ್ದು ಈ ಗ್ರಹಣದ ವಿಶೇಷ. ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಇಂತಹ ಸುದೀರ್ಘ ಕಂಕಣಗ್ರಹಣ ನಡೆಯುವುದು ಇನ್ನು ಒಂದು ಸಾವಿರ ವರ್ಷಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಸಮಯದ ನಂತರ!

ಈ ಖಂಡಗ್ರಾಸ ಗ್ರಹಣ ಕರ್ನಾಟಕದ ಎಲ್ಲೆಡೆ ಕಂಡರೂ ಖಗ್ರಾಸ ಗ್ರಹಣ (ಅಂದರೆ ಸಂಪೂರ್ಣಗ್ರಹಣ) ಕಂಡದ್ದು ಭೂಮಧ್ಯರೇಖೆಯಿಂದ ೭ ಡಿಗ್ರಿ ಉತ್ತರದವರೆಗೆ ವಾಸಿಸುವವರಿಗೆ ಮಾತ್ರ. ಹಾಗಾಗಿ ನಾನು ದಕ್ಷಿಣದ ತಮಿಳುನಾಡು ಅಥವಾ ಕೇರಳ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಯಾವುದಾದರೂ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಮೊದಲೇ ಹೋಗಿ ತಳವೂರಬೇಕಾಗಿತ್ತು.

ದೇಶದ ಹಾಗೂ ಪರದೇಶಗಳ ಎಷ್ಟೋ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು, ಹವ್ಯಾಸಿ ಖಗೋಳವೀಕ್ಷಕರು ಇಂತಹ ಸಂದರ್ಭಗಳಿಗೆ ಕಾಯುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಅವರು ಹಿಂದಿನ ಎಷ್ಟೋ ವರ್ಷಗಳ ದಾಖಲೆಗಳನ್ನು ಸಂಶೋಧಿಸಿ, ಪರಾಮರ್ಶಿಸಿ ಯಾವ ಜಾಗ ವೀಕ್ಷಣೆಗೆ ಅತಿ ಸೂಕ್ತ ಎಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅಂದರೆ, ಆ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಆ ದಿನ ಯಾವುದೇ ಹವಾಮಾನ ವೈಪರೀತ್ಯಗಳಿಲ್ಲದೆ, ಯಾವುದೇ ಅಡೆತಡೆಗಳಿಲ್ಲದೆ, ಮಂಜು-ಮೋಡಗಳಿಲ್ಲದೆ ಶುಭ್ರವಾಗಿ ಕಾಣುವಂತಿರಬೇಕು.

ನಾನು ಆ ಸಮಯಕ್ಕೆ ನೇರವಾಗಿ ಕನ್ಯಾಕುಮಾರಿಗೇ ಹೋಗುವ ತಯಾರಿ ನಡೆಸಿದ್ದೆ. ಈ ಮಧ್ಯೆ ಮಡಿಕೇರಿಯ ಫೀಲ್ಡ್ ಮಾರ್ಷಲ್ ಕಾರ್ಯಪ್ಪ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಖಗೋಳ ವಿಜ್ಞಾನದ ಮೂರು ದಿನಗಳ ಸಮ್ಮೇಳನ ನಡೆಯಿತು. ಅಲ್ಲಿಯೂ ದೇಶ-ವಿದೇಶಗಳಿಂದ ಅನೇಕ ಸಂಶೋಧಕರು ಜಮಾಯಿಸಿದ್ದರು. ಅವರಲ್ಲಿ ಹಲವರೊಂದಿಗೆ ಈ ಗ್ರಹಣದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡಿದೆ. ಎಲ್ಲರೂ ರಾಮೇಶ್ವರದ ಕಡೆ ಬೆರಳು ತೋರಿದಾಗ ಅಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು! ಏಕೆಂದರೆ, ರಾಮೇಶ್ವರ ಸಂಪೂರ್ಣ ಸೂರ್ಯಗ್ರಹಣ ಕಂಡುಬರುವ ಅತಿ ಉತ್ತರ ರೇಖಾಂಶದಲ್ಲಿರುವ ಊರು. ಅಂತರ್ಜಾಲದಲ್ಲಿ ಹಲವು ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು ಕೂಡ ಅದೇ ಜಾಗವನ್ನು ಆರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದು ಕಂಡುಬಂದಿತು. ರಾಮೇಶ್ವರವು ಕನ್ಯಾಕುಮಾರಿಗಿಂತ ಸುಮಾರು ೨೫೦ ಕಿಮೀ ಹತ್ತಿರವೂ ಆಗುತ್ತದೆ, ಆರು ಘಂಟೆ ಪ್ರಯಾಣದ ಹೊತ್ತೂ ಉಳಿಯುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ನಾನೂ ಅಲ್ಲಿಗೇ ಹೋಗುವುದೆಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿದೆ.

ಜೊತೆಗೆ ಯಾರು ಯಾರು ಬರುತ್ತಾರೆ? ಇಂತಹ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ಆಸಕ್ತಿಯಿರುವವರೆಂದರೆ ಅನುಪಮ್ ರೇ, ಪ್ರೊ. ಪೂವಣ್ಣ ಮತ್ತು ಶ್ರೀಕಾಂತ್. ಮೂವರೂ ‘ಬೇರೆ ಕೆಲಸವಿದೆ, ನೀವು ಹೋಗಿಬನ್ನಿ’ ಎಂದುಬಿಟ್ಟರು. ಕೊನೆಗೆ ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ಪುಷ್ಪ, ಕಿರಿಯ ಮಗಳು ಅಭಿಜ್ಞ, ತಮ್ಮನ ಮಗಳು ಅಂಜಲಿ ಮತ್ತು ನಾನು ಇಷ್ಟು ಜನ, ನಮ್ಮ ಕಾರಿನಲ್ಲಿಯೇ ಹೋಗುವುದೆಂದು ನಿಶ್ಚಯಿಸಿದೆವು.
ನಮ್ಮ ಸಂಕ್ರಾಂತಿ ಹಬ್ಬವನ್ನು ತಮಿಳರು ಪೊಂಗಲ್ ಎಂದು ಆಚರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆಗ ಆ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲೆಲ್ಲ ಮೂರು ದಿನ ರಜಾ. ಜೊತೆಗೆ ಭಾನುವಾರವೂ ಸೇರಿ ಬಂದಿದ್ದರಿಂದ ಬಹಳ ಜನಜಂಗುಳಿ ಇರಬಹುದು, ಉಳಿದುಕೊಳ್ಳಲು ಲಾಡ್ಜ್ ಮೊದಲೇ ನಿಗದಿ ಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಒಳ್ಳೆಯದೆಂದು ಊರೂರು ತಿರುಗಾಡುವ ಹವ್ಯಾಸವಿರುವ ನನ್ನ ಭಾವನವರನ್ನೇ ವಿಚಾರಿಸಿದೆ.

ರಾಮನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಅವರಿಗೆ ತಿಳಿದಿದ್ದ ಒಂದು ಹೋಟೆಲಿನ ನಂಬರ್ ಕೊಟ್ಟರು. ‘ಬನ್ನಿ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ, ರೂಂ ಬುಕ್ ಮಾಡಿರುತ್ತೇನೆ’ ಎಂದು ಆ ಮುಸ್ಲಿಂ ಹೋಟೆಲಿನ ಒಡೆಯನೇ ಆಶ್ವಾಸನೆ ಕೊಟ್ಟ.

ದೂರದ ಹಾಗೂ ಮೂರು ದಿನಗಳ ಪ್ರಯಾಣವಾದ್ದರಿಂದ ಒಬ್ಬ ಡ್ರೈವರ್‌ನ್ನು ಹುಡುಕಬೇಕಾಯಿತು. ಕೊನೆಗೆ ರಫೀಕ್ ಸಿಕ್ಕಿದ. ಈ ರಫೀಕ್ ಬಗ್ಗೆ ಮೊದಲೇ ಹೇಳಿಬಿಡುತ್ತೇನೆ. ಅವನು ನನ್ನ ಕ್ಲಿನಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಹಿಂದೆ ಸಣ್ಣ-ಪುಟ್ಟ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದವ. ಈಗ ಡ್ರೈವರ್ ಆಗಿದ್ದಾನೆ. ಒಂದೆರಡು ಕಡೆಗೆ ನಮ್ಮ ಜೊತೆ ಬಂದಿದ್ದಾನೆ ಕೂಡ. ಎಷ್ಟೋ ರಾಜ್ಯಗಳನ್ನು ಸುತ್ತಿರುವುದರಿಂದ ಸ್ಥಳಗಳ ಪರಿಚಯವೂ ಇದೆ. ಮಾತು ಮಾತ್ರ ಸ್ವಲ್ಪ ವಿಚಿತ್ರ. ಮಾತನಾಡಲು ಬಾಯಿ ತೆರೆದರೆ ಶಕಾರಮೂರ್ತಿ! ‘ನಿಮ್ಗೆ ಯೋಚನೆ ಬೇಡ ಡಾಕ್ಟ್ರೆ, ನಂಗೆ ಬಿಟ್ಬಿಡಿ. ರೂಟ್ ನಾನು ವಿಚಾರಿಶ್ತೇನೆ!’

ಜನವರಿ ೧೪ರಂದು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಐದೂವರೆಗೆ ವೀರಾಜಪೇಟೆ ಬಿಟ್ಟೆವು. ಮೈಸೂರು, ನಂಜನಗೂಡು, ಚಾಮರಾಜನಗರದ ದಾರಿಗಾಗಿ ಸತ್ಯಮಂಗಲ ತಲುಪಿದೆವು. ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ರಸ್ತೆ ಬದಿಯ ಒಂದು ಕಬ್ಬಿನ ತೋಟದಲ್ಲಿ ಬೆಳಗ್ಗಿನ ಉಪಹಾರಕ್ಕೆ ನಾವು ಕಟ್ಟಿಕೊಂದು ಬಂದಿದ್ದ ಇಡ್ಲಿ ಮುಗಿಸಿದೆವು. ಬಹುಶಃ ಅಲ್ಲಿಂದ ಹಿಡಿದು, ಹಿಂದಿರುಗುವವರೆಗೂ ನಾವು ತಿಂದ ಚೊಕ್ಕ-ರುಚಿಕರ ಆಹಾರ ಅದೊಂದೆ!

ದಿಂಬಂ ಘಾಟ್ ಇಳಿದು ಬನ್ನಾರಿ ದಾಟಿ ಸತ್ಯಮಂಗಲಕ್ಕೆ ಹೋದೆವು. ನಾವು ಸಂಜೆಯ ವೇಳೆಗೆ ರಾಮನಾಡ್ (ರಾಮನಾಥಪುರಂ) ತಲುಪಬೇಕಿತ್ತು. ಆದಷ್ಟೂ ಹತ್ತಿರದ ದಾರಿ ಹುಡುಕಿ ಆ ಮಾರ್ಗವಾಗಿ ಹೋಗುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಅವರಿವರನ್ನು ಕೇಳಬೇಕಾಯಿತು. ತಮಿಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಯಾರು ನಿಮಗೆ ದಾರಿ ಹೇಳಿದರೂ ‘ನೇರೆ ಪೋ, ಯಾರಿಯುಂ ಕೇಕ್ಕಾದೆ!’ (ನೆಟ್ಟಗೆ ಹೋಗಿ. ಯಾರನ್ನೂ ಕೇಳಬೇಡಿ) ಎನ್ನುವ ಚಾಳಿ ಇದೆ. ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರೂ ತಮಗೆ ತಿಳಿದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ದಾರಿ ತೋರುತ್ತಿದ್ದುದರಿಂದ ಕೊನೆಗೆ ೫೦-೭೦ ಕಿಲೋಮೀಟರು ಸುತ್ತಿ ಬಳಸಿಯೇ ಮಧುರೆ ತಲುಪಿದೆವು. ಅಲ್ಲಿಯೂ ಕೂಡ ಊರೊಳಗೆ ನುಗ್ಗಿ ವಾಹನಗಳ ಗೊಂದಲದೊಳಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಕೊಂಡು ಸುಮಾರು ಒಂದು ಘಂಟೆ ವೇಸ್ಟ್ ಆಯಿತು. ಕೊನೆಗೂ ರಾಮನಾಡ್ ತಲುಪಿದಾಗ ರಾತ್ರಿ ಒಂಭತ್ತೂವರೆ! ಊರೆಲ್ಲ ಎರಡು ದಿನ ಜಡಿಮಳೆ ಸುರಿದು ಕೊಚ್ಚೆಮಯವಾಗಿತ್ತು.

ಹದಿನೈದರಂದು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದು, ಏಳು ಘಂಟೆಗೆ ಲಾಡ್ಜ್‌ನಿಂದ ಹೊರಬಂದು ಮೊದಲು ನೋಡಿದ್ದು ಆಕಾಶವನ್ನು! ಸುತ್ತಲೂ ಮೋಡ ತುಂಬಿದ ವಾತಾವರಣ, ಪಿರಿಪಿರಿ ಮಳೆ, ಎಲ್ಲವೂ ನಮ್ಮ ಗ್ರಹಣ ನೋಡುವ ಸಂಭ್ರಮವನ್ನು ತಣ್ಣಗಾಗಿಸಿಬಿಟ್ಟಿತು. ಅದೇ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನಮ್ಮ ಲಾಡ್ಜ್‌ನಲ್ಲಿಯೇ ಹಿಂದಿನ ರಾತ್ರಿ ತಂಗಿದ್ದ ಗುವಾಹಟಿಯ ನಾಲ್ಕು ಜನರ ತಂಡ ಟೆಲಿಸ್ಕೋಪು, ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಮುಂತಾದ ಸಲಕರಣೆಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ವ್ಯಾನಿಗೆ ತುಂಬಿಸತೊಡಗಿದರು. ನನ್ನ ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೊಂಡೆ. ಎಲ್ಲರ ಮುಖದಲ್ಲಿಯೂ ಆತಂಕ ತುಂಬಿತ್ತು. ಆಕಾಶ ಹೀಗಿದ್ದರೆ ಸೂರ್ಯನನ್ನು ಕಂಡ ಹಾಗೆಯೇ! ಈ ಭಾಗ್ಯಕ್ಕೆ ದೇಶವಿದೇಶಗಳಿಂದ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬರಬೇಕಿತ್ತೇ! ಎಲ್ಲರೂ ರಾಮೇಶ್ವರವನ್ನು ಏಕೆ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡರು? ನಾನೂ ಇಲ್ಲಿಗೇ ಬಂದೆನಲ್ಲ? ಏನಾದರಾಗಲಿ, ಸೂರ್ಯನ ಇಣುಕು ನೋಟವನ್ನಾದರೂ ನೋಡಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವುದೆಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿದೆವು.

ಪಕ್ಕದ ಭಯಂಕರ ಹೋಟೆಲಿನಲ್ಲಿ ಉಪಾಹಾರ ಮುಗಿಸಿ ರಾಮೇಶ್ವರಕ್ಕೆ ಪ್ರಯಾಣ ಬೆಳೆಸಿದೆವು. ರಾಮನಾಡಿನಿಂದ ರಾಮೇಶ್ವರದ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಪಾಂಬನ್ ಸೇತುವೆ ದಾಟಬೇಕು. ವಾಹನಗಳಿಗೆ ಎತ್ತರದಲ್ಲಿ ಒಂದು ರಸ್ತೆ, ಅನತಿ ದೂರದಲ್ಲಿಯೇ ಸಮಾನಂತರದಲ್ಲಿ ಆದರೆ, ಸಮುದ್ರಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ರೈಲು ಪ್ರಯಾಣಕ್ಕೆ ದಾರಿ! ಮೂವತ್ತೆರಡು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ಈ ದಾರಿಗಾಗಿ ಬಂದಿದ್ದೆ. ಆ ಥ್ರಿಲ್ ರಸ್ತೆಯ ಮೇಲಿಲ್ಲ.

ಮೊದಲು ರಾಮೇಶ್ವರದ ದೇವಸ್ಥಾನವನ್ನು ನೋಡಿಕೊಂದು ಅಲ್ಲಿಂದ ಗ್ರಹಣ ವೀಕ್ಷಣೆಗೆ ಸೂಕ್ತ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಠಿಕಾಣಿ ಹೂಡಬೇಕೆಂಬುದು ನಮ್ಮ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ. ನಾವಂದುಕೊಂಡಂತೆ ರಾಮೇಶ್ವರವು ಯಾತ್ರಾರ್ಥಿಗಳಿಂದ, ಪ್ರವಾಸಿಗರಿಂದ ತುಂಬಿ ತುಳುಕುತ್ತಿತ್ತು. ಆವತ್ತು ಅಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ಎರಡು ಲಕ್ಷ ಜನ ಸೇರಿದ್ದಿರಬಹುದು.

ಗ್ರಹಣದ ದಿನವಾದ್ದರಿಂದ ದೇವಸ್ಥಾನವನ್ನು ಹತ್ತು ಘಂಟೆಗೇ ಮುಚ್ಚುತ್ತಾರೆಂದು ತಿಳಿದು ಬೇಗಬೇಗನೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದೆವು. ರಾಮೇಶ್ವರ ದೇವಸ್ಥಾನ ನಿಜಕ್ಕೂ ಒಂದು ಅತಿ ಬೃಹತ್ತಾದ ಕಟ್ಟಡ ಸಮೂಹ. ದೇವಸ್ಥಾನದ ಹೊರಗಿನ ಎರಡು ಪ್ರಾಕಾರಗಳನ್ನು ಸುತ್ತಿ ಹೆಬ್ಬಾಗಿಲಿಗೆ ಬರುವುದರೊಳಗೆ ಬಾಗಿಲು ಮುಚ್ಚಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು! ಇನ್ನೂ ಒಂಭತ್ತು ಘಂಟೆ, ಆಗಲೇ ಮುಚ್ಚಿಬಿಟ್ಟರಲ್ಲ? ಈಗಾಗಲೇ ಒಳಗೆ ಇರುವ ಯಾತ್ರಾರ್ಥಿಗಳು ದೇವರ ದರ್ಶನವನ್ನು ಪಡೆದು ಹೊರಬರಲು ಒಂದು ತಾಸು ಆಗುವುದರಿಂದ ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಎಂದು ತಿಳಿಯಿತು. ಈಗೇನು ಮಾಡುವುದು? ಗ್ರಹಣ ಹಿಡಿಯಲು ಇನ್ನೂ ಎರಡು ಘಂಟೆಯಿದೆ. ಸುತ್ತಲೂ ಇದ್ದ ಜನಕ್ಕೆ ಗ್ರಹಣದ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವ ಆಸಕ್ತಿಯೂ ಇದ್ದಂತಿರಲಿಲ್ಲ. ದೇವಸ್ಥಾನದ ಪೂರ್ವಕ್ಕೆ ಇರುವ ಸಮುದ್ರ ತೀರದಲ್ಲಂತೂ ಸಾವಿರಾರು ಜನ! ಸರಿಯಾಗಿ ನಿಲ್ಲಲೂ ಆಗದಿರುವ ಇಂತಹ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ನಾವು ಗ್ರಹಣ ವೀಕ್ಷಣೆ ಮಾಡುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ? ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ತಂಗಿದ್ದ ಗುವಾಹಟಿಯವರು ಏನಾದರು? ಇಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ಮತ್ತೊಂದು ಆಶ್ಚರ್ಯ ಕಾದಿತ್ತು. ಸುಮಾರು ಒಂಭತ್ತು ಘಂಟೆಗೆಲ್ಲ ಆಗಸ ಶುಭ್ರವಾಗತೊಡಗಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿಂದ ಸಾಯಂಕಾಲದವರೆಗೂ ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ಒಂದೇ ಒಂದು ಮೋಡದ ತುಣುಕೂ ಇಲ್ಲದೆ ಇಡೀ ಆಕಾಶ ಗ್ರಹಣವೀಕ್ಷಣೆಗೆ ಅನುವು ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿತ್ತು!

ಈ ಜಂಜಾಟದಿಂದ ದೂರ ಹೋಗೋಣವೆಂದು ವಾಹನ ಸಂದಣಿಯಿಂದ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಪಾರಾಗಿ ಮುಖ್ಯ ಬೀದಿಗೆ ಬಂದೆವು. ಇಲ್ಲಿಂದ ಕೆಲವೇ ಕಿಲೋಮೀಟರು ದೂರದಲ್ಲಿದ್ದ ಧನುಷ್ಕೋಟಿಗೆ ಹೋಗುವುದು ಸೂಕ್ತವೆಂದು ತೋರಿತು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಯಾವುದೋ ರಾಜ್ಯದ ರಾಜ್ಯಪಾಲರು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬರುತ್ತಿರುವರೆಂದು ಎಲ್ಲಾ ವಾಹನಗಳನ್ನೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಾಲ ತಡೆದರು. ಅಂತೂ ರಾಮೇಶ್ವರವನ್ನು ಬಿಡುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಹನ್ನೊಂದೂಕಾಲು ಘಂಟೆಯಾಗಿತ್ತು, ಸೂರ್ಯಗ್ರಹಣ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗಿತ್ತು. ನಮ್ಮ ನಾಲ್ವರ ಬಳಿಯಲ್ಲೂ ಸೂರ್ಯನ ವೀಕ್ಷಣೆಗೆ ಸೂಕ್ತ ಕನ್ನಡಕಗಳಿದ್ದವು. ಯಾವುದೋ ಮನೆಯೊಳಗಿಂದ ಇಬ್ಬರು ಹುಡುಗರು ಬೈನಾಕ್ಯುಲರ್ ಹಿಡಿದು ಗ್ರಹಣ ನೋಡಲು ಹೊರಬಂದರು. ಅವರನ್ನು ಬೈದು ಬುದ್ಧಿ ಹೇಳಿ ಒಂದು ಕನ್ನಡಕವನ್ನು ಅವರಿಗೆ ಕೊಡಬೇಕಾಯಿತು.

ನಮ್ಮ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಸೋನಿ ವಿಡಿಯೋ ಕ್ಯಾಮೆರಾ, ನಿಕಾನ್ P90 ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಮತ್ತು ಬೈನಾಕ್ಯುಲರ್ ಇವಿಷ್ಟಿದ್ದವು. ನನ್ನ ಒಂದು ಕೊರತೆ ಟ್ರೈಪಾಡ್ ಇಲ್ಲದಿದ್ದದ್ದು. ಹೊರಡುವ ಸಂಭ್ರಮದಲ್ಲಿ ಅದೊಂದನ್ನು ಮರೆತು ಬಂದಿದ್ದೆ. ಧನುಷ್ಕೋಟಿ ತಲುಪಿದಾಗ ಬಹಳ ಸಂತೋಷವಾಯಿತು. ಏಕೆಂದರೆ, ಅಲ್ಲಿ ಈಗಾಗಲೇ ಸುಮಾರು ಸಾವಿರ ಮಂದಿ ಸೇರಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಅವರೆಲ್ಲ ಸೂರ್ಯಗ್ರಹಣದ ವೀಕ್ಷಣೆಗೇ ಬಂದಿದ್ದರು. ದೇಶವಿದೇಶಗಳಿಂದ ನೂರಾರು ಸಲಕರಣೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಸಜ್ಜಾಗಿ ಬಂದಿದ್ದರು. ಅಲ್ಲದೆ ದೂರದಲ್ಲಿ ಪೆಂಡಾಲ್ ಮತ್ತು ಮೈಕು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ವಿವಿಧ ರೇಡಿಯೋ-ಟಿವಿ ಮಾಧ್ಯಮದ ಮಂದಿಯೊಂದಿಗೆ, ಹಲವು ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು, ವಿಜ್ಞಾನ ಸಂಘಗಳು ಗ್ರಹಣದ ಬಗ್ಗೆ ಸೂಕ್ತ ಮಾಹಿತಿ ಮತ್ತು ನೇರವರದಿಯನ್ನು ಬಿತ್ತರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.

ಆದರೆ ಅತಿ ಕಿರಿದಾದ ರಸ್ತೆ, ಹೋಗಲು-ಬರಲು ವಾಹನಗಳಿಗೆ ಬಹಳ ತ್ರಾಸಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಮುಂದೆ ಹೋದ ವಾಹನಗಳು ರಿವರ್ಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಹಿಂದಿರುಗಬೇಕು. ರಸ್ತೆಯ ಎರಡೂ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಅಗಾಧ ಮರಳು ರಾಶಿ. ರಫೀಕನಿಗಂತು ತುಂಬಾ ಕೋಪ ಬಂದಿರಬೇಕು. ‘ಈ ಜನಕ್ಕೆ ಬುದ್ದಿ ಇಲ್ಲ, ಶ್ರೈಟ್ ಮರಳು ಮೇಲೆ ಇಳಿಕೊಂಡು ಹಾಗೇ ಒಂದು ಶುತ್ತು ತಿರುಗಿಶಿ ವಾಪಾಶ್ ರಶ್ತೆಗೆ ಬಂದುಬಿಡೋಣ’, ಅಂದ. ನನಗೇಕೋ ಸಂಶಯ ಬಂತು. ಇಷ್ಟು ವಾಹನಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾದರೂ ವಿಶಾಲವಾದ ಮರಳ ಮೇಲೆ ಪಾರ್ಕ್ ಮಾಡಿಲ್ಲ ಅಂದ ಮೇಲೆ, ಏನೋ ಐಬು ಇರಬೇಕು ಎಂದುಕೊಂಡು ‘ಬೇಡ ಮಾರಾಯ ಇಲ್ಲೇ ರಸ್ತೆಯ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿಕೊ. ನಾವೆಲ್ಲ ಇಳಿದುಬಿಡುತ್ತೇವೆ, ಆಮೇಲೆ ನೀನೆಲ್ಲಾದರೂ ಪಾರ್ಕ್ ಮಾಡು’ ಎಂದು ಹೇಳುವುದರೊಳಗೆ ಬಲಬದಿಗೆ ಇಳಿದೇಬಿಟ್ಟ.

ಕಾರಿನ ನಾಲ್ಕು ಚಕ್ರಗಳು ಮರಳಿಗೆ ಇಳಿದವೋ ಇಲ್ಲವೋ ಕಾರು ಒಮ್ಮೆಲೇ ನಿಂತು ಹೋಯಿತು! ಜಂ ಅಂತ ಮೊದಲನೆ ಗೇರು ಹಾಕಿ ರಿವ್ವನೆ ಬಿಟ್ಟ. ಚಕ್ರಗಳು ತಿರುಗಿದವೇ ವಿನಃ ಕಾರು ಒಂದಿಂಚೂ ಅಲುಗಲಿಲ್ಲ. ಕೆಳಗೆ ಇಳಿದು ನೋಡಿ ದಂಗಾಗಿಹೋದ. ಕಾರಿನ ಚಕ್ರಗಳು ಸೊಂಟದವರೆಗೆ ಹೂತುಹೋದವು! ರಫೀಕನಿಗೆ ಮೈಯೆಲ್ಲಾ ಬೆವತು ಹೋಯಿತು. ‘ಎಲ್ಲಾರೂ ಶ್ವಲ್ಪ ಇಳಿದು ತಳ್ಳಿದರೆ ಶಾಕು’, ಅಂದ. ಯಾರಿದ್ದಾರೆ? ಎಲ್ಲರೂ ಆಕಾಶ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿ-ಮಕ್ಕಳು ತಮ್ಮ ಸ್ಪೆಶಲ್ ಕನ್ನಡಕದೊಂದಿಗೆ ಸುತ್ತಮುತ್ತ ಇದ್ದ ಕೆಲವರಿಗೆ ಸೂರ್ಯನನ್ನು ತೋರಿಸತೊಡಗಿದ್ದರು. ರಫೀಕನಿಗಂತೂ ತಡೆಯಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ‘ಶಾರ್, ಶಾರ್, ಎಲ್ಲಾರು ವಾಂಗೊ. ಶಕ್ತಿ ಪೋಡುಂಗೊ!’ ಎಂದು ತನಗೆ ತಿಳಿದ ತಮಿಳಿನಲ್ಲೇ ದೈನ್ಯನಾಗಿ ಕೂಗತೊಡಗಿದ. ಒಂದೆರಡು ಧಾಂಡಿಗರು ಮತ್ತಿಬ್ಬರನ್ನು ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡು ಮೊದಲು ರಫೀಕನನ್ನು ಕಾರಿನಿಂದ ಇಳಿಸಿದರು. ಚಕ್ರದ ಸುತ್ತ ಮರಳನ್ನು ಬಿಡಿಸಿ, ಎಲ್ಲಾ ಸೇರಿ ಕಾರನ್ನೇ ಗುಂಡಿಯಿಂದ ಅನಾಮತ್ತಾಗಿ ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಎತ್ತಿಟ್ಟರು. ಅಲ್ಲಿಂದ ಹಿಂದಕ್ಕೆ ನೂಕಿ ರಸ್ತೆಗೆ ತಂದಿಟ್ಟರು. ನನಗಂತೂ ಸಾಕಾಗಿ ಹೋಗಿತ್ತು, ‘ಇನ್ನಾದರೂ ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿ ಎಲ್ಲಾದರೂ ಪಾರ್ಕ್ ಮಾಡು’ ಎಂದು ಹೇಳಿದವನೆ ಎಲ್ಲರೊಂದಿಗೆ ಸಮುದ್ರ ತೀರಕ್ಕೆ ಬಂದೆ.

ಗ್ರಹಣ ಈಗಾಗಲೇ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಸಮುದ್ರ ತೀರದುದ್ದಕ್ಕೂ ಎಲ್ಲೆಡೆ ಸಕಲ ಸಲಕರಣೆಗಳೂ ಸಿದ್ಧಗೊಂಡು ಸೂರ್ಯನತ್ತ ತಿರುಗಿ ನಿಂತಿದ್ದವು. ಹಲವು ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು, ಹವ್ಯಾಸೀ ಖಗೋಳತಜ್ಞರು, ನನ್ನಂತಹ ಆಕಾಶರಾಯರು ಎಲ್ಲರೂ ಸಂಪೂರ್ಣ ವಿದ್ಯಮಾನಗಳನ್ನು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಚಿತ್ರೀಕರಿಸುತ್ತ, ಮಧ್ಯೆಮಧ್ಯೆ ಫೋಟೊ ತೆಗೆಯುತ್ತ, ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಕಂಕಣ ಸೂರ್ಯಗ್ರಹಣವನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತ ನಿಂತಿದ್ದರು. ಚಂದ್ರ ಆಗಲೇ ಸೂರ್ಯನನ್ನು ಮುಕ್ಕಾಲು ಭಾಗ ನುಂಗಿದ್ದ. ನನ್ನಲ್ಲಿ ಟ್ರೈಪಾಡ್ ಇಲ್ಲದಿದ್ದುದು ಬಹು ದೊಡ್ಡ ಕೊರತೆಯಾಯಿತು. ಫಿಲ್ಟರ್ ಹಾಳೆಯನ್ನು ಲೆನ್ಸ್ ಮುಂದೆ ಹಿಡಿದು, ಜೂಂ ಮಾಡಿ, ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಕೈ ನಡುಗಿಸದೆ ಸೂರ್ಯನ ಛಾಯೆಯನ್ನು ಕ್ಯಾಮೆರಾದಲ್ಲಿ ಸೆರೆಹಿಡಿಯುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಅಸಾಧ್ಯವಾದ ಕೆಲಸ. ಪ್ರತಿ ಸಾರಿ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರನ್ನು ಮುಕ್ಕಾಲಿ ದಯಪಾಲಿಸಲು ಬೇಡುವಂತಾಯಿತು. ಬೀಸುತ್ತಿದ್ದ ಗಾಳಿಯ ತೀವ್ರತೆಯಿಂದಾಗಿ ಸಾಧಾರಣ ಮುಕ್ಕಾಲಿಗಳು ತರತರನೆ ನಡುಗುತ್ತಿದ್ದವು.

ಜಮಾಯಿಸಿದ್ದ ಜನರಲ್ಲಿ ಹಲವರು ಕರ್ನಾಟಕದವರೂ ಇದ್ದರು. ದೂರದ ನಾಡಿಗೆ ಹೋದಾಗ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುವವರು ಸಿಕ್ಕಿದರೇ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಸಂತೋಷ! ನಾವು ನಿಂತ ಜಾಗದ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿಯೇ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಸಹೋದರರರಿಬ್ಬರು ಗ್ರಹಣವನ್ನು ವೀಕ್ಷಿಸುವುದರೊಂದಿಗೆ ಸಂಪ್ರದಾಯಬದ್ಧರಾಗಿ ಮಂತ್ರಜಪವನ್ನೂ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಮಕ್ಕಳು ಆಗಲೇ ಸಮುದ್ರಕ್ಕೆ ಇಳಿದಾಗಿತ್ತು. ವಿಡಿಯೋಚಿತ್ರಗಳನ್ನು, ಮತ್ತು ಫೋಟೋಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಮತ್ತು ಆಗಾಗ ಇತರರ ಸಲಕರಣೆಗಳನ್ನು ಮುಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದರಿಂದ, ಹಾಗೂ ಜೊತೆಗೆ ಅವುಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ನನ್ನ ಹಿಂದೆ ತಿರುಗಬೇಕಾಗಿದ್ದರಿಂದ ನಾನೂ ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿಯೂ ಕೊನೆಯವರೆಗೂ ಮೈಕೈ ನೀರು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳದೆ ಎಚ್ಚರ ವಹಿಸಬೇಕಾಯಿತು. ಇನ್ನೊಂದು ತಮಾಷೆಯೆಂದರೆ, ಒಬ್ಬ ತನ್ನ ದೂರದರ್ಶಕದ ಮೂಲಕ ಸೂರ್ಯನನ್ನು ನೋಡಿದ ಮೇಲೆ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾಪಿತವಾದ ಮತ್ತೊಬ್ಬನ ದೂರದರ್ಶಕದೊಳಗೆ ಇಣುಕುತ್ತಿದ್ದ; ಅಲ್ಲಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದದ್ದೂ ಅದೇ!

ಸಮಯ ಕಳೆದಂತೆ ಚಂದ್ರ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಸೂರ್ಯನ ಮಧ್ಯಭಾಗಕ್ಕೆ ಸರಿಯುತ್ತಿದ್ದ. ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ೧.೧೮ಕ್ಕೆ ಕಂಕಣಗ್ರಹಣ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು. ನೆರೆದ ಎಲ್ಲ ವೀಕ್ಷಕರಲ್ಲಿಯೂ ಹೊಸ ಹುರುಪು ಕಂಡಿತು. ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಆಟದಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಬೌಲರ್ ಓಡಿಬಂದು ಬೌಲ್ ಮಾಡುವಾಗ ಕಾಮೆಂಟೇಟರ್‌ಗಳ ಧ್ವನಿ ಬರಬರುತ್ತ ತಾರಕಕ್ಕೆ ಏರುವಂತೆ ದೂರದಲ್ಲಿ ವಿವಿಧ ಮಾಧ್ಯಮಗಳ ಮಾತುಗಾರರು ಮೈಮೇಲೆ ದೇವರು ಬಂದಂತೆ ಮೈಕ್‌ನಲ್ಲಿ ಕೂಗುತ್ತಿದ್ದುದು ಕೇಳುತ್ತಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿ ಆ ಹೊತ್ತು ಕೇಕು, ಬಿಸ್ಕೇಟು ಮುಂತಾದ ತಿನಿಸುಗಳನ್ನು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಹಂಚಿ, ತಾವೂ ತಿಂದು, ಸಾವಿರಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಭಾರತೀಯರು ಆಚರಿಸುತ್ತ ಬಂದಿದ್ದ ಮೂಢನಂಬಿಕೆಯನ್ನು ಹೀಗೆ ತಿನ್ನುವುದರ ಮೂಲಕ ತೊಡೆದಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ಜಾಹೀರು ಮಾಡುವ ಉತ್ಸುಕತೆ ಅವರಲ್ಲಿದ್ದಂತೆ ತೋರಿತು. ಆ ವೇಳೆಗೆ ಸುತ್ತಲ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಕತ್ತಲ ಛಾಯೆ ಕಾಣಿಸಿತು. ಸೂರ್ಯನಿಗೇ ಮಂಕು ಬಡಿಯಿತೇನೋ ಎಂಬಂತೆ! ಅದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಸಾಧಾರಣವಾಗಿ ಸಂಪೂರ್ಣ ಸೂರ್ಯಗ್ರಹಣದಲ್ಲಿ ಆಗುವಂತೆ ಕತ್ತಲು ಆವರಿಸಲಿಲ್ಲ. ಫಿಲ್ಟರ್ ಇಲ್ಲದೆ ನೇರವಾಗಿ ಸೂರ್ಯನನ್ನು ದಿಟ್ಟಿಸಲು ಆಗಲೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಎಡೆಬಿಡದೆ ಎಲ್ಲರೂ ಚಿತ್ರೀಕರಣ, ಛಾಯಾಗ್ರಹಣದಲ್ಲಿ ನಿರತರಾದರು! ಈ ವೇಳೆಗೆ ನಾನು ಒಂದು ಟ್ರೈಪಾಡ್‌ನ್ನು ಹೇಗೋ ಹೊಂದಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ.

೧.೨೩ರಕ್ಕೆ ಚಂದ್ರನ ತಟ್ಟೆ ಸೂರ್ಯನ ಇನ್ನೊಂದು ಬದಿಯನ್ನು ಸೇರಿತು, ಅಲ್ಲಿಂದಾಚೆ ಗ್ರಹಣ ಬಿಡತೊಡಗಿತು. ಉತ್ತುಂಗಕ್ಕೆ ಏರಿದ್ದ ಉತ್ಸಾಹ ಎಲ್ಲೆಡೆ ಕುಗ್ಗುತ್ತಾ ಬಂತು. ಎಲ್ಲರೂ ಅವರವರ ಸಲಕರಣೆಗಳನ್ನು ಬಿಚ್ಚಿ, ಸುತ್ತತೊಡಗಿದರು, ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ವಾಹನಗಳಿಗೆ ಪ್ಯಾಕ್ ಮಾಡತೊಡಗಿದರು. ಬೆಳಗ್ಗಿನಿಂದ ನಾವೆಲ್ಲ ಏನನ್ನೂ ತಿಂದಿರಲಿಲ್ಲ; ಮಕ್ಕಳೂ ಹಸಿವೆ ಎಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಗ್ರಹಣ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದರಿಂದ ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಸಮುದ್ರಸ್ನಾನ. ಮಕ್ಕಳಿಬ್ಬರೂ ಈಗಾಗಲೇ ಕಡಲ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಆಟವಾಡುತ್ತಿದ್ದರು; ಅವರಮ್ಮನೂ, ನಾನೂ ಅಮಾವಾಸ್ಯೆಯ ಅಲೆಯುಬ್ಬರಗಳ ಹೊಡೆತ ಸುಖವನ್ನು ಆನಂದಿಸತೊಡಗಿದೆವು. ನಾನಾಚೆ ತಿರುಗಿ ಅಭಿಜ್ಞಳೊಂದಿಗೆ ಏನೋ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಯಾವುದೋ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಈ ಕಡೆ ತಿರುಗಿದರೆ, ಪುಷ್ಪಾ ‘ಓ..ಹೋ’ ಎಂದು ಎರಡೂ ಕಾಲು, ಕೈಎತ್ತಿ ಕೂಗುತ್ತಿದ್ದಳು. ಮೊದಲೇ ಅವಳಿಗೆ ಈಜು, ಮತ್ತೊಂದು ಬಾರದು. ಅಲೆಗಳು ತೀರಕ್ಕೆ ಬಡಿದು ಹಿಂದಿರುಗುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಇವಳು ಆಯ ತಪ್ಪಿದ್ದಳು! ನಾನು ಓಡಿಹೋಗಿ ಹಿಡಿದುಕೊಳ್ಳುವುದರೊಳಗೆ, ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಸಹೋದರರು ಅವಳನ್ನು ಹಿಡಿದೆತ್ತಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದರು. ಅವರಿಗೆ ಕೃತಜ್ಞತೆಯನ್ನು ಹೇಳಿ ಇವಳನ್ನು ನೀರಿನಿಂದ ಪಾರು ಮಾಡಿ, ಎಲ್ಲರೂ ಕಾರಿನೆಡೆಗೆ ನಡೆದೆವು. ಕೊನೆಗೆ ಇವಳು ಹೇಳಿದ್ದಿಷ್ಟು: ‘ಅವರು ನನ್ನ ಜೀವ ಉಳಿಸಿದ್ದು ಹಾಗಿರಲಿ, ನನ್ನ ರಟ್ಟೆಯನ್ನು ಹಿಡಿದೆಳೆದ ನೋವು ಇನ್ನೂ ಹೋಗಿಲ್ಲ!’

ಧನುಷ್ಕೋಟಿಯ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಸಮುದ್ರ ಒಂದಿಷ್ಟೂ ಆಳವಿಲ್ಲ. ನಡೆದೇ ಎಷ್ಟೋ ದೂರ ಸುತ್ತಬಹುದು. ಅಲ್ಲದೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ಇನ್ನೂ ಹತ್ತು ಕಿಲೋಮೀಟರುಗಳ ದೂರದಲ್ಲಿ ರಾಮಸೇತುವಿದೆ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ನಾಲ್ಕು ಗೇರ್‌ಗಳಿರುವ ವಾಹನಗಳಲ್ಲಿ ಹೋಗಬಹುದು. ಅದೊಂದು ವಿಶಿಷ್ಟ ಅನುಭವ. ಅದನ್ನೂ ಮುಗಿಸಿ, ಸಂಜೆ ಆರೂವರೆಗೆ ಭಾರವಾದ ಉಪ್ಪುದೇಹವನ್ನು ಹೊತ್ತು ರಾಮೇಶ್ವರಕ್ಕೆ ಬಂದು, ಅಲ್ಲಿಂದ ರಾಮನಾಡ್‌ಗೆ ಹಿಂದಿರುಗಿದೆವು. ರಾತ್ರಿ ಊಟ ಮಾಡುವಾಗ ಏಳೂವರೆ ಘಂಟೆ! ಮಾರನೆ ದಿನ ಮಧುರೆಗೆ ತೆರಳಿ ಅಲ್ಲಿ ದೇವಸ್ಥಾನವನ್ನೂ ನೋಡಿಕೊಂಡು, ಹಾಗೇ ತಿರುಪ್ಪೂರಿನ ಮಾರ್ಗವಾಗಿ ಬಂದು ಕೊನೆಗೆ ನಂಜನಗೂಡಿನ ತಮ್ಮನ ಮನೆ ತಲುಪುವಾಗ ರಾತ್ರಿ ಹತ್ತು ಘಂಟೆ ಮೀರಿತ್ತು.

ಕೊನೆಗೂ ಕಂಕಣ ಸೂರ್ಯಗ್ರಹಣವನ್ನು ನೋಡಬೇಕೆಂಬ ನನ್ನ ಹಲವು ವರ್ಷಗಳ ಕನಸು ನನಸಾಗಿತ್ತು. ನಿಜಕ್ಕೂ ಅದೊಂದು ಅದ್ಭುತ ಅನುಭವ!

ಕಂಕಣ ಸೂರ್ಯನ ಭವ್ಯಾನುಭವ

ಮೊನ್ನೆ ಜನವರಿ ಹದಿನೈದರ ಸಂಪೂರ್ಣ ಸೂರ್ಯಗ್ರಹಣವನ್ನು ನೋಡುವ ತವಕ ನನಗೆ ಉಂಟಾದದ್ದು ಹದಿನಾರು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ. ಆಗ ನನ್ನ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್‌ನಲ್ಲಿ ಹೊಸದಾಗಿ ಅಳವಡಿಸಿದ ಖಗೋಳ ತಂತ್ರಾಂಶವನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಿ, ಮುಂದೆ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ನಡೆಯಲಿರುವ ಸಂಪೂರ್ಣ ಸೂರ್ಯಗ್ರಹಣಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಕುತೂಹಲದಿಂದ ನೋಡುತ್ತ ನೋಡುತ್ತ ಹೋದಾಗ ೨೦೧೦ ಜನವರಿ ೧೫ರಂದು ಘಟಿಸುವ ಖಗ್ರಾಸ ಸೂರ್ಯಗ್ರಹಣ ನನ್ನ ಗಮನ ಸೆಳೆದಿತ್ತು. ಈ ಗ್ರಹಣದ ವಿಶೇಷತೆ ಏನೆಂದರೆ, ಚಂದ್ರನು ಸೂರ್ಯನ ತಟ್ಟೆಯನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಮುಚ್ಚಿಯೂ ಮುಚ್ಚಲಾರದೆ ನಡುಮಧ್ಯೆ ನಿಲ್ಲುವ ನೋಟವನ್ನು ನೋಡಿದ ನನಗೆ ಹೀಗೂ ಒಂದು ಸೂರ್ಯಗ್ರಹಣ ನಡೆಯಬಹುದೆ ಎಂದು ಅಚ್ಚರಿಯಾಗಿತ್ತು. ಇದಕ್ಕೆ ಉತ್ತರ ಪ್ರೊ. ಜಿ. ಟಿ. ನಾರಾಯಣರಾಯರಲ್ಲದೆ ಇನ್ನಾರಿಗೆ ಗೊತ್ತಿದ್ದೀತು ಎಂದು ನೇರವಾಗಿ ಅವರನ್ನೇ ಸಂಪರ್ಕಿಸಿದೆ.

‘ಇದನ್ನು ಕಂಕಣ ಗ್ರಹಣ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಇಂತಹ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಚಂದ್ರನು ಭೂಮಿಯಿಂದ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೆಚ್ಚು ದೂರದಲ್ಲಿರುವುದರಿಂದ ಅವನ ಸೈಜ್ ಸ್ವಲ್ಪ ಚಿಕ್ಕದಾಗಿ ತೋರುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಈ ಗ್ರಹಣದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಚಂದ್ರನು ಸೂರ್ಯನನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಮುಚ್ಚುವುದಿಲ್ಲ. ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಚಂದ್ರ ಮತ್ತು ಅವನ ಸುತ್ತಲೂ ಸೂರ್ಯನ ಕಿರಣಗಳು ದೊಡ್ಡ ಬಳೆಯ ರೀತಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ’ ಎಂಬ ವಿಷಯ ತಿಳಿಸಿದರು. ಈ ಗ್ರಹಣ ನಾನಿರುವ ಊರಿನಿಂದ ಕೆಲವೇ ನೂರು ಕಿಲೋಮೀಟರುಗಳ ದೂರದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವುದರಿಂದ ಅದನ್ನು ನೋಡಲೇಬೇಕೆಂಬ ಚಪಲ ಅಲ್ಲಿಂದಲೇ ಶುರುವಾಯಿತು.

ಸಂಪೂರ್ಣ ಸೂರ್ಯಗ್ರಹಣವನ್ನು ನೋಡುವುದೇ ಒಂದು ವಿಶೇಷವಾದ, ವರ್ಣನಾತೀತವಾದ ಅನುಭವ. ಹಿಂದೆ ೧೯೮೦ರ ಫೆಬ್ರವರಿ ಹದಿನಾರರಂದು ಉತ್ತರ ಕನ್ನಡ ಜಿಲ್ಲೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಗ್ರಹಣವನ್ನು ಬಹಳ ಸಾಹಸಪಟ್ಟು ನೋಡಿದ್ದೆ. ಇದರಲ್ಲಿ ಸಾಹಸ ಎಂಥದ್ದು ಎಂದು ನೀವು ಕೇಳಬಹುದು. ಆ ಅನುಭವವನ್ನು ಇಷ್ಟು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ನೂರಾರು ಬಾರಿ ಪುನಃಪುನಃ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೇ ಮನನ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ; ಹತ್ತು-ಹಲವು ಮಂದಿಯೊಂದಿಗೆ ಹೇಳಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಅದಿನ್ನೂ ನನ್ನ ನೆನಪಿನ ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ ಹಚ್ಚಹಸುರಾಗಿಯೇ ಇದೆ! ಆದ್ದರಿಂದ ಈ ಲೇಖನದ ಮೊದಲ ಕಂತಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಹಳೆಯ ಅನುಭವವನ್ನು ಬರೆದು, ಮುಂದಿನ ವಾರ ರಾಮೇಶ್ವರದ ಕತೆಯನ್ನು ಹೇಳಲು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿದ್ದೇನೆ.

ಕೊಡಗಿನಿಂದ ಉತ್ತರ ಕನ್ನಡ ಜಿಲ್ಲೆಯನ್ನು ತಲುಪಲು ಸುಮಾರು ೩೨೫ ಕಿಮೀ ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡಬೇಕು. ಅಂದರೆ ಸುಮಾರು ಎಂಟು-ಒಂಭತ್ತು ಘಂಟೆಗಳ ಪ್ರಯಾಣ. ಸಾಧಾರಣವಾಗಿ ಬಾಕಿ ಎಲ್ಲಾ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿಂದ ಮಂಗಳೂರು ತಲುಪಿದರೆ, ಅಲ್ಲಿಂದ ಕುಂದಾಪುರದ ಕಡೆಗೆ ಹತ್ತಾರು ಬಸ್‌ಗಳು ಸಿಕ್ಕುತ್ತವೆ ಎಂದು ಕೇಳಿ ತಿಳಿದುಕೊಂಡೆ. ಸಂಪೂರ್ಣಗ್ರಹಣ ಹಿಡಿಯುವುದು ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಮೂರೂವರೆ ಘಂಟೆಗೆ ತಾನೇ? ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಮುಂಚೆ ಹೊರಟರೆ, ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಮೂರು ಘಂಟೆಯ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಉತ್ತರ ಕನ್ನಡ ಜಿಲ್ಲೆಯನ್ನು ತಲುಪಬಹುದು. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಯಾವತ್ತೂ ಬಸ್ಸುಗಳಿಗೆ ಕೊರತೆಯಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಬಹುಶಃ ನಾನೂ ಆವತ್ತು ಹಾಗೆ ಆಲೋಚಿಸಿದ್ದೆ. ಅದು ಆವತ್ತಿನ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಸುಳ್ಳಾಗುವುದೆಂದು ಕನಸಿನಲ್ಲೂ ಎಣಿಸಿರಲಿಲ್ಲ!

‘ಸುಮ್ಮನೆ ಒಂದು ಗ್ರಹಣವನ್ನು ನೋಡಲು ಅಷ್ಟು ದೂರ ಯಾಕೆ ಹೋಗುತ್ತೀಯ’ ಎಂದು ಅಮ್ಮ ಹಿಂದಿನ ರಾತ್ರಿಯೇ ಕೊಕ್ಕೆ ಹಾಕಿದ್ದರು. ಏನೇ ಆಗಲಿ ಈ ಗ್ರಹಣವನ್ನು ನೋಡಲೇಬೇಕೆಂದು ವೀರಾಜಪೇಟೆಯಿಂದ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಐದೂವರೆ ಘಂಟೆಗೆ ಮಡಿಕೇರಿಯ ಬಸ್ ಹತ್ತಿದೆ. ಮಡಿಕೇರಿ ತಲುಪುವಾಗ ಆರೂವರೆ ಘಂಟೆಯಾಗಿತ್ತು. ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಪ್ರೈವೇಟ್ ಬಸ್ ಮಂಗಳೂರಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ತಿಳಿದಾಕ್ಷಣ ಓಡಿ ಆ ಬಸ್ಸನ್ನು ಹತ್ತಿದೆ.

ಕುಂದಾಪುರಕ್ಕೆ, ಅಲ್ಲಿಂದ ಕಾರವಾರದ ಕಡೆಗೆ ಹೋಗುವುದಿದ್ದರೆ ಮಂಗಳೂರಿಗೆ ಯಾಕೆ ಹೋಗಬೇಕು, ಬಿಸಿ ರೋಡ್ ತಲುಪಿದರೆ ಅಲ್ಲಿಂದಲೇ ನೇರವಾಗಿ ಯಾವುದಾದರೂ ವಾಹನ ಸಿಕ್ಕಿಯೇ ಸಿಕ್ಕುತ್ತದೆ ಎಂದು ಸಹ ಪ್ರಯಾಣಿಕರು ಹೇಳಿದ ಮೇರೆಗೆ, ಬಿಸಿ ರೋಡಿಗೇ ಟಿಕೆಟ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡೆ. ಪುತ್ತೂರು ತಲುಪುವಾಗ ಒಂಭತ್ತು ಘಂಟೆ ಕಳೆದಿತ್ತು. ಅದೇಕೋ ಆವತ್ತು ಬಹಳ ಬೇಗನೆ ತಲುಪಿದ್ದೇನೆ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಬಸ್ಸಿನವರಿಗೆ ಅದೇನು ತೋಚಿತೋ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಪುತ್ತೂರಿನಲ್ಲಿ ಬಸ್ಸಿನ ಪ್ರಯಾಣಕ್ಕೆ ಫುಲ್ ಸ್ಟಾಪ್ ಹಾಕಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿಬಿಟ್ಟರು. ಎಲ್ಲರೂ ಬಸ್ಸಿನಿಂದ ಇಳಿಯತೊಡಗಿದರು. ಈ ಬಸ್ಸಿಗೇನಾಯ್ತು?

ದಾರಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಆಲೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ: ಇದೇನಿದು? ಒಂಭತ್ತು ಘಂಟೆಯಾದರೂ ಯಾವ ಮಕ್ಕಳೂ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುವುದು ಕಾಣುತ್ತಿಲ್ಲವಲ್ಲ? ಈವತ್ತು ಯಾವುದಾದರೂ ರಜೆಯೆ? ಅಷ್ಟು ಹೊತ್ತಾದರೂ ಯಾವ ಅಂಗಡಿಯೂ ಇನ್ನೂ ತೆರೆದದ್ದು ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು. ಬಸ್ಸಿನಿಂದ ಇಳಿದು ಸುತ್ತಲೂ ನೋಡಿದೆ. ಎಲ್ಲಿಯೂ ಯಾವ ಬಸ್ಸಿನ ಸುಳಿವೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಜನರೂ ಒಬ್ಬಿಬ್ಬರು ಮಾತ್ರ ಅಲ್ಲಿ-ಇಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದರು. ಇದೇನಿದು? ಎಲ್ಲವೂ ಸ್ತಬ್ದ? ಈ ಊರಿನಲ್ಲಿ ಯಾವುದಾದರೂ ಬಂದ್ ಘೋಷಣೆಯಾಗಿದೆಯೇ ಎಂದು ಯಾರನ್ನೋ ಕೇಳಿದೆ. ಈವತ್ತು ಗ್ರಹಣವಾದದ್ದರಿಂದ ಹೀಗೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಯಿತು. ಎಂಥ ವಿಪರ್ಯಾಸ! ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಸೂರ್ಯಗ್ರಹಣದ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿಸಲು ಇದಕ್ಕಿಂತ ಒಳ್ಳೆಯ ಸಂದರ್ಭ ಬೇಕೇ? ಶಾಲೆಗೆ ರಜಾ ಕೊಟ್ಟು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಕತ್ತಲಿನಲ್ಲಿಡುತ್ತಿದ್ದಾರಲ್ಲ! ಛೆ!

ಮುಂದೇನು, ಎಂದು ಆಲೋಚಿಸಿದೆ. ಅದೇ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮಂಗಳೂರಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದರೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೇಗಾದರೂ ಪ್ರಯಾಣ ಮುಂದುವರಿಸಬಹುದಿತ್ತೇನೋ. ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲಾ ಬಿಟ್ಟು ಪುತ್ತೂರಿನಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಕೊಂಡೆನಲ್ಲ! ಹಾಗೆಂದುಕೊಳ್ಳುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಮತ್ತೊಂದು ಮಂಗಳೂರಿಗೆ ಹೋಗುವ ಬಸ್ ಬಂದಿತು. ಬಸ್ಸಿಗೆ ಬಸ್ಸೇ ಖಾಲಿ ಖಾಲಿ! ಬಿಸಿ ರೋಡ್ ಹೇಗೂ ತಲುಪುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಹತ್ತೂವರೆಯಾಗಿತ್ತು. ಎಲ್ಲಿಯೂ ನಿಲ್ಲದೆ ನಾನ್ ಸ್ಟಾಪ್ ಬಸ್‌ನಂತೆ ಪ್ರಯಾಣ. ತಿನ್ನಲು ಯಾವ ಅಂಗಡಿಯೂ ಇಲ್ಲ, ಹೋಟಲ್ಲೂ ಇಲ್ಲ. ಮೊದಲೇ ತಿಳಿದಿದ್ದರೆ ತಿನ್ನಲು ಏನನ್ನಾದರೂ ಕಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡು ಬರಬಹುದಿತ್ತು.

ರಸ್ತೆಯೆಲ್ಲ ಭಣಗುಟ್ಟುತ್ತಿತ್ತು. ಒಂದೆರಡು ಲಾರಿ-ಟ್ರಕ್‌ಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಯಾವ ವಾಹನವೂ ಕಂಡುಬರಲಿಲ್ಲ. ಆಗೊಂದು ಈಗೊಂದು ಕಾರು ಭರ್ರನೆ ಹಾದುಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಯಾರಾದರೂ ಕುಂದಾಪುರ-ಕಾರವಾರದ ಕಡೆಗೆ ಹೋಗುವವರಿದ್ದರೆ! ಏನಾದರಾಗಲಿ ಎಂದು ಒಂದೊಂದು ಕಾರಿಗೂ ಕೈ ತೋರಿಸತೊಡಗಿದೆ. ಕೊನೆಗೂ ನನ್ನ ಅದೃಷ್ಟಕ್ಕೆ ಬ್ರಹ್ಮಾವರಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಒಂದು ಕಾರು ಸಿಕ್ಕಿತು. ಅರ್ಜೆಂಟ್, ಕಾರವಾರಕ್ಕೆ ಹೋಗಬೇಕು ಎಂದು ಹೇಳಿ ಹತ್ತಿದೆ. ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಅಡೆತಡೆಗಳಿಲ್ಲದೆ ಬಿಟ್ಟ ಬಾಣದ ಹಾಗೆ ಕಾರು ಮೂಡಬಿದರೆ, ಕಾರ್ಕಳ ದಾರಿಗಾಗಿ, ಉಡುಪಿಯಲ್ಲಿ ನನ್ನನ್ನು ಇಳಿಸಿ ಹೋಯಿತು. ಸಾಲದ್ದಕ್ಕೆ ೫೦ ರೂಪಾಯಿಗಳನ್ನೂ ತೆರಬೇಕಾಯಿತು. ಆಗ ವೇಳೆ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಒಂದೂವರೆ ಘಂಟೆ!

ಏನೇ ಆದರೂ ನಾನು ಮೂರೂವರೆಯೊಳಗೆ ಉತ್ತರ ಕನ್ನಡ ಜಿಲ್ಲೆಯನ್ನು ಸೇರಬೇಕಿತ್ತು. ಸಂಪೂರ್ಣ ಸೂರ್ಯಗ್ರಹಣವನ್ನು ನೋಡಬೇಕಾದರೆ ಕನಿಷ್ಟ ಬಟ್ಕಳವನ್ನಾದರೂ ತಲುಪಲೇ ಬೇಕಿತ್ತು. ಈಗ ಉಳಿದಿರುವುದು ಎರಡು ತಾಸುಗಳು ಮಾತ್ರ! ಆ ದಾರಿಗಾಗಿ ಹೋಗುವ ಎಲ್ಲ ವಾಹನಗಳಿಗೂ ಕೈತೋರುತ್ತಲೇ ಇದ್ದೆ. ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಅದೇನು ಅರ್ಜೆಂಟೋ ಒಬ್ಬರೂ ನಿಲ್ಲಿಸುವ ಕರುಣೆ ತೋರಿಸಲಿಲ್ಲ. ಕೊನೆಗೆ ಏನೂ ತೋಚದೆ ಕೈಸನ್ನೆ ಮಾಡುತ್ತಾ ಒಂದು ಕಾರಿನ ಹಿಂದೆಯೇ ಓಡಿದೆ. ಅವರಿಗೆ ಅದೇನನ್ನಿಸಿತೋ, ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರ ಹೋಗಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿದರು. ಕುಮಟಾದಲ್ಲಿ ಯಾರದ್ದೋ ಸಾವು ನೋಡಲು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವರು. ಬಹುಶಃ ನನ್ನ ಆತಂಕದ ಮುಖ ನೋಡಿ ನನಗೂ ಅಂತಹದ್ದೇ ಅನಿವಾರ್ಯ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಇರಬಹುದೇನೋ ಅನ್ನಿಸಿರಬೇಕು! ಕಾರು ಹತ್ತಿದ ಮೇಲೆ ನಾನು ಹೊರಟ ಉದ್ದೇಶ ತಿಳಿಸಿದೆ. ಕಾರಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಯಾರಿಗೂ ನನ್ನ ಘನಕಾರ್ಯ ರುಚಿಸಿದ ಹಾಗೆ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಹತ್ತಿಸಿಕೊಂಡು ಆಗಿತ್ತು, ಪ್ರಯಾಣ ಮುಂದುವರೆಸಿದರು. ನನ್ನ ಪುಣ್ಯಕ್ಕೆ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ವಾಹನ ಸಂಚಾರವಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ ನಮ್ಮ ಕಾರು ವೇಗವಾಗಿ ಹೋಗಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಎರಡೂವರೆ ಘಂಟೆಗೇ ಕುಂದಾಪುರವನ್ನು ತಲುಪಿದೆವು.

ಯಾವ ಗ್ರಹಣವನ್ನು ನೋಡಬೇಕೆಂದು ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದೆನೋ ಅದು ೨.೨೦ಕ್ಕೇ ಹಿಡಿಯಲು ಶುರುವಾಗಿತ್ತು. ನಾನು ಮತ್ತೊಂದು ಪೆದ್ದು ಕೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡಿದ್ದೆ. ಸೂರ್ಯನನ್ನು ನೋಡಲು ತೆಗೆದಿರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಎಕ್ಸ್‌ರೇ ಹಾಳೆಯನ್ನು ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಬಿಟ್ಟುಬಂದಿದ್ದೆ!

ಗ್ರಹಣದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಸೂರ್ಯನನ್ನು ನೋಡಬಾರದೆಂದು ಎಲ್ಲರೂ ಸತತವಾಗಿ ಎಚ್ಚರಿಕೆ ನೀಡುವುದನ್ನು ಕೇಳಿದ್ದೇನೆ. ಇದು ಯಾಕೋ ನನಗೆ ತಿಳಿಯದು. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ, ಯಾವ ಹೊತ್ತೂ ಸೂರ್ಯನನ್ನು ನೋಡಲೇಬಾರದು. ಮುಂಜಾನೆಯ ಮತ್ತು ಸಂಜೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಣುವ ಎಳೆ ಸೂರ್ಯನನ್ನು ಮಾತ್ರ ನೇರವಾಗಿ ನೋಡಲು ಸಾಧ್ಯ. ಸಾಧಾರಣವಾಗಿ ನಾವು ಯಾರೂ ಪ್ರಖರವಾದ ಸೂರ್ಯನನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ದೃಷ್ಟಿಸಿ ನೋಡುವುದಕ್ಕೆ ಆಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಆ ಕಿರಣಗಳು ನಮ್ಮ ದೃಷ್ಟಿಪಟಲವನ್ನು ಸುಟ್ಟುಹಾಕುವ ಶಕ್ತಿ ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಅಲ್ಲದೆ ಸಾಮಾನ್ಯ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅವನಲ್ಲಿ ಯಾವ ಆಕರ್ಷಣೆ ಕೂಡಾ ಇಲ್ಲವಲ್ಲ!

ಆದರೆ ಗ್ರಹಣದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಹಾಗಲ್ಲ; ಅವನ ಮೇಲೆ ಅದೇನೋ ವಿಶೇಷತೆ ನಡೆಯುತ್ತದೆ, ಅದು ನಮ್ಮನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸುತ್ತದೆ. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಸೂರ್ಯನಿಂದ ಯಾವ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾದ ಕಿರಣಗಳೂ ಹೊರಹೊಮ್ಮುವುದಿಲ್ಲ ಅಥವಾ ಯಾವ ಹೊಸ ಪ್ರಭೆಯೂ ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದು ಹೊಸದಾದ ದುಷ್ಪರಿಣಾಮ ಬೀರುವುದಿಲ್ಲ. ಯಾವತ್ತೂ ಸೂರ್ಯನನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ನೋಡಬಾರದು, ಆ ಸಮಯದಲ್ಲೂ ಅವನನ್ನು ನೋಡಬಾರದು. ಅಷ್ಟೆ.

ಕಾರಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಯಾರಿಗೂ ಗ್ರಹಣದ ಬಗ್ಗೆ ಕುತೂಹಲವಾಗಲೀ ಆಸಕ್ತಿಯಾಗಲೀ ಇದ್ದಂತಿರಲಿಲ್ಲ. ಎಕ್ಸ್‌ರೇ ಶೀಟ್ ಇರಲಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಕತ್ತೆತ್ತಿ ಕಾರಿನ ಹೊರಗೆ ಸೂರ್ಯನನ್ನು ನೋಡುವುದು, ತಕ್ಷಣ ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುವುದು. ಅಷ್ಟಕ್ಕೇ ಅವನ ಚಿತ್ರ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ದೃಷ್ಟಿಗೆ ಗೋಚರವಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತಿತ್ತು!

ಬೈಂದೂರು ತಲುಪುವಾಗ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಮೂರು ಘಂಟೆ; ಸ್ವಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪವಾಗಿ ಚಂದ್ರ ಸೂರ್ಯನನ್ನು ನುಂಗುತ್ತಿದ್ದ; ಆ ವೇಳೆಗೆ ಸೂರ್ಯನನ್ನು ಅರ್ಧಭಾಗ ನುಂಗಿಯಾಗಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿಂದ ೩.೨೦ಕ್ಕೆ ಶಿರೂರು. ಅಂತೂ ದಕ್ಷಿಣ ಕನ್ನಡ ದಾಟಿ, ಉತ್ತರ ಕನ್ನಡ ಜಿಲ್ಲೆಯನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸಿ ಆಗಿತ್ತು. ಇಲ್ಲಿಂದ ಉತ್ತರಕ್ಕೆ ಯಾವುದೇ ಜಾಗದಲ್ಲಿಯೂ ಸಂಪೂರ್ಣ ಗ್ರಹಣದ ನೋಟ ಲಭ್ಯ. ಕೊಟ್ಟಕೊನೆಗೂ ಭಟ್ಕಳವನ್ನು ೩.೩೦ಕ್ಕೆ ತಲುಪಿದೆವು. ಗ್ರಹಣ ಶೇಕಡ ೮೦ರಷ್ಟು ಆವರಿಸಿತ್ತು. ಇಲ್ಲೇ ಇಳಿದುಬಿಟ್ಟರೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಗ್ರಹಣವನ್ನು ನೋಡಬಹುದು ಎಂದು, ಇಲ್ಲೇ ಇಳಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ನಿಮಗೆಲ್ಲ ತುಂಬಾ ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್ ಎಂದು ಹೇಳಿದೆ. ಅಲ್ಲಿ ನನ್ನನ್ನು ಇಳಿಸಿದ ಕಾರು ಕುಮಟಾ ಕಡೆಗೆ ಮುಂದುವರಿಯಿತು.

ರಸ್ತೆಯ ಬದಿಯಲ್ಲೇ ಇಳಿದಿದ್ದೆ. ಆ ತುದಿಯಿಂದ ಈ ತುದಿಯವರೆಗೂ ಎಲ್ಲವೂ ನೀರವ! ಒಂದು ನರಪಿಳ್ಳೆಯೂ ಕಾಣುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಏನಾಗಿದೆ ಈ ಜನಕ್ಕೆ! ಎಲ್ಲರೂ ಎಲ್ಲಿ ಹೋದರು? ಇಂಥ ಒಂದು ಅದ್ಭುತ ಸಂಗತಿ ತಮ್ಮೂರಿನಲ್ಲೇ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವಾಗ ಮನೆಯೊಳಗೆ ಅವಿತು ಕುಳಿತಿದ್ದಾರಲ್ಲ? ಹಾಗೇ ತುಸು ದೂರ ನಡೆದು ಹೋದೆ. ಒಂದು ಶಾಲೆಯ ಮುಂದುಗಡೆ ವಿಶಾಲವಾದ ಆವರಣದಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ೫೦-೫೫ ಜನ ನೆರೆದಿದ್ದರು. ಹಲವು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳೂ ಇದ್ದರು. ವಿಶೇಷ ಕನ್ನಡಕಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ಗ್ರಹಣವನ್ನು ವೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಸದ್ಯ, ಜೊತೆಗೆ ಸ್ವಲ್ಪವಾದರೂ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಮನೋಭಾವವಿರುವ ಮಂದಿ ಸಿಕ್ಕಿದರಲ್ಲ ಎಂದು ನಾನೂ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ಸೇರಿಕೊಂಡೆ.

೩.೩೫ರ ವೇಳೆಗೆ ಸುತ್ತಲೂ ಕತ್ತಲು ಆವರಿಸತೊಡಗಿತು. ಇದು ಸಂಜೆಯ ಕತ್ತಲಿನ ಹಾಗೆ ಕೆಂಪು-ಕಿತ್ತಳೆ ಛಾಯೆಗಳಿಂದ ಕತ್ತಲಿನೆಡೆಗೆ ನಿಧಾನವಾಗಿ, ಸ್ವಲ್ಪಸ್ವಲ್ಪವಾಗಿ ವ್ಯಾಪಿಸಲಿಲ್ಲ. ಒಂದು ರೀತಿಯ ವಿಚಿತ್ರವಾದ ಕಪ್ಪು ಛಾಯೆ! ಐದೇ ನಿಮಿಷಗಲ್ಲಿ ಕತ್ತಲಾಗಿಬಿಟ್ಟಿತು. ವ್ಹಾ! ನೆತ್ತಿಯ ಬಳಿ ಮೊದಲು ಕಂಡದ್ದು ಶುಕ್ರ ಗ್ರಹ! ಈಗ ಸೂರ್ಯನನ್ನು ಯಾವುದೇ ಕಪ್ಪು ಹಾಳೆಯಿಲ್ಲದೆ, ನೇರವಾಗಿ ನೋಡತೊಡಗಿದೆವು.


ಚಂದ್ರ ಸೂರ್ಯನನ್ನು ಮುಚ್ಚುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಅವನ ಸುತ್ತಲೂ ಒಂದು ಪ್ರಭಾವಲಯ ಕಾಣತೊಡಗಿತು. ಬರಬರುತ್ತ ಅದು ದಟ್ಟವಾಗಿ, ನೋಡನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಮೇಲಿನ ಎಡಬದಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬೆಳಕಿನ ಉಂಡೆ ಝಗ್ಗನೆ ಉಬ್ಬಿ ನಿಂತಿತು. ಇದನ್ನು ವಜ್ರದುಂಗುರ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಸಮಯ ಸರಿಯಾಗಿ ೩.೪೦. ಈ ಉಂಗುರ ನಾಲ್ಕು ಸೆಕೆಂಡುಗಳ ಕಾಲ ಮಾತ್ರ ಕಾಣಲು ಲಭ್ಯ. ಸುತ್ತಲೂ ನಕ್ಷತ್ರಗಳು ಒಂದೊಂದೇ ಪಿಳಪಿಳನೆ ಕಾಣತೊಡಗಿದವು. ನಾನು ಗುರುತಿಸಿದ ನಕ್ಷತ್ರಗಳು, ಅಶ್ವಿನೀ, ಕೃತ್ತಿಕಾ, ರೋಹಿಣೀ, ಮೃಗಶಿರಾ, ಆರ್ದ್ರಾ, ಇವಲ್ಲದೆ ಉತ್ತರದಲ್ಲಿ ಧ್ರುವ, ಶ್ರವಣ, ಅಭಿಜಿತ್, Deneb, Capella ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣದಲ್ಲಿ Achernar, Fomalhaut, ಅದರೊಂದಿಗೆ ಸೂರ್ಯನ ಸಮೀಪವೇ ಬುಧಗ್ರಹ! ಅಲ್ಲದೆ ಸುತ್ತಲೂ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ಎಲ್ಲ ನಕ್ಷತ್ರಪುಂಜಗಳನ್ನೂ ಗುರುತಿಸಿದೆ.

ಸೂರ್ಯನ ಸುತ್ತ ಬೆಳ್ಳಿಯ ಪ್ರಭೆ ವಿಜ್ರಂಭಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಹಾಗೇ ಕತ್ತಲು ಆವರಿಸಿದ ಇಡೀ ಆಕಾಶ ಒಂದೂವರೆ ನಿಮಿಷಗಳ ಕಾಲ ಸ್ತಬ್ದವಾಗಿ ನಿಂತಿತು. ಎಂಥ ರಮ್ಯ ನೋಟ! ಎಲ್ಲರೂ ಹೋ! ಎಂದು ಕೂಗುತ್ತಾ ಸಂಭ್ರಮಿಸಿದರು. ಇದನ್ನು ಅನುಭವಿಸಲು ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಬಂದೆನೇ? ಇಷ್ಟು ಪರಿಪಾಡಲು ಪಟ್ಟೆನೆ? ಸಂತೋಷದಿಂದ ನನಗೆ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನೀರೇ ಬಂದುಬಿಟ್ಟಿತು! ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯಿಂದ ಪಟ್ಟ ಕಷ್ಟವೆಲ್ಲ ಮಂಗಮಾಯವಾಗಿತ್ತು! ೩.೪೩ಕ್ಕೆ ಪುನಃ ಸೂರ್ಯನ ಕೆಳ ಎಡಬದಿಯಲ್ಲಿ ವಜ್ರದುಂಗುರ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿತು. ಪುನಃ ಎಲ್ಲರೂ ಚಪ್ಪಾಳೆ ತಟ್ಟಿ ಹೋ! ಎಂದು ಕುಣಿದರು.


ಅದಾದ ಒಂದೇ ನಿಮಿಷದಲ್ಲಿ ಫಕ್ಕನೆ ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ಬೆಳಕು ಕಂಡಿತು. ನಕ್ಷತ್ರಗಳೆಲ್ಲ ಮಾಯವಾದವು. ಕ್ಷಣಕ್ಷಣಕ್ಕೂ ವಾತಾವರಣ ಪ್ರಕಾಶಮಾನವಾಯಿತು. ಸೂರ್ಯನ ಒಂದೇ ಒಂದು ತುಣುಕು ಚಂದ್ರನ ಎಡೆಯಿಂದ ಇಣುಕಿದರೂ ಆ ಬೆಳಕು ವಿಶಾಲ ಆಕಾಶವನ್ನು ಬೆಳಗಲು ಸಾಕು ಎಂಬುದನ್ನು ಕಣ್ಣಾರೆ ಕಂಡೆ.




ನೆರೆದ ಹಿರಿಯ-ಕಿರಿಯ ಮಿತ್ರರೆಲ್ಲರೂ ಬಹಳ ಸಂತೋಷದಿಂದ ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ತಮಗೆ ತೋಚಿದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ, ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಅನುಭವಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಂಡರು. ಈ ಮಧ್ಯೆ ಮತ್ತೊಂದು ಕುತೂಹಲಕಾರಿ ಸಂಗತಿಯನ್ನು ಕಂಡಿದ್ದೆ. ಹಕ್ಕಿಗಳು ಗಲಿಬಿಲಿಗೊಂಡೋ, ಗಾಬರಿಯಿಂದಲೋ ಚಿಲಿಪಿಲಿಗುಟ್ಟುತ್ತಾ ದಿಕ್ಕಾಪಾಲಾಗಿ ಹಾರಾಡುತ್ತಿದ್ದವು; ನಾಯಿಗಳು ವಿಚಿತ್ರ ಸ್ವರದಲ್ಲಿ ಕೂಗುತ್ತಿದ್ದವು; ದೂರದಲ್ಲಿ ಹಸು-ಕರುಗಳೂ ಕೂಗುವುದು ಕೇಳಿಸಿತು. ನಿಸರ್ಗದ ಈ ವಿಸ್ಮಯವನ್ನು ಮೂಕನಾಗಿ ಅನುಭವಿಸಿದೆ. ಒಟ್ಟಾರೆ ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ಬಹು ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ನಡೆಯುವ ಸೂರ್ಯ-ಚಂದ್ರರ ನೆರಳು-ಬೆಳಕಿನಾಟದ ವೈಭವವನ್ನು ನೋಡುವ ಭಾಗ್ಯ ನನ್ನದಾಯಿತು.

ಸಂಜೆ ಐದು ಗಂಟೆಯಾಗುವುದರೊಳಗೆ ಸರಿಸುಮಾರು ಎಲ್ಲ ಅಂಗಡಿಗಳ ಬಾಗಿಲುಗಳೂ ತೆರೆದಿದ್ದವು. ತಕ್ಷಣ ನೆನಪಾಯಿತು. ನಾನು ಅಂದು ಬೆಳಗ್ಗೆಯಿಂದ ಏನೂ ತಿಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಸೂರ್ಯಗ್ರಹಣವನ್ನು ನೋಡುವ ಸಂಭ್ರಮದಲ್ಲಿ ನಿಜಕ್ಕೂ ನನಗೆ ಹಸಿವೆಯೇ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ!

ಗ್ರಹಣದ ದಿನ ಉಪವಾಸ ಮಾಡಬೇಕೆಂಬ ಸಂಪ್ರದಾಯ ಯಾಕೆ ಎಂದು ಹಲವಾರು ಬಾರಿ ಆಲೋಚಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಉಪವಾಸ ಅಂದರೆ ಏನನ್ನೂ ತಿನ್ನದೆ ಹೊಟ್ಟೆಯನ್ನು ಖಾಲಿ ಕೆಡವುವುದು ಎನ್ನುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನಾವೆಲ್ಲ ಅಂದುಕೊಂಡಿರುವ ಅರ್ಥ. ಆದರೆ ಈ ಪದದ ಅರ್ಥವಿಸ್ತಾರ ಬಹಳ ದೊಡ್ಡದು. ಉಪವಾಸ ಎಂದರೆ ಭಗವಂತನ ಜೊತೆ ವಾಸ ಮಾಡುವುದು ಎಂದರ್ಥ. ಭಗವಂತ ಎಂದರೆ ಯಾರು? ಆತ ಪರಮಸತ್ಯದ ಸಾಕಾರಮೂರ್ತಿ. ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ, ಸತ್ಯಾನ್ವೇಷಣೆಯಲ್ಲಿರುವ ಎಲ್ಲ ಜ್ಞಾನಿ-ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳಿಗೂ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಅಧ್ಯಯನದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಶ್ರದ್ಧೆ ಮತ್ತು ಆಸಕ್ತಿಯಿಂದ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದೇ ಉಪವಾಸದ ಗುರಿ. ತಿಂಗಳ ಅಥವಾ ವರ್ಷದ ಕೆಲವು ವಿಶೇಷ ದಿನಗಳಂದು ಹೀಗೆ ಉಪವಾಸ ಮಾಡಿದರೆ ಒಬ್ಬ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯ ಬುದ್ಧಿ ಜಾಗೃತವಾಗುತ್ತದೆ, ಏಕಾಗ್ರತೆ ಹೆಚ್ಚುತ್ತದೆ ಎಂದು ನಾನಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಇಂತಹ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಹೊಟ್ಟೆಯ ಪಾತ್ರ ಗೌಣ.

ಉಪವಾಸದ ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಅರ್ಥಕ್ಕೆ ಮತ್ತೊಂದು ವಿವರಣೆಯನ್ನೂ ಕೊಡಬಹುದು. ನಾವು ಏನನ್ನೂ ತಿನ್ನದೆ ಹೊಟ್ಟೆ ಹಸಿದುಕೊಂಡಿದ್ದರೆ ಅಥವಾ ನಮ್ಮ ದೇಹಕ್ಕೆ ಪೂರಕವಾದ ಇಂಧನವನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಕಾಲ ಪೂರೈಸದೆ ಹೋದರೆ, ನಮ್ಮ ದೇಹ ಒಂದು ರೀತಿಯ ದಂಡನೆಗೆ ಒಳಗಾಗುತ್ತದೆ. ಹೀಗೆ ದಂಡನೆಗೊಳಗಾದ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ದೇಹದಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ವಿಶೇಷ ರಾಸಾಯನಿಕ ದ್ರವ್ಯಗಳು ಸ್ರವಿಸಲ್ಪಡುತ್ತವೆ. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು ಈ ವಿಶೇಷ ರಾಸಾಯನಿಕ ಪದಾರ್ಥಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಿದ್ದಾರೆ ಮತ್ತು ಅವುಗಳನ್ನು ಒಟ್ಟಾರೆ Anti-oxidants ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಇವು ನಮ್ಮ ದೇಹದಲ್ಲಿ ರೋಗನಿರೋಧಕ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುವುದಲ್ಲದೆ, ಕ್ಯಾನ್ಸರ್‌ನಂಥ ರೋಗಗಳನ್ನೂ ತಡೆಗಟ್ಟುವುದು ಎಂದು ವೈದ್ಯಕೀಯವಾಗಿ ಧೃಢಪಟ್ಟಿದೆ. ನನಗೆ ಅರಿವಿಲ್ಲದೆಯೇ ನಾನು ಆವತ್ತು ಉಪವಾಸ ಮಾಡಿದ್ದೆ!

ಅಂದು ರಾತ್ರಿ ಅಲ್ಲೇ ಒಂದು ಲಾಡ್ಜ್‌ನಲ್ಲಿ ಉಳಿದು ಮಾರನೆ ದಿನ ಮನೆಗೆ ಹಿಂದಿರುಗಿದೆ. ಸೂರ್ಯಗ್ರಹಣದ ಆ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಯಾವತ್ತೂ ಮರೆಯಲು ಅಸಾಧ್ಯ.

ಓದುಗರೆ, ಈ ಲೇಖನದೊಂದಿಗೆ ನೀವು ಕಾಣುವ ಚಿತ್ರಗಳು ನಾನು ಕ್ಯಾಮೆರಾದಿಂದ ತೆಗೆದ ಫೋಟೋಗಳಲ್ಲ. ಆಗ ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಒಳ್ಳೆಯ ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಜನವರಿ ೧೫ರಂದು ರಾಮೇಶ್ವರದಲ್ಲಿ ಘಟಿಸಿದ ಕಂಕಣ ಸೂರ್ಯಗ್ರಹಣದ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ನಾನೇ ತೆಗೆದಿದ್ದೇನೆ. ಮುಂದಿನ ವಾರ ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಸುದೀರ್ಘವಾಗಿ ಬರೆಯುವವನಿದ್ದೇನೆ.

ನಿಮ್ಮ ನಿಷ್ಪಕ್ಷ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು ಸಂಕೋಚವಿಲ್ಲದೆ ತಿಳಿಸಿ. ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ,

ನಿಮ್ಮವ,

ನರಸಿಂಹನ್.

ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯ ಹೆಗ್ಗಳಿಕೆ

ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯ ಪರಿಷತ್ತು, ವೀರಾಜಪೇಟೆ

ದಿನಾಂಕ ೧೭.೧೨.೨೦೦೭ರಂದು ವೀರಾಜಪೇಟೆ ತಾಲ್ಲೂಕು ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯ ಪರಿಷತ್ ಆಶ್ರಯದಲ್ಲಿ ಸಂತ ಅನ್ನಮ್ಮ ಪ್ರೌಢಶಾಲೆಯ ದ್ವಿಶತಮಾನೋತ್ಸವ ಭವನದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ದತ್ತಿ ಉಪನ್ಯಾಸದ ಪಠ್ಯರೂಪ.

ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯ ಬೆಳವಣಿಗೆ: ಭೂತ, ವರ್ತಮಾನ ಮತ್ತು ಭವಿಷ್ಯ
ಡಾ. ಎಸ್ ವಿ ನರಸಿಂಹನ್

“ಕಾವೇರಿಯಿಂದಮಾ ಗೋದಾವರಿವರಮಿರ್ಪ ನಾಡದಾ ಕನ್ನಡದೊಳ್|
ಭಾವಿಸಿದ ಜನಪದಂ ವಸುಧಾವಲಯ ವಿಲೀನ ವಿಶದ ವಿಷಯ ವಿಶೇಷಂ||”

ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದ ಅಧ್ಯಕ್ಷಸ್ಥಾನವನ್ನು ವಹಿಸಿರುವ ನನ್ನ ಮಿತ್ರರೂ ಆದ ಶ್ರೀ ರಘುನಾಥ ನಾಯ್ಕ್‌ರವರೆ, ಸಾನಿಧ್ಯವನ್ನು ವಹಿಸಿರುವ ಪೂಜ್ಯರಾದ ಶ್ರೀ ಶಾಂತಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನ ಸ್ವಾಮೀಜೀಯವರೆ, ಈ ಉಪನ್ಯಾಸವನ್ನು ತಯಾರಿಸಲು ಮಾಹಿತಿಯನ್ನೊದಗಿಸಿ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದ ಶ್ರೀ ಕೇಶವ ಭಟ್ಟರೆ, ದತ್ತಿ ದಾನಿಗಳಾದ ಶ್ರೀ ಕುಮಾರ್‌ರವರೆ, ಮಿತ್ರರಾದ ಎಂ. ಎಸ್. ಪೂವಯ್ಯ, ದೇವರ್ ಸರ್, ಶಿಕ್ಷಣಾಧಿಕಾರಿ ಶ್ರೀ ಮಲ್ಲೇಸ್ವಾಮಿ, ಶಾಲೆಯ ಮುಖ್ಯೋಪಾಧ್ಯಾಯಿನಿ ಶ್ರೀಮತಿ ಮಿಲ್ಡ್ರೆಡ್ ಗೋನ್ಸಲ್ವಿಸ್‌ರವರೆ, ಪತ್ರಿಕಾ ಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳೆ, ಮಾಧ್ಯಮದ ಮಿತ್ರರೆ, ಹಾಗೂ ನೆರೆದಿರುವ ಎಲ್ಲ ಕನ್ನಡಾಭಿಮಾನಿಗಳೆ,

ಪ್ರಸ್ತಾವನೆ
ದಕ್ಷಿಣದ ಕಾವೇರಿ ನದಿಯಿಂದ ಹಿಡಿದು ಉತ್ತರದ ಗೋದಾವರಿ ನದಿಯವರೆಗೆ ಹರಡಿದ್ದ ಕರ್ನಾಟಕ ದೇಶ, ವಸುಧೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಅಂದರೆ ಈ ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೇ ಒಂದು ವಿಶಿಷ್ಟ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಪಡೆದಿತ್ತು ಎಂದು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ದೊರಕಿರುವ ಮೊಟ್ಟಮೊದಲ ಗ್ರಂಥವಾದ ಕವಿರಾಜಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ ತಿಳಿದು ಬರುತ್ತದೆ. ಕ್ರಿ. ಶ. ೮೧೪ ಅಂದರೆ ಒಂಭತ್ತನೆಯ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ರಾಷ್ಟ್ರಕೂಟ ಅರಸ ನೃಪತುಂಗ ಮಹಾರಾಜನ ಆಸ್ಥಾನ ಕವಿ ಶ್ರೀವಿಜಯ ಬರೆದಿರುವ ಈ ಗ್ರಂಥದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡನಾಡಿನ, ಕನ್ನಡಿಗರ, ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಸವಿವರವಾದ ವರ್ಣನೆಯಿದೆ. ಕನ್ನಡಿಗರ ಬಗ್ಗೆ ಅವನಿಗೆ ಎಷ್ಟು ಅಭಿಮಾನ, ಹೆಮ್ಮೆ ಎಂದರೆ, ಮುಂದುವರಿದು ಆತ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ:
“ಪದನರಿದು ನುಡಿಯಲುಂ ನುಡಿದುದನರಿದಾರಯಲುಂ ಆರ್ಪರಾ ನಾಡವರ್ಗಳ್|
ಚದುರರ್ ನಿಜದಿಂ ಕುರಿತೋದದೆಯುಂ ಕಾವ್ಯಪ್ರಯೋಗ ಪರಿಣತಮತಿಗಳ್||”

ಯಾವುದೇ ವಿಷಯವನ್ನೂ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡದೇ ಚರ್ಚೆ ಮಾಡುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗಿದೆ ಎನ್ನುತ್ತಾನೆ. ೧೨೦೦ ವರ್ಷಗಳ ನಂತರವೂ ಈ ಅಭಿಮಾನ ಹಾಗೇ ಉಳಿದಿದೆ. ಏಕೆಂದರೆ, ಈವತ್ತು ಯಾವ ಕನ್ನಡದ ಕೃತಿಯನ್ನೂ ರಚಿಸದ, ಯಾವ ವಿಶೇಷ ಕನ್ನಡ ಪಾಂಡಿತ್ಯವನ್ನೂ ಪಡೆಯದ, ಸಾಮಾನ್ಯನಾದ ನನ್ನನ್ನು ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಅಧಿಕೃತ ಉಪನ್ಯಾಸ ಮಾಡಲು ಕರೆಸಿರುತ್ತಾರೆ! ಈ ಕಾರ್ಯಕ್ಕೆ ನನ್ನನ್ನು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಇಲ್ಲಿ ಯಾರನ್ನಾದರೂ ಕರೆಸಬಹುದಿತ್ತು. ಯಾವ ಕನ್ನಡಿಗನೂ ಈ ಕೆಲಸವನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ನಿಭಾಯಿಸಬಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಅವರ ಧೃಢ ನಂಬಿಕೆ; ಅವರ ಅಭಿಮಾನ ಅಂಥದ್ದು!

ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ದೊರಕಿರುವ ಗ್ರಂಥಗಳಲ್ಲೆಲ್ಲ ಕವಿರಾಜಮಾರ್ಗವೇ ಮೊದಲಿನದು ಎಂದರೂ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಮುಂಚೆ ಕ್ರಿ. ಶ. ೪೫೦ರಲ್ಲಿಯೇ ಬೇಲೂರಿನ ಹತ್ತಿರವಿರುವ ಹಲ್ಮಿಡಿ ಎಂಬಲ್ಲಿ ಒಂದು ಶಾಸನ ಸಿಕ್ಕಿದೆ. ಕದಂಬರ ದೊರೆ ಮಯೂರವರ್ಮ ಹಲ್ಮಿಡಿ ಎಂಬ ಗ್ರಾಮವನ್ನು ದತ್ತಿ ಕೊಟ್ಟ ವಿಚಾರ ಈ ಶಾಸನದಲ್ಲಿದೆ. ಅಂದರೆ, ಐದನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿಯೇ ಕನ್ನಡ ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿತ್ತು. ಏನಿಲ್ಲವೆಂದರೂ ಅದಕ್ಕೂ ಸಾವಿರ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆಯೇ ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆ ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿತ್ತುಎಂದು ಊಹಿಸಬಹುದು.

ವಸುಧೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಕನ್ನಡಕ್ಕಿರುವ ಈ ವಿಶೇಷತೆ ಏನು? ವಿಶಿಷ್ಟತೆ ಎಂಥದ್ದು? ಎಂಬುದನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷಿಸೋಣ.

ಕನ್ನಡ ವರ್ಣಮಾಲೆ
ಯಾವುದೇ ಭಾಷೆಯನ್ನು ನಾವು ಕಲಿಯಬೇಕಾದರೂ ಮೊದಲಿಗೆ ಅದರ ವರ್ಣಮಾಲೆಯನ್ನು ಕಲಿಯುತ್ತೇವೆ. ಕನ್ನಡ ವರ್ಣಮಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟು ಐವತ್ತು ಅಕ್ಷರಗಳಿವೆ. ಸ್ವರಗಳು ಅ ಆ ಇ ಈ ಉ ಊ ... .. ಒ ಓ ಔ ಹೀಗೆ ೧೬: ೧೪ + ಅನುಸ್ವರ (ಅ೦) ಮತ್ತು ವಿಸರ್ಗ(ಅಃ). ವ್ಯಂಜನಗಳು ಕ ಖ ಗ ಘ ಯಿಂದ ಪ ಫ ಬ ಭ ಮವರೆಗೆ ೨೫ + ಯ ರ ಲ ವ .. ಳ ವರೆಗೆ ೯. ಒಟ್ಟು ೩೪. ಪ್ರತಿ ವ್ಯಂಜನವನ್ನು ಸ್ವರಗಳೊಂದಿಗೆ ಸೇರಿಸಿ ಕಾಗುಣಿತ, ಕ ಕಾ ಕಿ ಕೀ ತಯಾರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೇವೆ.

ಈ ವ್ಯಂಜನಗಳಲ್ಲಿ ಮೊದಲಿಗೆ ೫ ಅಕ್ಷರಗಳ ಐದು ವರ್ಗಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತೇವೆ. ಇವು ಕ ವರ್ಗ, ಚ ವರ್ಗ, ಟ ವರ್ಗ, ತ ವರ್ಗ ಮತ್ತು ಪ ವರ್ಗ. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದೊಂದು ವರ್ಗದ ಉಚ್ಛರಣೆಯ ಧ್ವನಿಯೂ ನಮ್ಮ ನಾಲಿಗೆ, ಬಾಯಿ, ಒಸಡು ಮತ್ತು ತುಟಿಗಳ ನಡುವೆ ಚಲನೆಯನ್ನು ಆಧರಿಸಿದೆ. ಕ ಚ ಟ ತ ಪ ಎಂದು ಹೇಳುವಾಗ ನಮ್ಮ ನಾಲಿಗೆ ಮೇಲ್ದವಡೆಯ ಹಿಂದಿನಿಂದ ಮುಂದಕ್ಕೆ ಚಲಿಸುವುದನ್ನು ಗಮನಿಸಿ. ಕೊನೆಗೆ ಈ ಯಾವುದೇ ವರ್ಗಕ್ಕೂ ಸೇರದ ಅಕ್ಷರಗಳಾದ ಯ ರ ಲ ವ ಶ ಷ ಸ ಹ ಳ ಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಹೀಗೆ ಕನ್ನಡದ ಅಕ್ಷರಮಾಲೆಯನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ತಳಹದಿಯ ಮೇಲೆ ವಿನ್ಯಾಸಗೊಳಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇದು ಇನ್ನಾವುದೇ ದೇಶದ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿಲ್ಲ.

ಸಂಸ್ಕೃತದ ತಳಹದಿ
ಭಾರತೀಯ ಭಾಷೆಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಸಂಸೃತವೇ ಮೂಲ. ವರ್ಣಮಾಲೆ, ವ್ಯಾಕರಣ, ಛಂದಸ್ಸು ಎಲ್ಲವೂ ನಾವು ಸಂಸ್ಕೃತದಿಂದಲೇ ಪಡೆದಿದ್ದೇವೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಸಂಸ್ಕೃತ ಎಲ್ಲ ಭಾಷೆಗಳಿಗೂ ಮಾತೃಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದೆ. ಸಂಸ್ಕೃತದ ಒಂದು ಸ್ವಾರಸ್ಯವೇನೆಂದರೆ, ಅದರ ಎಲ್ಲ ಪದಗಳೂ ಸ್ವರಧಾತುವಿನಿಂದ ಹುಟ್ಟಿದ್ದು ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಜ ಎಂದರೆ ಜನ್ಮ, ಜನನ, ಹುಟ್ಟುವುದು. ಜಲಜ, ನೀರಜ ಎಂದರೆ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ್ದು.. ಕಮಲ; ಹಾಗೆಯೇ ಗ ಎಂದರೆ ಗಮನ, ಚಲನೆ. ಭುಜಗ, ಎಂದರೆ ಭುಜದ ಮೇಲೆ ಚಲಿಸುವ ವಸ್ತು...... ಪನ್ನಗ, ಉರಗ, ಹಾವು. ಪನ್ನಗಶಯನ, ಪನ್ನಗಾರಿವಾಹನ (ವಿಷ್ಣು) ಹೀಗೆ ಸ್ವರಗಳನ್ನು ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಸೇರಿಸಿ ಹೊಸ ಪದಸಂಕೀರ್ಣವನ್ನು ಪಡೆಯಬಹುದು. ಈ ಹೊಸ ಪದಗಳು ಸ್ವವಿವರಣಾತ್ಮಕ ಪದಗಳಾಗಿರುತ್ತವೆ ಅಂದರೆ, self-explainatory words.

ಇದು ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲೂ ಇದೆ. ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಪದಜೋಡಣೆ ಸುಲಭವಲ್ಲ, ಆದ್ದರಿಂದ ಅವರು ಗ್ರೀಕ್ ಅಥವಾ ಲ್ಯಾಟೀನ್ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಬಳಸಿ ಹೊಸದಾಗಿ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಪದಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಪದಭಂಡಾರಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಈ ಬೆಳವಣಿಗೆ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. Dysdiadochokinesis, sphygmomanometer, ಇವೆಲ್ಲ ಉದಾಹರಣೆಗಳು.

ಇತರ ಭಾಷೆಯ ಪದಗಳನ್ನು ತಮ್ಮದಾಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಪರಿಪಾಠ ಎಲ್ಲ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲೂ ಇದೆ. ಈ ಕೊಟ್ಟು-ಕೊಳ್ಳುವ ಸಂಪ್ರದಾಯ ಭಾಷೆಗಳ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಅತಿ ಮುಖ್ಯ. ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಿದರೆ ಸಂಸ್ಕೃತ ಪದಪ್ರಯೋಗದ ಲಾಭವನ್ನು ನಾವು ಪಡೆದಷ್ಟು ಇನ್ನಾವುದೇ ಭಾಷೆಯೂ ಪಡೆದಿಲ್ಲ. ಇಂದು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿರುವ ಎಲ್ಲ ಮಹಾಪ್ರಾಣದ ಪದಗಳಿಗೂ ಮೂಲ ಸಂಸ್ಕೃತವೇ!

ಸಂಸ್ಕೃತವನ್ನೂ ಮೀರಿದ ಬೆಳವಣಿಗೆ
ಸಂಸ್ಕೃತದ ತಳಹದಿಯ ಮೇಲೆ ಕನ್ನಡ ನಿಂತಿದ್ದರೂ ಸಂಸ್ಕೃತದಲ್ಲಿಲ್ಲದ ಹಲವು ವಿಶೇಷತೆಗಳು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿವೆ. ಅದನ್ನೂ ಮೀರಿದ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಕಂಡಿದೆ ಎಂದು ನನಗೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಸಂಸ್ಕೃತದಲ್ಲಿಲ್ಲದ ಹಲವು ಅಕ್ಷರಗಳು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿವೆ ಎಂದರೆ ನಿಮಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಗಬಹುದು. ಅವು ಯಾವುವೆಂದರೆ,
೧. ಕನ್ನಡದ ಸ್ವರಗಳಲ್ಲಿ ಎ, ಏ ಐ, ಒ, ಓ ಔ.. ಇದೆಯಲ್ಲ, ಅದರಲ್ಲಿ ಎ ಮತ್ತು ಒ ಹೃಸ್ವ ಸ್ವರಗಳು ಸಂಸ್ಕೃತದಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಸಂಸ್ಕೃತದಲ್ಲಿ ಏ, ಐ, ಓ ಔ ಇಷ್ಟೇ. ಎಲ್ಲಿ, ಏನಾಯ್ತು?, ಬೆಕ್ಕಿಗೆ ಬೇಲಿ ಏಕೆ? ಒಬ್ಬ ಓಡಿಬಂದ, ಒನಕೆ ಓಬವ್ವ, ಕೋಳೂರ ಕೊಡಗೂಸು, ಇವುಗಳಲ್ಲೆಲ್ಲ ಎ, ಏ ಮತ್ತು ಒ, ಓ ಪ್ರಯೋಗಗಳಿವೆ.

೨. ನಿಮಗೆ ಅಚ್ಚರಿಯಾಗಬಹುದು: ಳ ಕನ್ನಡದ್ದು! ನಲ= ನಳ, ಕಮಲ= ಕಮಳ, ಸ್ಥಲ= ಸ್ಥಳ ಹೀಗೆ ಸಂಸ್ಕೃತ ಪದಗಳನ್ನು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಬಳಸುತ್ತೇವೆ. "ಲಳಯೋ ನ ಭೇದಃ" ಎಂದು ಸಂಸ್ಕೃತದಲ್ಲಿ ಸೂತ್ರವನ್ನೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಇದು ಸಂಸ್ಕೃತಕ್ಕೆ ಅನ್ವಯಿಸಬಹುದು. ಆದರೆ, ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಲ ಬೇರೆ, ಳ ಬೇರೆ. ಉದಾ: ಹುಲಿ- ಹುಳಿ, ಹಲ್ಲಿ- ಹಳ್ಳಿ, ಹಲಸು- ಹಳಸು.

೩. ಎರಡು ಅಕ್ಷರಗಳು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿದ್ದವು. ಆದರೆ ಈಗ ಕೈಬಿಟ್ಟಿದೇವೆ. ಅವು ಹಳೆಗನ್ನಡದಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಕಾಣುವ ಱ ಮತ್ತು ೞ ಅಕ್ಷರಗಳು. ಕುಱಿತೋದದೆಯುಂ, ಅಱಿತುಕೋ ಎಂಬಲ್ಲಿ ಱ ನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅರಿ ಬೇರೆ ಅಱಿ ಬೇರೆ. ಹಾಗೆಯೇ ೞ ಅಕ್ಷರ: ಪೞ್ತಿ= ಪತ್ತಿ= ಹತ್ತಿ, ಫಲಂ= ಪೞಂ= ಪಣ್= ಹಣ್ಣು. ಬಹುಶಃ ನಾಲಿಗೆಯನ್ನು ಹೊರಳಿಸಿ ಉಚ್ಛರಿಸಲು ಕಷ್ಟಕರವೆಂದೋ ಏನೋ ಆ ಅಕ್ಷರಗಳು ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿಲ್ಲ.

ಇಂದು ನಾವು ಇವಲ್ಲದೆ, ಪದಗಳ ಅಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ಅನುಸ್ವರಗಳನ್ನೂ, ಅರ್ಧಾಕ್ಷರಗಳನ್ನು ಕೈಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇವೆ. ತಿಳಿದುಂ, ಅವನುಂ ಹಾಗೆಯೇ ಮೇಣ್, ಕೇಳ್, ಎಂಬ ಪ್ರಯೋಗಗಳು ಈವತ್ತು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿಲ್ಲ.

ಮತ್ತೂ ಕೆಲವು ವೈಶಿಷ್ಟ್ಯಗಳು
ನಿಮಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಗಬಹುದು: ಭಾರತದ ಇನ್ನಾವುದೇ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿಯೂ ಅಂಕೆಗಳಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲರೂ ದೇವನಾಗರಿಯಲ್ಲಿ ಅಂಕೆಗಳನ್ನು ಬಳಸಿದರೆ, ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ತನ್ನದೇ ಆದ ಅಂಕೆಗಳಿವೆ! ಕನ್ನಡದ ಅಂಕಿಗಳು, ೧ ೨ ೩ ೪ ೫ ೬ ೭ ೮ ೯ ೦. ಇವುಗಳಲ್ಲಿಯೂ ೧- ಗ ಒತ್ತು, ೨- ತ ಒತ್ತು, ೩- ನ ಒತ್ತು, ೪- ಳ ಒತ್ತು, ೬- ಮ ಒತ್ತು, ಹೀಗೆ ಇವು ಕನ್ನಡದ ಒತ್ತಕ್ಷರಗಳು.ಕೊನೆಗೆ ಸೊನ್ನೆ ಬಹು ವಿಶೇಷವಾದ ಸಂಖ್ಯೆ. ಇದನ್ನು ಎಲ್ಲರೂ ವೃತ್ತಾಕಾರದ ಚಿಹ್ನೆಯಿಂದಲೇ ಗುರುತಿಸುತ್ತಾರೆ. ಸೊನ್ನೆ ಗಣಿತ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಭಾರತ ದೇಶದ ಕೊಡುಗೆ ಎಂದು ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರನ್ನೂ ಸೇರಿ, ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಎಲ್ಲರೂ ಒಪ್ಪಿದ್ದಾರೆ. ಸೊನ್ನೆ ಎನ್ನುವುದು ಶೂನ್ಯದ ಸಂಕೇತ. ಅದು ಪರಿಪೂರ್ಣತೆ, ನಿರಂತರತೆ ಹಾಗೂ ಅನಂತತೆಯ ಸಂಕೇತವೂ ಹೌದು.

ಇನ್ನು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಒತ್ತಕ್ಷರಗಳನ್ನು ಬಳಸುವ ಕ್ರಮವನ್ನು ನೀವು ಗಮನಿಸಬೇಕು. ಇದು ವಿಶಿಷ್ಟವೋ ವೈಚಿತ್ರ್ಯವೋ ನೀವೇ ಹೇಳಬೇಕು. ಸಕ್ಕರೆ, ಅಮ್ಮ, ಬಟ್ಟೆ ಇವು ಸಜಾತಿಯ ಒತ್ತಕ್ಷರಗಳಿಗೆ ಉದಾಹರಣೆಗಳು. ಕ ಗೆ ಕ ಒತ್ತು, ಮ ಗೆ ಮ ಒತ್ತು ...... ಹೀಗೆ. ಆದರೆ ಸಂಯುಕ್ತಾಕ್ಷರ ಅಥವಾ ವಿಜಾತಿಯ ಒತ್ತಕ್ಷರಗಳನ್ನು ನೋಡಿ: ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂಯುಕ್ತಾಕ್ಷರಗಳು ಸಂಸ್ಕೃತ ಪದಗಳೇ ಆಗಿವೆ. ರೇಷ್ಮೆ ಎಂಬುದು ರೇ+ಷ್+ಮೆ. ಇಲ್ಲಿ ಉಳಿದ ಭಾಷೆಯವರು ಇದ್ದದ್ದನ್ನು ಇದ್ದ ಹಾಗೇ ಬರೆದರೂ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ನಾವು ರೇ+ಷೆ ಬರೆದು ಅದಕ್ಕೆ ಮ ಒತ್ತು ಕೊಡುತ್ತೇವೆ! ಕ್ಷೀಣ ಎಂಬಲ್ಲಿ ಕ್+ಷೀ+ಣ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಕೀ ಗೆ ಷ ಒತ್ತು+ಣ ಬರೆಯುತ್ತೇವೆ. ಏಕೆ ಹೀಗೆ?

ನ್ಯೂನತೆಗಳು
ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯನ್ನು ನಾವು ಇಷ್ಟೊಂದು ಸಂಪದ್ಭರಿತವಾದ ಭಾಷೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದರೂ ಕೆಲವು ನ್ಯೂನತೆಗಳೂ ಇವೆಯೇನೋ ಎಂದು ನನಗೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಕೆಲವು ಧ್ವನಿಗಳು ಇನ್ನೂ ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಆ ಧ್ವನಿಗಳನ್ನು ಕನ್ನಡ ಅಕ್ಷರರೂಪದಲ್ಲಿ ಬರೆಯಲು ನಮಗೆ ಲಿಪಿಗಳ ಕೊರತೆ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಇಂದು ಎಲ್ಲಾ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿಯೂ ತೀವ್ರಗತಿಯ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯನ್ನು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಆಧುನಿಕ ವಿಜ್ಞಾನದ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳು ಬೆಳೆದು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಸುತ್ತಿರುವುದು ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಲ್ಲಿ. ಅಲ್ಲಿಯ ಭಾಷೆಗಳು ವಿಜ್ಞಾನದ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿಯೂ, ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾಗಿಯೂ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಸಬಲ್ಲವು; ಅವು ಸಾಹಿತ್ಯದ ಇತರ ಪ್ರಕಾರಗಳಾದ ಕತೆ-ಕಾದಂಬರಿ, ವಿಚಾರಸಾಹಿತ್ಯಗಳನ್ನು ಬರೆಯುವಷ್ಟೇ ಸುಲಭ ಮತ್ತು ಸಹಜಕ್ರಿಯೆ ಆಗಿವೆ.

ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಭಾಷೆಗೂ ಭಾರತದ ಯಾವುದೇ ಭಾಷೆಗೂ ಜ್ಞಾತಿಸಂಬಂಧವಿಲ್ಲ. ಅದು ಪೂರ್ಣ ಪರಕೀಯ ಭಾಷೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಇಲ್ಲಿ ಕೊಡು-ಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಹಲವಾರು ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಎಡೆ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿದೆ. ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ತಾಯಿನುಡಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಸಮಸ್ತ ಶಿಕ್ಷಣವೂ ಒದಗಬೇಕೆಂಬುದು ಎಲ್ಲರೂ ಒಪ್ಪತಕ್ಕ ವಿಚಾರ. ಆದರೆ ಕನ್ನಡ ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕ ರಚನಾಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಅನುವಾದಕಾರ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ವಿಜ್ಞಾನದ ಪಾರಿಭಾಷಿಕ ಪದಗಳನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ಆಂಗ್ಲಭಾಷೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಬರೆಯಬೇಕಾಗಿರುವ ಅನಿವಾರ್ಯ ಸಂದಿಗ್ಧತೆಯೂ ಇದೆ.

ಆಂಗ್ಲ ಭಾಷೆಯ ಪದಗಳನ್ನು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಬರೆಯಬೇಕಾದ ಪ್ರಮೇಯ ಬಂದಾಗ, ಐದು ವಿಶೇಷ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಜಟಿಲ ಸನ್ನಿವೇಶವನ್ನು ನಾವು ಎದುರಿಸುತ್ತೇವೆ. ಕನ್ನಡ ವರ್ಣಮಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲದೆ ಇರುವ ಐದು ಸ್ವರಗಳು ಇಂಗ್ಲಿಷಿನಲ್ಲಿವೆ. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಎರಡು ಪ್ರಕರಣಗಳಿಗೆ ನಾವು ಈಗಾಗಲೇ ಉತ್ತರ ಕಂಡುಹಿಡಿದುಕೊಂಡಿರುತ್ತೇವೆ. ಅವು ಯಾವುವೆಂದರೆ, Fingerprints ಎಂದು ಬರೆಯುವಾಗ ನಾವು ಉಪಯೋಗಿಸುವ ‘F’ ಮತ್ತು Zebra ಎನ್ನುವಾಗ ನಾವು ಉಪಯೋಗಿಸುವ ‘Z’. ಇಲ್ಲಿ ನಾವು ‘ಫ’ದ ಕೆಳಗೆ ಮತ್ತು ‘ಜ’ದ ಕೆಳಗೆ ಚುಕ್ಕೆಗಳನ್ನಿರಿಸಿ ಫ ಮತ್ತು ಜ ಅಕ್ಷರಗಳನ್ನು ತಯಾರು ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದೇವೆ. ಈ ಅಕ್ಷರಗಳು ಈಗ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಚಾಲ್ತಿಯಲ್ಲಿಯೂ ಇದ್ದು ಅವು ಕನ್ನಡದ ಸ್ವಾಭಾವಿಕ ವ್ಯಂಜನಗಳೇ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿವೆ. ಜೂ, ಜೀಬ್ರಾ ಎಂಬಲ್ಲಿನ ಜ ಮತ್ತು ಫ್ರೆಂಡ್, ಫ್ರೂಟ್ ಎಂಬಲ್ಲಿನ ಫ. ಇವು ಕನ್ನಡ ವರ್ಣಮಾಲೆಯಲ್ಲಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಓದುತ್ತ ಓದುತ್ತ ನಮ್ಮದಾಗಿಸಿಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇವೆ.

ಅರ್ಧಸ್ವರಗಳು
ಈ ಎರಡು ಅಕ್ಷರಗಳೊಂದಿಗೆ ನಮಗೆ ಇನ್ನೂ ಅವಶ್ಯವಿರುವ ಮೂರು ವಿಶೇಷ ಸ್ವರಗಳಿವೆ. ನಾನೀಗ ಹೇಳಲಿರುವುದು ಈ ಮೂರು ಅಕ್ಷರಗಳ ಬಗ್ಗೆ. ಇವುಗಳನ್ನು ಅರ್ಧಸ್ವರಗಳೆಂದೂ ನಾವು ಕರೆಯಬಹುದು. ಇಂಗ್ಲಿಷ್‌ನ man, pot ಮತ್ತು earth ಎಂಬಲ್ಲಿ ಬರುವ á, ŏ ಮತ್ತು é ಸ್ವರಗಳು. ಉದಾಹರಣೆಗೆ and ಎಂಬ ಆಂಗ್ಲ ಪದವನ್ನು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಲೇಖಿಸಬೇಕಾದರೆ ಅದನ್ನು ಅಂಡ್, ಆಂಡ್, ಏಂಡ್ ಅಥವಾ ಆ೦ಡ್ ಎಂದು ಬರೆಯಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಯಾವುದೂ ಮೂಲ ‘and’ಗೆ ಸಮಾನವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಹಾಗೆಯೇ shop ಎಂಬ ಆಂಗ್ಲಪದವನ್ನು ಶಾಪ್ ಅಥವಾ ಶೋಪ್ ಎಂದು ಬರೆಯುತ್ತೇವೆ.

ಈ ಮೂರು ಅರ್ಧಸ್ವರಗಳು ಆಡುಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ, ಅದರಲ್ಲೂ ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ, ಅಲ್ಲದೆ ಕನ್ನಡ ಲಿಪಿಯನ್ನು ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ತಮ್ಮದಾಗಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ತುಳು, ಕೊಡವ, ಕೊಂಕಣಿ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಪಕ ಬಳಕೆ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಇವು ಅನುಕ್ರಮವಾಗಿ ಯಾವುವೆಂದರೆ, ಆ ಸ್ವರದ ಅರ್ಧ "ಆ॑", ಆ ಮತ್ತು ಎ ಸ್ವರಗಳ ಅರ್ಧಸ್ವರ "ಆ", ಹಾಗೂ ಆ ಮತ್ತು ಒ ಸ್ವರಗಳ ಅರ್ಧಸ್ವರ "ಆ". ಇವುಗಳಿಗೆ ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿರುವ ಕನ್ನಡ ಲಿಪಿಯಲ್ಲಿ ತಕ್ಕ ಅಕ್ಷರಗಳಿಲ್ಲ. ನಿಘಂಟುಗಳಲ್ಲಿ ಇವುಗಳನ್ನು ಕೆಲವು ಚಿಹ್ನೆಗಳಿಂದ ಗುರುತಿಸುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ಅವು ನಿಘಂಟುಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಸೀಮಿತವಾಗಿವೆ. ಕೆಳಗಿನ ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನು ನೋಡಿ:
ಕೋಡಗನ ಕೋಳಿ ನುಂಗಿತ್ತ ನೋಡವ್ವ ತಂಗಿ ಕೋಡಗನ ಕೋಳಿ ನುಂಗಿತ್ತ
ಸಂತ ಶಿಶುನಾಳ ಶರೀಫರ ಈ ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ ನುಂಗಿತ್ತ ಎನ್ನುವಾಗ ತ್ತ॑ ಮತ್ತು ವ್ವ॑ ಇವುಗಳ ಉಚ್ಛರಣೆಯಲ್ಲಿ "ಆ॑" ಪ್ರಯೋಗವನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು. ಅದೇ ರೀತಿ ಬರ್ತಾನ॑, ಹೋಗ್ತಾನ .. .. ..

ನೀ ಹೀಂಗ ನೋಡಿದರ ನನ್ನ, ನಾ ತಿರುಗಿ ಹಾಂಗ ನೋಡಲೇ ನಿನ್ನ? ಇದು ದ. ರಾ. ಬೇಂದ್ರೆಯವರ ಕೃತಿಯ ಒಂದು ಸಾಲು. ಇಲ್ಲಿ ಹ್ಯಾಂಗ, ಹೇಂಗ ಇವಾವುವೂ ಮೂಲ "ಆ" ಗೆ ಸಮನಾಗುವುದಿಲ್ಲ.

ಕೊಡವ ಭಾಷೆಯ ಒಂದು ಸಂಭಾಷಣೆ ಗಮನಿಸಿ: ‘ನೀ ಎಕ್ಕ ಪೋಪ॑?’ ‘ನಾನ್ ನಾರಾಚೆ ಪೋಪಿ.’ ‘ಬೋಂಡ, ತಿಂಗಳಾಚೆ ಪೋ.’ ಇನ್ನು ಈ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಮಗ-ಮಗಳು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಮೋಂವ, ಮೋವ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಇಲ್ಲೆಲ್ಲ ಈ ಮೂರು ಅರ್ಧಸ್ವರಗಳ ಬಳಕೆ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತವೆ.

Transphonetic ಭಾಷೆಯೆಂಬ ಹೆಗ್ಗಳಿಕೆಯುಳ್ಳ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಹೇಳುವುದೊಂದು, ಬರೆಯುವುದೊಂದು ಆಗಬಾರದಲ್ಲ!
ಇಲ್ಲಿ ನಾನು ಬಹು ಸರಳವಾದ ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನು ನೀಡಿದ್ದೇನೆ. ಆದರೆ ನಮಗೆ ಸಮಸ್ಯೆ ಎದುರಾಗುವುದು ಒಂದು ಪ್ರೌಢ ಪ್ರಬಂಧ, ಅದರಲ್ಲೂ ವಿಜ್ಞಾನ ಲೇಖನವನ್ನು, ಬರೆಯುವಾಗ.

ಸಾಧಾರಣವಾಗಿ ನಾವು ಅಂತಹ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಆ ಆಂಗ್ಲಪದವನ್ನು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಬರೆದು, ಆವರಣದಲ್ಲಿ ಅದನ್ನೇ ಇಂಗ್ಲಿಷಿನಲ್ಲಿಯೂ ಬರೆದು ಮುಂದುವರೆಯುವ ಪದ್ಧತಿಯನ್ನು ಅನುಸರಿಸುತ್ತೇವೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ Paracetamol ಎಂಬ ಔಷಧಿಯ ಹೆಸರನ್ನು ಬರೆಯಬೇಕಾದಲ್ಲಿ ಪ್ಯಾರಾಸಿಟಮೋಲ್ ಎಂದು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಬರೆದು, ಅದನ್ನು ಓದುಗರು ಸರಿಯಾಗಿ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡರೋ ಇಲ್ಲವೋ ಎಂಬ ಸಂಶಯದಿಂದ ಅದನ್ನು ಆವರಣದಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲಿಷಿನಲ್ಲಿಯೂ ಬರೆಯುತ್ತೇವೆ.

ಆದ್ದರಿಂದ ಈ ಮೂರು ಅರ್ಧಸ್ವರಗಳಿಗೆ ಸೂಕ್ತವಾದ ಲಿಪಿಯನ್ನು ನಾವು ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಲೇಬೇಕಾದ ಸಮಯ ಬಂದಿದೆ. ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಅವಶ್ಯವಿರುವ ಇಂತಹ ಬದಲಾವಣೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಿ ಪ್ರಚಾರ ಪಡಿಸಿದಲ್ಲಿ ಕೊನೆಗೆ ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ಯಾವುದೇ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಅಕ್ಷರವನ್ನೂ ಬಳಸದೆ, ಸಂಪೂರ್ಣ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪ್ರಬುದ್ಧ ಲೇಖನವನ್ನು ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಬಹುದು.

ಧ್ವನಿಭಂಡಾರ
ನಾನು ಹೇಳಿದ ಮೂರು ಅರ್ಧಸ್ವರಗಳು ಕೊಡವ, ತುಳು ಮತ್ತು ಕೊಂಕಣಿ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಹೇರಳವಾಗಿವೆ. ಅಂತಹ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಅರ್ಧಸ್ವರಗಳ ಪ್ರಯೋಗ ಅವಶ್ಯವೆನಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಆಗೆಲ್ಲಾ ಈ ಭಾಷೆಗಳ ಬರವಣಿಗೆ ತಡವರಿಸುತ್ತದೆ. ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಸಂಸ್ಕೃತ ಹೇಗೆ ಮಾತೃಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದೆಯೋ ಹಾಗೆ ಕೊಡವ, ತುಳು ಮತ್ತು ಕೊಂಕಣಿ ಭಾಷೆಗಳಿಗೆ ಕನ್ನಡ ಮಾತೃಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದೆ. ಇಂತಹ ಸಂದಿಗ್ಧ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಇವು ಕನ್ನಡದತ್ತ ಸಹಾಯ ಯಾಚಿಸುತ್ತದೆ ಎನ್ನಿಸುವುದಿಲ್ಲವೇ?

ಇವಲ್ಲದೆ, ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದಿಂದ ಹಿಡಿದು ದಕ್ಷಿಣದವರೆಗೂ ಇರುವ ನೂರಾರು ಗ್ರಾಮ್ಯಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಕೂಡ ಈ ಐದು ಸ್ವರಪ್ರಯೋಗಗಳೂ ಯಥೇಚ್ಛವಾಗಿ ಬರುತ್ತವೆ. ಪ್ರಕೃತ ಆಧುನಿಕ ಲೇಖಕರಲ್ಲನೇಕರು ಗ್ರಾಮ್ಯಭಾಷೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಲೇಖನಗಳನ್ನೂ, ಕತೆಗಳನ್ನೂ ಬರೆಯುವುದನ್ನು ಈಗ ನಾವು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಇಂತಹ ಎಲ್ಲ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಅರ್ಧಸ್ವರ ಪ್ರಯೋಗಗಳಿಗೆ ಹೇರಳ ಅವಕಾಶಗಳಿವೆ. ಆಗೆಲ್ಲ ಸೂಕ್ತ ಅಕ್ಷರಕ್ಕೆ ತಡಕಾಡುವಂತಾಗುತ್ತದೆ.
ಹೀಗಾಗಿ ನಾವು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಈ ಮೂರು ಅರ್ಧಸ್ವರಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡು ಅವುಗಳಿ ಸೂಕ್ತ ಲಿಪಿಯನ್ನು ರೂಪಿಸಿಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟರೆ, ಉಚ್ಚರಿಸಬಹುದಾದ ಎಲ್ಲ ಧ್ವನಿಗಳನ್ನೂ ಅಕ್ಷರರೂಪದಲ್ಲಿ ಬರೆಯುವಂತಹ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತದೆ. ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿನ ಈ ಧ್ವನಿಭಂಡಾರ ಮತ್ತು ಈ ವಿಶೇಷತೆ ಪ್ರಪಂಚದ ಇನ್ನಾವುದೇ ಭಾಷೆಗೂ ಇಲ್ಲ!

ಗರಿಷ್ಠ ಅಕ್ಷರಗಳೋ ಕನಿಷ್ಠ ಅಕ್ಷರಗಳೋ?
ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಮೃತಭಾಷೆ, ಪುರೋಹಿತಶಾಹೀಭಾಷೆ ಎಂತೆಲ್ಲ ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಗಳಿಂದ ಕರೆಸಿಕೊಂಡಿರುವ ಸಂಸ್ಕೃತವನ್ನು ಬದಿಗಿಟ್ಟು ಕನ್ನಡವನ್ನೇ ಕುರಿತು ಆಲೋಚಿಸೋಣ. ಕನ್ನಡದಂಥಹ ಭಾಷೆಗೆ, ಅಥವಾ ಯಾವುದೇ ಒಂದು ಭಾಷೆಗೆ, ಐವತ್ತಂಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ವರ್ಣಾಕ್ಷರಗಳು ಬೇಕೇ? ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯ ಔನ್ನತ್ಯವನ್ನು ನಾವು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದಲ್ಲಿ ಇತರ ಭಾಷೆಗಳೊಂದಿಗೆ ತುಲನಾತ್ಮಕ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ನೋಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.

ಮೊದಲಿಗೆ ನಮಗೆ ಚಿರಪರಿಚಿತವಾದ ಇಂಗ್ಲೀಷ್: ಬರೇ ೨೬ ಅಕ್ಷರಗಳಿಂದಲೇ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿಯೇ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು, ಅಂದರೆ ಸುಮಾರು ಎರಡು ಲಕ್ಷಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು, ಪದಭಂಡಾರವನ್ನು ಹೊಂದಿದ ಭಾಷೆ ಇದು. ಆದರೆ ಈ ಭಾಷೆಯ ವರ್ಣಮಾಲೆಗೆ ಯಾವುದೇ ಕ್ರಮವಿಲ್ಲ. ಕೇವಲ ಐದೂವರೆ ಸ್ವರಗಳು, ಅಸಂಬದ್ಧ ವ್ಯಂಜನಮಾಲೆ, ಇವುಗಳಲ್ಲಿ V ಮತ್ತು W ಎರಡೂ ಒಂದೇ! (ಇಲ್ಲಿ ‘ಡಬಲ್ ಯು’ ಏನಿದು?) ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ ಆ ಭಾಷೆಯ ಎಲ್ಲ ಪದಗಳ ಅಕ್ಷರ ಜೋಡಣೆಯೂ ಪೂರ್ವನಿರ್ಧಾರಿತ. ಒಂದು ಪದವನ್ನು ಎಲ್ಲರೂ ಹೀಗೇ ಬರೆಯಬೇಕು, ಅಂತೆಯೇ ಹೀಗೇ ಉಚ್ಛರಿಸಬೇಕು ಎಂಬ ಕಟ್ಟಳೆ! ಯಾರೂ ಪ್ರಶ್ನಿಸುವಂತಿಲ್ಲ! ಅವರ ಪದಜೋಡಣೆಯ ವಿಧಾನದಲ್ಲೂ ಯಾವ ಸ್ಥಿರ ನಿಯಮವಿಲ್ಲ. ಇಷ್ಟಿದ್ದರೂ ಇಂಗ್ಲೀಷಿನವರು ಆ ಮಟ್ಟವನ್ನು ಹೇಗೆ ಸಾಧಿಸಿದರು? ಅವರಲ್ಲಿರುವುದು ಬರೇ ೨೬ ಅಕ್ಷರಗಳಲ್ಲ. ೨೬ ಅಕ್ಷರಗಳಿಗೆ ದೊಡ್ಡಕ್ಷರ, ಸಣ್ಣಕ್ಷರ ಹೀಗೆ ೫೨! ಅವರಲ್ಲಿಲ್ಲದ ಧ್ವನಿಗೆ ಅಕ್ಷರ-ಅಕ್ಷರಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ರೂಪಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಶ್ sh, ಚ್ ch, ಹೀಗೆ. ನನ್ನ ಅಜ್ಜ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು: ‘ಕನ್ನಡವನ್ನು ನೀನು ಎಷ್ಟು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತೀಯೋ ಅದು ಅಷ್ಟು ಚಂದ; ಅದೇ ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುವಾಗ ಎಷ್ಟು ನುಂಗುತ್ತೀಯೋ ಅದು ಅಷ್ಟು ಫ್ಯಾಶನ್!’

ಎರಡನೆಯದಾಗಿ ಚೀನಾ ಭಾಷೆಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳೋಣ. ಚೀನಾ ಭಾಷೆಯದು ಪುರಾತನ ಕಾಲದ ಬರಹದಂತೆ ಚಿತ್ರಲಿಪಿ. ಅವರಲ್ಲಿ ಅಸಂಖ್ಯ ಅಕ್ಷರಗಳು. ಕಲಿಯುವುದೂ, ಬರೆಯುವುದೂ ಕಷ್ಟ. ನೀವು ಯಾವುದಾದರು ಎಲೆಕ್ಟ್ರಾನಿಕ್ ಉಪಕರಣದ ಬಹುಭಾಷಾ ಕೈಪಿಡಿಯನ್ನು ಗಮನಿಸಿ. ಅದರಲ್ಲಿ ಆ ಕಂಪೆನಿಯ ವಿಳಾಸವನ್ನು ಬರೆದಿರುವಲ್ಲಿ ದೂರವಾಣಿ ಸಂಖ್ಯೆ ಬರೆಯುವಾಗ ಚೀನಾ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಟೆಲಿಫೋನ್‌ನ ಚಿತ್ರವೇ ಇರುತ್ತದೆ!

ಇನ್ನು ನಮಗೆ ಹತ್ತಿರವಾದ ತಮಿಳು: ತಮಿಳರಿಗೆ ಮೂರು ವಿಶಿಷ್ಟ ಗುಣಗಳಿವೆ. ಭಾಷಾ ದುರಭಿಮಾನ, ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ವ್ಯಾಮೋಹ, ಪರಭಾಷಾ ದ್ವೇಷ. ತಮಗೆ ಪ್ರಿಯವಾದ ಇಂಗ್ಲೀಷ್‌ಗೇ ೨೬ ಅಕ್ಷರಗಳಿರುವಾಗ ನಮಗೇಕೆ ಸಂಸೃತದ ೫೦, ಎಂದು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕೈಬಿಟ್ಟು ಈಗ ೨೯ ಅಕ್ಷರಗಳಿಗೆ ಬಂದು ನಿಂತಿದ್ದಾರೆ. ಅವರ ಗುರಿ, ೨೬ ಅಥವಾ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆ!

ಕುತರ್ಕ
ವಾದವೇ ಮಾಡುವುದಾದಲ್ಲಿ, ಒಂದು ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಪದಗಳ ಸೃಷ್ಟಿಗೆ ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ೫೦-೫೫ ಅಕ್ಷರಗಳು ಬೇಡ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಎರಡು ವ್ಯಂಜನಗಳು ಮತ್ತು ಎರಡೇ ಸ್ವರಗಳು ಇವೆಯೆಂದು ಭಾವಿಸೋಣ: ಕ್, ಪ್, ಅ ಮತ್ತು ಇ. ಇವುಗಳಿಂದ ನಮಗೆ ನಾಲ್ಕು ಅಕ್ಷರಗಳು ದೊರಕುತ್ತವೆ: ಕ, ಕಿ, ಪ, ಪಿ. ಈ ನಾಲ್ಕು ಅಕ್ಷರಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ಎರಡಕ್ಷರ, ಮೂರಕ್ಷರ, ನಾಲ್ಕಕ್ಷರ, ಐದಕ್ಷರ ಮತ್ತು ಆರಕ್ಷರದ ಎಷ್ಟು ಪದಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಬಹುದು? ನಿಮಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಗಬಹುದು. ಒಟ್ಟು ೫೪೨೬ ಪದಗಳು ದೊರಕುತ್ತವೆ! ಮತ್ತೊಂದೇ ಸ್ವರ ಅಥವಾ ವ್ಯಂಜನವಿದ್ದಲ್ಲಿ ಈ ಪಟ್ಟಿ ಲಕ್ಷ ತಲುಪುತ್ತದೆ! ಕಕಪಿಕಪ, ಕಿಪಪಿಕ, ಕಿಕಿಪ, ಪಕಕಿ, ಕಕ, ಪಿಪ..... ಇವೇನು ಅರ್ಥವತ್ತಾದ ಪದಗಳೇ? ಹೀಗೆ ಮಾತನಾಡಲು ನಾವೇನು ಪ್ರಾಣಿಗಳೇ?

ಕೆಲವು ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಜನರು ಮಾತನಾಡುವಾಗ ಪದಗಳ ಉಚ್ಛರಣೆಯಲ್ಲಿ ಏಕತಾನತೆಯನ್ನು ನೀವು ಗಮನಿಸಿರಬಹುದು. ಕಡಿಮೆ ಸಂಖ್ಯೆಯ ಅಕ್ಷರಗಳಿರುವ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಇದು ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಬಾಯ್ತುಂಬ ವಿವಿಧ ಧ್ವನಿಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ ಸಮೃದ್ಧವಾದ ಪದಗಳನ್ನು ಮಾತನಾಡುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಪ್ರಕೃತಿದತ್ತವಾಗಿ ಬಂದಿರುವಾಗ ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಕನ್ನಡದ ಎಲ್ಲ ಅಕ್ಷರಗಳೂ ಬೇಕು. ಅದು ನಮ್ಮ ಹೆಗ್ಗಳಿಕೆ!

ಸಾಧಾರಣವಾಗಿ ಒಂದು ಭಾಷೆಯ ಪದಗಳನ್ನು ಮತ್ತೊಂದು ಭಾಷೆಯ ಲಿಪಿಯಲ್ಲಿ ಬರೆಯುವುದು ಅಸಾಧ್ಯದ ಮಾತು. ಆದರೆ, ಪ್ರಪಂಚದ ಯಾವುದೇ ಭಾಷೆಯನ್ನೂ ನಾವು ಕನ್ನಡದ ಲಿಪಿಯಲ್ಲಿ ಸಮರ್ಪಕವಾಗಿ ಬರೆಯಬಹುದು. ಏಕೆಂದರೆ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ನಾವು ಉಚ್ಚರಿಸಬಹುದಾದ ಎಲ್ಲ ಧ್ವನಿಗಳಿಗೂ ಅಕ್ಷರಗಳಿವೆ. ಬೇರೆಲ್ಲ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿರುವ ಧ್ವನಿಗಳಿಗೆ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಲಿಪಿಯಿರುವುದೇ ಈ ವೈಶಿಷ್ಟ್ಯಕ್ಕೆ ಕಾರಣ. ಇದು ನಮ್ಮ ನುಡಿಯ ಅತಿಶಯ ವಿಶೇಷತೆ!

ಕನ್ನಡ ನುಡಿಯ ವಿಂಗಡಣೆ
ಸಾವಿರಾರು ವರ್ಷಗಳ ಇತಿಹಾಸವುಳ್ಳ ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಅದರ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ಹಳೆಗನ್ನಡ, ನಡುಗನ್ನಡ ಮತ್ತು ಹೊಸಗನ್ನಡ ಎಂದು ಸ್ಥೂಲವಾಗಿ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಪ್ರಾಚೀನ ಹಳೆಗನ್ನಡ ಹಾಗೂ ನವ್ಯ ಹೊಸಗನ್ನಡ ಎಂದು ಪುನರ್ವಿಂಗಡಿಸುವುದೂ ಉಂಟು. ಒಟ್ಟಾರೆ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ೧೨ನೇ ಶತಮಾನಕ್ಕಿಂತ ಹಿಂದಿನದ್ದು ಹಳೆಗನ್ನಡ, ೧೩ರಿಂದ ೧೬ರರವರೆಗೆ ನಡುಗನ್ನಡ ಮತ್ತು ೧೭ನೇ ಶತಮಾನದಿಂದೀಚೆಗೆ ಹೊಸಗನ್ನಡ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ.

ಆದರೆ ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ, ಸಾಹಿತ್ಯಕ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಈ ವಿಂಗಡಣೆ ಸರಿಯಾಗಿರಬಹುದೇ ವಿನಃ ಆಡುಭಾಷೆಯಾಗಿ ಕನ್ನಡ ಹೆಚ್ಚೇನೂ ಬದಲಾಗಿಲ್ಲವೆಂದೇ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಕೆಲವು ಉದಾಹರಣೆಗಳಿಂದ ಈ ಮಾತು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ.

೧. ಕಳಬೇಡ ಕೊಲಬೇಡ ಹುಸಿಯ ನುಡಿಯಲು ಬೇಡ ಅನ್ಯರಿಗೆ ಅಸಹ್ಯ ಪಡಬೇಡ|
ತನ್ನ ಬಣ್ಣಿಸಬೇಡ ಇದಿರ ಹಳಿಯಲುಬೇಡ||
ಇದೇ ಅಂತರಂಗ ಶುದ್ಧಿ ಇದೇ ಬಹಿರಂಗ ಶುದ್ಧಿ|
ಇದೇ ನಮ್ಮ ಕೂಡಲಸಂಗಮದೇವನೊಲಿಸುವ ಪರಿ||
-- ಭಕ್ತಿಭಂಡಾರಿ ಬಸವಣ್ಣ, ೧೨ನೇ ಶತಮಾನ
ಇಲ್ಲಿ ಕಳಬೇಡ, ಕೊಲ್ಲಬೇಡ ಇವೆಲ್ಲ ಯಾವ ಮಗುವಿಗೂ ಅರ್ಥವಾಗಬಲ್ಲ ಮಾತುಗಳು.


ಇನ್ನೊಂದು ವಚನವನ್ನು ನೋಡಿ:
ಹಿಂಡನಗಲಿ ಹಿಡಿವಡೆದ ಕುಂಜರ ತನ್ನ ವಿಂಧ್ಯವ ನೆನೆವಂತೆ ನೆನೆವೆನಯ್ಯಾ|
ಬಂಧನಕ್ಕೆ ಬಂದ ಗಿಳಿ ತನ್ನ ಬಂಧುವ ನೆನೆವಂತೆ ನೆನೆವೆನಯ್ಯಾ|
ಕಂದಾ ನೀನಿತ್ತ ಬಾ ಎಂದು ನೀವು ನಿಮ್ಮಂದವ ತೋರಯ್ಯಾ ಚೆನ್ನಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನಾ|| -- ಅಕ್ಕಮಹಾದೇವಿ, ೧೨ನೇ ಶತಮಾನ
ಇಲ್ಲಿಯ ಭಾಷೆ ಕ್ಲಿಷ್ಟಕರ ಮತ್ತು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಹಿಂದಿನದೇನೋ ಅನ್ನಿಸುವುದಿಲ್ಲವೇ? ಆದರೆ ಇಬ್ಬರೂ ಸಮಕಾಲೀನರು!

ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಮುಂದೆ ಹೋಗೋಣ.
೨. ಲೊಳಲೊಟ್ಟೆ ಬದುಕು ಲೊಳಲೊಟ್ಟೆ
ಆನೆ ಒಂಟೆ ಕುದುರೆ ಎಲ್ಲ ಲೊಳಲೊಟ್ಟೆ
ನಿನ್ನ ನೆಂಟರು ಇಷ್ಟರು ಲೊಳಲೊಟ್ಟೆ -- ಪುರಂದರದಾಸರು, ಕ್ರಿ.ಶ. ೧೫೪೦
ಇಲ್ಲಿ ಬರುವ ಆನೆ, ಕುದುರೆ, ಒಂಟೆ ಎಲ್ಲವೂ ಒಂದು ಶಿಶುವಿಗೂ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ.

ಅದೇ ಕೆಳಗಿನ ಮತ್ತೊಂದು ದಾಸರ ಪದವನ್ನು ನೋಡಿ:
ದೀನ ನಾನು ಸಮಸ್ತಲೋಕಕೆ ದಾನಿ ನೀನು ವಿಚಾರಿಸಲು ಮತಿಹೀನ ನಾನು
ಮಹಾಮಹಿಮ ಕೈವಲ್ಯಪತಿ ನೀನು ಏನಬಲ್ಲೆನು ನಾನು ನೆರೆ ಸುಜ್ಞಾನಮೂರುತಿ ನೀನು
ನಿನ್ನ ಸಮಾನರುಂಟೇ ದೇವ ರಕ್ಷಿಸು ನಮ್ಮನನವರತ.

ಇದನ್ನು ರಚಿಸಿದ ಕನಕದಾಸರು, ಪುರಂದರದಾಸರ ಸಮಕಾಲೀನರು ಮತ್ತು ಇಬ್ಬರೂ ಒಂದೇ ಗುರುವಿನ ಶಿಷ್ಯರು! ಆದರೆ ಕನಕದಾಸರ ಸುಮಾರು ಎಲ್ಲ ಕೃತಿಗಳೂ ಕ್ಲಿಷ್ಟವಾದ ಮತ್ತು ಹಳೆಗನ್ನಡವನ್ನೊಳಗೊಂಡ ಸಾಹಿತ್ಯವೆಂದು ತೋರುತ್ತವೆ.

ಆಡುಭಾಷೆ ಹೆಚ್ಚು ಬದಲಾವಣೆಯಾಗಿಲ್ಲ ಎಂಬ ವಿಚಾರ ನಮಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಮನವರಿಕೆಯಾಗುವುದು ನಮ್ಮ ಜಾನಪದ ಗೀತೆಗಳಲ್ಲಿ. ನೂರಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಬಾಯಿಂದ ಬಾಯಿಗೆ ಹರಡಿ ತನ್ನ ನವಿರಾದ ಗ್ರಾಮ್ಯ ಸೊಗಡನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ನಮ್ಮ ಜಾನಪದ ಪದ್ಯಗಳು ನಿಜಕ್ಕೂ ಕನ್ನಡಿಗರ ಆಡುಭಾಷೆ ಏನೇನೂ ಬದಲಾಗಿಲ್ಲವೆಂಬುದನ್ನು ಎತ್ತಿತೋರುತ್ತವೆ.

೩. ಮುಂಗೋಳಿ ಕೂಗ್ಯಾವು ಮುಗಿಲು ಕೆಂಪೇರ್‍ಯಾವು|
ಸ್ವಾಮಿ ನನ್ನಯ್ಯ ರಥವೇರಿ ಬರುವಾಗ ನಾನೆದ್ದು ಕೈಯ್ಯ ಮುಗಿದೇನು|

ಮಕ್ಕಳಾಟವು ಚಂದ, ಮತ್ತೆ ಯವ್ವನ ಚಂದ|
ಮುಪ್ಪಿನಲಿ ಚಂದ ನೆರೆಗಡ್ಡ, ಜಗದೊಳಗೆ ಎತ್ತ ನೋಡಿದರು ನಗು ಚಂದ||

ಇವೆಲ್ಲ ಸರಳವಾದ, ಸರ್ವಕಾಲಿಕವಾದ, ಅಳಿವಿಲ್ಲದ ಚೆಲ್ನುಡಿಯ ಕನ್ನಡ ಪದಗಳು!

ಒಬ್ಬ ಸಾಹಿತಿ ಅಥವಾ ಕವಿ ತನ್ನ ಸಾಹಿತ್ಯ ರಚನೆಗೆ ಆರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಕನ್ನಡ ಹಳೆಗನ್ನಡವೋ, ನಡುಗನ್ನಡವೋ ಅಥವಾ ಹೊಸಗನ್ನಡವೋ ಆಗಿರಬಹುದು. ಆ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ನೋಡಿ ನಾವು ಆ ರಚನಾಕಾರನು ಬರೆದ ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಜನ ಆ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರು ಎಂದು ಹೇಳುವುದು ಸರಿಯಲ್ಲ. ೨೦ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿಯೂ ನಂದಳಿಕೆಯ ಮುದ್ದಣ ರಾಮಾಶ್ವಮೇಧವನ್ನು ಬರೆದದ್ದು ಹಳೆಗನ್ನಡದಲ್ಲಿ. ಅಷ್ಟೇಕೆ ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣೆದುರೇ ಇದ್ದ ಕುವೆಂಪು ತಮ್ಮ ರಾಮಾಯಣದರ್ಶನಂಗೆ ಆರಿಸಿಕೊಂಡ ಭಾಷೆ ಯಾವುದು? ತಮ್ಮದೇ ಮಹಾಛಂದಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನಡುಗನ್ನಡದಲ್ಲಿಯೇ.
‘ಸತ್ಪಥಮೆ ದಲ್ ತಂಗೆ! ಸತ್ಪಥಮೆ ಅದು ದಿಟಂ. ಹೆಂಬೇಡಿಗಳಿಗೆ ಮೇಣ್
ಜೀವಗಳ್ಳರಿಗೆ!’ ಆರ್ದು ಕುಳಿತನು ದಶಾನನನವನ ಮಂಚಮಂ ನೆಮ್ಮಿ.

ಅಷ್ಟೇಕೆ ಈವತ್ತೂ (೨೦೦೮) ಕೂಡ ನಮ್ಮ ಕೊಡಗಿನವರೇ ಆದ ಪ್ರೊ. ಜಿ. ಟಿ. ನಾರಾಯಣರಾವ್‌ರವರು ಛಂದೋಬದ್ಧವಾದ ಕಂದಪದ್ಯಗಳನ್ನು, ಅದೂ ದ್ವಿತೀಯಾಕ್ಷರ ಪ್ರಾಸದೊಂದಿಗೆ, ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ!

ಪ್ರೌಢಲೇಖನ
ಒಂದು ಲೇಖನ ಉತ್ತಮ ಅಥವಾ ಪ್ರೌಢಲೇಖನವೆನಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಬರಹಗಾರ ತನ್ನ ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಸಂಸ್ಕೃತ ಪದಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸುವುದು ನಾವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಾಣುವ ಅಂಶ. ಅಂತಹ ಗದ್ಯ ಒಂದು ವಿದ್ವತ್ಪೂರ್ಣ ಬರಹ ಎನ್ನಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಕ್ರಿ.ಶ. ೧೫೫೦ರಲ್ಲಿ ಬಾಳಿದ ನಿಜಗುಣ ಶಿವಯೋಗಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಈ ಪಂಕ್ತಿ ಓದಿ:
"ಕನ್ನಡನಾಡಿನ ದಕ್ಷಿಣದ ಅಂಚು; ಚಿಲುಕವಾಡಿಯ ಸಮೀಪದಲ್ಲಿ ಶಂಭುಲಿಂಗನ ಬೆಟ್ಟ, ಅದರಲ್ಲೊಂದು ಗುಹೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಪರಶಿವನಾದ ಶಂಭುಲಿಂಗನ ಸಾನಿಧ್ಯ. ಶಿವನು ಭಸ್ಮೋಧೂಳಿತನಾಗಿ, ಸರ್ಪಭೂಷಣನಾಗಿ, ಬಿಲ್ವದ್ರೋಣಪುಷ್ಪಗಳಿಂದ ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತ, ಸ್ಮಿತವದನನಾಗಿ, ನಾದಮಯನಾಗಿ, ವರದಮುದ್ರೆಯೊಂದಿಗೆ ಅನುಗ್ರಹಭಾವದಲ್ಲಿದ್ದಾನೆ. ಗುಹೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ವ್ಯಾಘ್ರಾಸನ. ಅದರ ಮೇಲೆ ದೇಶಿಕೇಂದ್ರನಾದ ಶಿವಯೋಗಿಯೊಬ್ಬ ಪದ್ಮಾಸನದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದಾನೆ. ಹಣೆಯಲ್ಲಿ ಭಸ್ಮತ್ರಿಪುಂಡ್ರ- ಜ್ಞಾನಭಕ್ತಿವೈರಾಗ್ಯಗಳ ಸಂಕೇತ...."

ವಾಹ್! ಎಂಥ ವಿದ್ವತ್ಪೂರ್ಣ ಬರಹ!
ಕನ್ನಡ ಕವಿ ಆಂಡಯ್ಯ ಹೇಳುವಂತೆ ಅದು ಕಬ್ಬಿಣದ ಕಡಲೆಯಾಗಿರಬಾರದು, ‘ಸುಲಿದ ಬಾಳೆಯ ಹಣ್ಣಿನಂದದಿ’ ಇರಬೇಕು. ಈಗಂತೂ ನಾಯಿಕೊಡೆಯಂತೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುವ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತಿ-ಕವಿಗಳು ಅದೆಷ್ಟು ಸಾಹಿತ್ಯ ಕೃಷಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆಂದರೆ, ಅವರ ಎಷ್ಟೋ ಸಾಹಿತ್ಯಗಳು ‘ಸುಲಿದ ಬಾಳೆಯ ಸಿಪ್ಪೆಯಂದದಿ’ ಇರುತ್ತವೆ: ಬರೇ ಕಹಿ, ಸಪ್ಪೆ! ಅದಿರಲಿ.


ಕನ್ನಡದ ಭವಿಷ್ಯ
ಭವ್ಯ ಇತಿಹಾಸವುಳ್ಳ ಕನ್ನಡ ಬಹು ವಿಶಾಲವಾಗಿ, ಅಷ್ಟೇ ಆಳವಾಗಿ ಬೆಳೆದಿದೆ ಎಂದರೆ ಅತಿಶಯೋಕ್ತಿಯಾಗಲಾರದು. ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಇನ್ನಾವುದೇ ಭಾಷೆಗೂ ಇಲ್ಲದ ಧ್ವನಿಭಂಡಾರ ಮತ್ತು ಅಕ್ಷರಭಂಡಾರವೇ ಕನ್ನಡದ ಆಸ್ತಿ. ಮುಂದೇನು? ಎಂದಾಗ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಇನ್ನೂ ಭವ್ಯವಾದ ಭವಿಷ್ಯವಿದೆ ಎಂದು ಸಂಭ್ರಮದಿಂದ ಹೇಳಬಹುದು.

ಹೇಳಿ-ಕೇಳಿ ಇದು ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಯುಗ. ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಬಳಕೆ ಈವತ್ತು ಎಲ್ಲ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಅನಿವಾರ್ಯ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ದಿನಪತ್ರಿಕೆಗಳು, ವಾರಪತ್ರಿಕೆಗಳು, ಮಾಸಿಕಗಳು, ಮುಂತಾದ ನಿಯತಕಾಲಿಕಗಳೊಂದಿಗೆ ಪ್ರತಿದಿನ ಹೊಸಹೊಸ ಪ್ರಕಾಶನಗಳು, ಹೊಸಹೊಸ ಪುಸ್ತಕಗಳು ಬೆಳಕಿಗೆ ಬರುತ್ತಿವೆ. ಲಕ್ಷಾಂತರ ಮಂದಿ ಕನ್ನಡಿಗರು ಸಾಹಿತ್ಯ ಕೃಷಿಗೆ ಕೈಹಾಕಿದ್ದಾರೆ.

ಮುದ್ರಣ ಮಾಧ್ಯಮ ತೀವ್ರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಮುನ್ನಡೆದಂತೆ ಹೇರಳವಾಗಿ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ನಿಯತಕಾಲಿಕಗಳು, ಲೇಖನಗಳು, ಕತೆ-ಕಾದಂಬರಿಗಳು, ಇನ್ನಿತರ ಪುಸ್ತಕಗಳು, ಮುಂತಾದುವುಗಳ ಫಲವಾಗಿ ಇಂದು ಲೇಖಕರ-ಕವಿಗಳ ಸಂಖ್ಯಾಬಾಹುಳ್ಯವೂ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಸೇರ್ಪಡೆಗೊಂಡಿದೆ. ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ನಾವು ನೋಡಿದಾಗ, ಪ್ರಚಲಿತ ವಿದ್ಯಮಾನದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯ ಅಕ್ಷರಮಾಲೆ ವರ್ತಮಾನ ಸಾಹಿತ್ಯಪ್ರಕಾರಗಳಲ್ಲಿ ಸಮರ್ಥವಾದ ಆಸರೆ ನೀಡುತ್ತಿದೆಯೇ ಎಂಬುದನ್ನು ನಾವು ಪುನರ್ವಿಮರ್ಶಿಸುವ ಸಂದರ್ಭ ಬಂದಿದೆ ಎಂದು ನನಗೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ.

ಹಿಂದೆ ಪ್ರೆಸ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕನ್ನಡ ಲೇಖನವನ್ನು ಅಚ್ಚಿಗೆ ಜೋಡಿಸಲು ಬಹಳ ಕಷ್ಟವಿತ್ತು. ಅಚ್ಚುಮೊಳೆಗಳನ್ನು ಒಂದೊಂದೇ ಜೋಡಿಸಬೇಕು. ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಾದರೆ ಬರೆ ೨೬ ಮೊಳೆಗಳು. ಆದರೆ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ತಲೆಕಟ್ಟು, ಕೊಂಬು, ಈಳಿ, ಒತ್ತಕ್ಷರ ಎಲ್ಲ ಸೇರಿ ನೂರಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಮೊಳೆಗಳು! ಇದರ ಜೊತೆಗೆ ತಪ್ಪೊಪ್ಪು, ಹೊಸ ತಪ್ಪುಗಳು, ಮುದ್ರಾರಾಕ್ಷಸನ ಹಾವಳಿ, ಇವುಗಳಿಂದ ಬಹಳಷ್ಟು ಸಮಯ, ಶ್ರಮ ವ್ಯರ್ಥವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಈಗ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಬಳಕೆ ಎಲ್ಲೆಡೆ ವ್ಯಾಪಿಸಿ ಇದರಿಂದ ಪ್ರಿಂಟಿಂಗ್ ಬಹಳ ಸುಲಭವಾಗಿದೆ. ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿಯೂ ನೂರಾರು ಅಕ್ಷರವಿನ್ಯಾಸ (fonts)ಗಳಿದ್ದು, ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾದ, ಆಕರ್ಷಕವಾದ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಕಾಗದದ ಮೇಲೆ ನಾವು ಕಾಣುವಂತಾಗಿದೆ.

ಇದರೊಂದಿಗೆ ಒಂದು ಲಿಪಿಯನ್ನು ಮತ್ತೊಂದು ಲಿಪಿಗೆ ಬದಲಾಯಿಸಲು ‘ಲಿಪ್ಯಂತರ ತಂತ್ರಾಂಶ’ಗಳೂ ಬಂದಿವೆ. ಇದನ್ನು transliteration ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಇದು translation- ಭಾಷಾಂತರ- ಅಲ್ಲ. ಉದಾ: ಶ್ರೀ ಶಾಂತಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನ ಸ್ವಾಮೀಜಿ ಎಂದು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ type ಮಾಡಿ, ಅದನ್ನು ಹಿಂದಿ ಲಿಪಿಗೆ ಲಿಪ್ಯಂತರ ಬಹು ಸುಲಭವಾಗಿ ಮಾಡಬಹುದು. ಅದನ್ನೇ ಒರಿಯಾ, ಮಲಯಾಳ ಅಥವಾ ತೆಲುಗಿಗೆ ಅಷ್ಟೇ ಸುಲಭವಾಗಿ ಬದಲಾಯಿಸಬಹುದು. ಹಲವು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಈ ತಂತ್ರಾಂಶಗಳನ್ನು ನಾವೆಲ್ಲ ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ.

ಧ್ವನಿ ಲಿಪ್ಯಂತರ
ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ತಾಂತ್ರಿಕತೆ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಹೊಂದಿದಂತೆ ಎಲ್ಲ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಹೊಸ ಹೊಸ ತಂತ್ರಾಂಶಗಳ ಸೇರ್ಪಡೆಯೂ ಆಗುತ್ತಿವೆ. ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ನಾವು ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ಹದಿನೈದು-ಹದಿನಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಪ್ರಗತಿ ಸಾಧಿಸಿರುವ Voice Recognition ತಂತ್ರಾಂಶವನ್ನು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಇದನ್ನು Tranphonetic Literation ಅಥವಾ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ‘ಧ್ವನಿ ಲಿಪ್ಯಂತರ’ ತಂತ್ರಾಂಶ ಎನ್ನಬಹುದು. ಇದರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಮೈಕ್ರೋಫ಼ೋನ್‌ನಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದ ಧ್ವನಿತರಂಗಗಳನ್ನು ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಗ್ರಹಿಸಿ ಅದನ್ನು ಅಕ್ಷರರೂಪದಲ್ಲಿ ಬರೆಯುವುದು.

ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ ಈ ತಂತ್ರಾಂಶವನ್ನು ರೂಪಿಸುವುದು Software Engineerಗಳಿಗೆ ಅತಿ ಕ್ಲಿಷ್ಟವಾದ ಕಾರ್ಯ. ಏಕೆಂದರೆ, ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ ನಾವು ಉಚ್ಛರಿಸುವುದು ಒಂದಾದರೆ, ಬರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಬರೆಯುವುದೇ ಬೇರೆ. ಅಲ್ಲದೆ ಒಂದೇ ಪದವನ್ನು ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ರೀತಿ ಉಚ್ಛರಿಸುತ್ತೇವೆ. ಇವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಗ್ರಹಿಸಿ ಸಂದರ್ಭಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಬರೆಯಬೇಕು. ಇನ್ನೂ ಪ್ರಗತಿಯಲ್ಲಿರುವ ಈ ಅಮೋಘ ಕಾರ್ಯ ಈವತ್ತು ಶೇಕಡ ೯೭ರಷ್ಟು ನಿಖರತೆ ಪಡೆದಿದೆ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ.

ಈ ತಂತ್ರಾಂಶ ಹೇಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತದೆ ಎಂದು ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಉದಾಹರಣೆಯೊಂದಿಗೆ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ. ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ "I am going to Mysore" ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದೀರಿ ಎಂದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳೋಣ. ಇದನ್ನು ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಅಕ್ಷರದಲ್ಲಿ ಬರೆಯಬೇಕಾದಲ್ಲಿ ನೀವು ಹೇಳಿದ ಧ್ವನಿಗಳನ್ನು ಮೊದಲು ಗುರುತು ಹಿಡಿಯಬೇಕು. ಈ ವಾಕ್ಯದಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ಪದ, I. ಇದು ಬಹಳ ಸುಲಭ; ಏಕೆಂದರೆ I ಎಂಬ ಒಂದು ಅಕ್ಷರವೇ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ವರ್ಣಮಾಲೆಯಲ್ಲಿದೆ. ಅದನ್ನು ಬರೆದ ನಂತರ ಎರಡನೆಯ ಪದ, am. ಇಲ್ಲಿ ಆ ಮತ್ತು ಮ್ ಎರಡನ್ನೂ ಸೇರಿಸಿ ಬರೆಯಬೇಕು. ಮುಂದಿನದು going. ಗ್ ಮತ್ತು ಓ = go, ಇನ್ನು ing ಎನ್ನುವುದು ಒಂದು suffix. ಅದೂ ಸುಲಭವಾಯಿತು. ಮುಂದಿನದು to: ಇಲ್ಲಿ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ತಡವರಿಸುತ್ತದೆ. ಟು ಎಂದರೆ ಯಾವ ಟು? To, too, two? ಸಂದರ್ಭವನ್ನು ಗ್ರಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ನಂತರ ಬಹುಶಃ ಇದು to ಇರಬೇಕು ಎಂದು ಊಹಿಸಿ ಅಚ್ಚಿಸಬೇಕು. ಕೊನೆಯ ಪದ Mysore: ಬಹುಶಃ ಈ ತಂತ್ರಾಂಶವನ್ನು ಬರೆದ ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯ ಇಂಜಿನಿಯರ್ ವಾಶಿಂಗ್‌ಟನ್, ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾ, ಅಥವಾ ಲಂಡನ್, ಮುಂತಾದ ಸ್ಥಳಗಳನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟಿರುತ್ತಾನೆಯೇ ವಿನಃ ಮೈಸೂರು, ಮಡಿಕೇರಿ ಮುಂತಾದ ಪದಗಳನ್ನು ಕಂಪ್ಯೂಟರ್‌ಗೆ ಅಳವಡಿಸಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಆದ್ದರಿಂದ ‘ಮೈಸೂರ್’ ಎನ್ನುವಲ್ಲಿ ಆ ಗಣಕಯಂತ್ರ ಏನೋ ಅಪದ್ಧ ಬರೆಯುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಿ, Mysore ಎಂದು ಪುನಃ ಉಚ್ಛರಿಸಿ, ಈ ಹೊಸ ಪದವನ್ನು ಕಂಪ್ಯೂಟರ್‌ನ ಮೆದುಳಿಗೆ ತುಂಬಬೇಕು.

ಹೀಗೆ ಆ ತಂತ್ರಾಂಶದಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಭಾಷೆಯ ಸಂಪೂರ್ಣ ನಿಘಂಟನ್ನು ಮೊದಲಿಗೆ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್‌ನ ನೆನಪಿನ ಭಂಡಾರದಲ್ಲಿಟ್ಟು, ಅದರಲ್ಲಿನ ಒಂದೊಂದು ಪದವೂ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹೇಗೆ ಉಚ್ಛರಿಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ ಎಂಬ ವಿಚಾರವನ್ನು ಒಂದೊಂದಾಗಿ ಅದರ ನೆನೆಪಿಗೆ ತುಂಬಬೇಕು. ಅಲ್ಲಿಂದ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಆ ಭಂಡಾರದಲ್ಲಿರುವ ಯಾವುದೇ ಪದವನ್ನು ಉಚ್ಛರಿಸಿದರೂ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಆ ಧ್ವನಿ ತರಂಗಗಳನ್ನು ಗ್ರಹಿಸಿ, ಅದಕ್ಕೆ ಯಾವ ಅಕ್ಷರ ಜೋಡಣೆ ಹೊಂದುತ್ತದೆ ಎಂದು ತುಲನೆ ಮಾಡಿ ಆ ಪದವನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತದೆ. ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ ಈ ತಂತ್ರಾಂಶವನ್ನು ತಯಾರಿಸಲು ಎಷ್ಟೊಂದು ಕ್ಲಿಷ್ಟ ಮತ್ತು ಈ ಕಾರ್ಯ ಎಷ್ಟು ಸಂಕೀರ್ಣತೆಯಿಂದ ಕೂಡಿದೆ ಈಗ ನಿಮಗೆ ಅರ್ಥವಾಗಿರಬಹುದು. ಹೀಗಿದ್ದೂ ಅದರ ನಿಖರತೆ, ಶೇಕಡ ೯೭; ಆದರೆ ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಶೇಕಡ ನೂರಕ್ಕೆ ನೂರು ಅಲ್ಲ!

ಈಗ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಬನ್ನಿ! ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ನಾವು ಏನು ಉಚ್ಛರಿಸುತ್ತೇವೋ ಅದನ್ನೇ ಲಿಪಿಯಲ್ಲಿ ಬರೆಯುತ್ತೇವೆ. ಮೈಕ್ರೋಫ಼ೋನಿನಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದ ಧ್ವನಿಯನ್ನು ಗಣಕಯಂತ್ರ ಗ್ರಹಿಸಿ ಅದನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ಅಕ್ಷರರೂಪಕ್ಕೆ ಲಿಪ್ಯಂತರಿಸುವುದು ಬಹಳ ಸುಲಭಸಾಧ್ಯವಾದ ಕೆಲಸ. ಮೇಲಿನ ಉದಾಹರಣೆಯನ್ನೇ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳೋಣ: "ನಾನು ಮೈಸೂರಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ" ಎಂಬುದನ್ನು ತಾನೇ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಬರೆಯಬೇಕು? ಇಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ಪದ, ನಾನು. ಇದನ್ನು ಇನ್ನು ಹೇಗೂ ಉಚ್ಛರಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಯಾರು ಹೇಳಿದರೂ ಅದು ‘ನಾನು’! ಇನ್ನು ಮೈಸೂರಿಗೆ -ಎಂದರೆ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ‘ಇದು ಯಾವ ಊರು?’ ಎಂದು ಕೇಳುವಂತಿಲ್ಲ. ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ಹೇಳಿದ ಹಾಗೆ ಬರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತದೆ. ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವಂತಿಲ್ಲ, ನಿಘಂಟಿನ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿಲ್ಲ! ಶೇಕಡ ನೂರಕ್ಕೆ ನೂರರಷ್ಟು ಕರಾರುವಾಕ್ಕಾದ ಪದ್ಧತಿ! ಇಂತಹ ತಂತ್ರಾಂಶವನ್ನು ಒಂದು ಸಾರಿ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ರೂಪಿಸಿಬಿಟ್ಟರೆ, ಭಾರತದ ಎಲ್ಲ ಭಾಷೆಗಳಿಗೂ ಅನುಕೂಲ, ಅಲ್ಲದೆ ಪ್ರಪಂಚದ ಯಾವುದೇ ಭಾಷೆಯನ್ನೂ ಈ ತಂತ್ರಾಂಶಕ್ಕೆ ಅಳವಡಿಸಬಹುದು.

ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಒಬ್ಬ ಬಂಗಾಳಿ ಲೇಖಕ ಬಂಗಾಳಿ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಲೇಖನವನ್ನು ಬರೆಯಬೇಕಾದಲ್ಲಿ ಈ ಕನ್ನಡ ಧ್ವನಿಲಿಪ್ಯಂತರ ತಂತ್ರಾಂಶವನ್ನು ಬಳಸಿ, ಮೊದಲಿಗೆ ಲಿಪಿಯನ್ನು ‘ಬಂಗಾಳಿ’ ಎಂದು ಕಂಪ್ಯೂಟರ್‌ಗೆ ನಿರ್ದೇಶಿಸಿ, ಅಲ್ಲಿಂದ ಮುಂದೆ ತನ್ನ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಳುತ್ತಾ ಹೋದರೆ, ಯಾವುದೇ ಅಡೆತಡೆಯಿಲ್ಲದೆ ಬಂಗಾಳಿ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಕೃತಿಯನ್ನು ರಚಿಸಬಹುದು. ಇದನ್ನೇ ಒಬ್ಬ ಮಲೆಯಾಳಿಯೂ ಮಾಡಬಹುದು. ತಂತ್ರಾಂಶ ಕನ್ನಡದ್ದಾದ್ದರಿಂದ ಅದನ್ನು ಬಳಸಿ ಯಾವ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಬೇಕಾದರೂ ಬರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಬಹುದು. ಇದು ಕನ್ನಡದ ಅತಿಶಯ ವಿಶೇಷತೆಯಲ್ಲದೆ ಮತ್ತಿನ್ನೇನು?

ಆದ್ದರಿಂದ ನಾವು ಈವತ್ತು ಒಂದು ತೀರ್ಮಾನಕ್ಕೆ ಬರಬಹುದು:
"ಇಂದು ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಪ್ರಚಲಿತವಿರುವ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲೆಲ್ಲ ಅತ್ಯಂತ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ತಳಹದಿಯ ಮೇಲೆ ರಚನೆಯಾದ, ಗಣಕ ತಾಂತ್ರಿಕತೆಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಸರಳವೂ, ಪೂರಕವೂ ಆದ ಮತ್ತು ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತಲೂ ಅತಿಶಯವಾಗಿ ಪರಿಪೂರ್ಣವಾದ ಭಾಷೆ ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡ!"ಇದನ್ನು ನಾನು ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯ ಮೇಲಿನ ಅಭಿಮಾನದಿಂದಾಗಲೀ, ಈ ನೆಲದ ಮಣ್ಣಿನ ಋಣಭಾರ ಕಡಿಮೆಯಾಗಲಿ ಎಂದಾಗಲೀ ಹೇಳುತ್ತಿರುವ ಮಾತಲ್ಲ. ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಈ ಒಂದು ಅದ್ಭುತವಾದ ಉನ್ನತ ಸ್ಥಾನ ಇರುವುದು ನೂರಕ್ಕೆ ನೂರು ಸತ್ಯ.

ಪ್ರಪಂಚದ ಎಲ್ಲಾ ಭಾಷಾ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳೂ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಆಲೋಚಿಸಬೇಕು. ಕನ್ನಡ ಬಲ್ಲವರಿಗೆ ಇದು ಮನವರಿಕೆಯಾಗಬೇಕು. ಕನ್ನಡಿಗರು ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ಎಲ್ಲೆಡೆ ಸಾರಬೇಕು. ಕನ್ನಡನಾಡಿನ ಗಣಕತಂತ್ರ ಮತ್ತು ತಂತ್ರಾಂಶ ಇಂಜಿನಿಯರ್‌ಗಳು ಈ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಆಸಕ್ತಿಯಿಂದ ಕಾರ್ಯತತ್ಪರರಾಗಬೇಕು.

ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಸ್ಥಾನ ಸಿಗಬೇಕೆಂಬ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಆಂದೋಲನ ನಡೆದಿದೆ. ಇದನ್ನೂ ನಾವು ಕಲಿತಿದ್ದು ತಮಿಳರಿಂದ. ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ಅಂತಹ ಒಂದು ಸ್ಥಾನವಿದೆಯೆಂದೇ ನಮಗೆ ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ! ರಾಷ್ಟ್ರಕವಿ ಕುವೆಂಪುರವರು "ಬಾರಿಸು ಕನ್ನಡ ಡಿಂಡಿಮವ" ಎಂದು ಕರೆಯಿತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ನಾವು ಹಲವು ದಶಕಗಳಿಂದ ಡಿಂಡಿಮವನ್ನು ಬಾರಿಸುತ್ತಲೇ ಇದ್ದೇವೆ. ಆದರೆ, ತಮಿಳರು ‘ಬೊಂಬಡ’ ಬಾರಿಸುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಬೇಕಾದ್ದನ್ನು ಸಾಧಿಸುತ್ತಾರೆ! ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಸ್ಥಾನ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ದೊರಕಲಿ. ಅದಕ್ಕೂ ಮಿಗಿಲಾದ ಸ್ಥಾನ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾಗಿಯೇ ಇದೆ, ಎಂಬುದನ್ನು ಹೇಳಲು ನಾನು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದ್ದೇನೆ.

ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯ ಎತ್ತರ, ಅದರ ಗಟ್ಟಿತನ ಮತ್ತು ಅಂತರರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಅದರ ಉಪಯುಕ್ತತೆ ಇವೆಲ್ಲ ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಹರಡಬೇಕು. ಸಾವಿರದ ಇನ್ನೂರು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ನೃಪತುಂಗ ಮಹಾರಾಜ ಇದನ್ನು ಊಹಿಸಿದ್ದನೋ ಇಲ್ಲವೋ. "ವಸುಧಾವಲಯ ವಿಲೀನ ವಿಶದ ವಿಷಯ ವಿಶೇಷಂ"- ಎಂದು ಹೇಳಿದ ಮಾತು ಇಂದು ಸತ್ಯವಾಗುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಆ ಸ್ಥಾನ ಸಿಗಲಿ, ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ನಾವೆಲ್ಲ ಪ್ರಯತ್ನಿಸೋಣ ಎಂದು ಹಾರೈಸುತ್ತಾ ನನ್ನ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಮುಗಿಸುತ್ತೇನೆ.

ಜೈ ಭುವನೇಶ್ವರಿ!


ಗಮನಿಸಿ: ಈ ಪ್ರಬಂಧ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ತೆಲುಗು ಭಾಷೆಗೂ ಅನ್ವಯಿಸುತ್ತದೆ.

Wildlife Messages 2009

TWENTYFIVE YEARS IN SPREADING THE WILDLIFE CONSERVATION MESSAGES

Monday, 28 September 2009

Dear friend,

It gives me immense pleasure to say that we have been successfully spreading the wildlife conservation messages through these wildlife message cards from the past twenty five years. I congratulate all of you who have taken this endeavour. At the same time, please accept my heartfelt thanks.

This time let me share some of my thoughts regarding the most publisised Swine ’flu (H1N1) that has gripped the world media. As you are aware, it is an infection caused by H1N1 virus. Viruses are the very first creatures that evolved on the Earth about 4 billion years ago. They have withstood and survived all the catastrophes that have occurred on this planet. This has been possible from the two notorious qualities that a virus possesses. Firstly, viruses cannot naturally produce the proteins needed for their duplication. They depend on plants or animals for their development. They attack, destroy and grow inside a particular cell of a living body where they find the essential ingredients for their growth.

Thus, from viral diseases like common cold, chicken pox or measles to poliomyelitis, herpes to AIDS each virus attacks and destroys a particular cell in our body.

Secondly, viruses have the capacity to mutate i.e., alter the protein structure in their nucleus or on their body surface. Thus, when a new virus attacks us with a subtle change of its body structure, our body defence system fails to recognise the virus!

Scientists say that with the human intervention, with our callous exploitation of nature, every day at least one species of plant or animal is getting extinct on the Earth. If an animal or plant gets extinct, where should the virus that depended on a particular cell of that lifeform should go? I feel that human beings are the most vulnerable targets for this these viruses. Because, we inhabit and populate on all corners of the globe; we travel rapidly from one place to the other spreading the virus and most of all, our body is not ready to accept a new virus. Thus, new viruses and new diseases are heard with increasing frequency and without doubt, it is our own making.

It appears that viruses have waged a war with human beings. And ironically, this is a war between the most primitive and the most evolved organisms that inhabit the Earth!

Let us join hands to make our only Earth, a place where all elements of life can live in health, happiness and harmony.

Thank you.

Dr. S V Narasimhan

VIRAJPET 571 218 India. 9480730884

drnsimhan@yahoo.com

The Wildlife Message Cards are individually hand-painted and sent free to individuals throughout the world to mark the Wildlife Week.

Total of hand-painted cards made: this year 1780; in 25 years 51,820.

Total recipients: this year 1025; in 25 years 7040.

Please send more stamps to reduce my burden on postage.

Wildlife messages 2005

Dear friend,

I am overwhelmed by the personal replies and responses with regards to my wildlife messages. Here is the passage of article that followed the wildlife messge cards of 2005.

परॊपकाराय फलंति वृक्षाः परॊपकाराय दुहंति गावाः ।
परॊपकाराय वहंति नद्यः परॊपकारार्थमिदं शरीरम् ॥

ಮರ-ಗಿಡಗಳು ಫಲವನ್ನೀಯುವುದು, ಹಸು-ಗೋವುಗಳು ಹಾಲನ್ನು ನೀಡುವುದು ಮತ್ತು ನದಿಗಳು ಹರಿಯುವುದು ಇವೆಲ್ಲವೂ ಪರೋಪಕಾರಕ್ಕಾಗಿಯೇ. ಈ ನಮ್ಮ ಶರೀರ ಪರೋಪಕಾರಕ್ಕೆ ಮೀಸಲಿರಲಿ.

- ಭರ್ತೃಹರಿಯ ನೀತಿಶತಕ

ಭಾನುವಾರ, ೨೫ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ೨೦೦೫

ಮಿತ್ರರೆ,

ನಿಸರ್ಗದ ಕೆಲವು ವಿದ್ಯಮಾನಗಳನ್ನು ನಾವು ಒಳಹೊಕ್ಕು ಗಮನಿಸಿದಾಗ ನಮಗೆ ಅದು ಬರೇ ವಿಸ್ಮಯಗಳ ಖಜಾನೆಯಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ, ಕೌತುಕಮಯ ನೀತಿಪಾಠಗಳ ಆಗರವೂ ಆಗಿದೆಯೆಂದು ಮನವರಿಕೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಮಾವಿನ ಮರವನ್ನೇ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳೋಣ. ಪ್ರತಿವರ್ಷ ಆ ಮರದಲ್ಲಿ ಸಾವಿರಾರು ಹಣ್ಣುಗಳು ಬಿಡುವುದೇಕೆ? ಹಣ್ಣನ್ನು ಒಂದು ಪ್ರಾಣಿ ತಿಂದು ಅದರ ಬೀಜವನ್ನು ದೂರದಲ್ಲಿ ಹಾಕಲಿ, ಅಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹೊಸ ಮಾವಿನ ಸಸಿ ಬೆಳೆಯಲಿ ಎಂಬುದೇ ಆ ಮರದ ಉದ್ದೇಶವಲ್ಲವೆ?

ಆ ಹಣ್ಣಿನ ಬಣ್ಣ, ರುಚಿ ಮತ್ತು ಸಿಹಿಯೇ ಪ್ರಾಣಿಗೆ ಆಕರ್ಷಣೆ. ಆದರೆ ನಾವು ಇಲ್ಲಿ ಒಂದು ವಿಷಯವನ್ನು ಗಮನಿಸಬೇಕು. ಯಾವುದೇ ಒಂದು ಹಣ್ಣು ಬರೇ ಸಿಹಿಯುಳ್ಳ ಪದಾರ್ಥವಲ್ಲ. ಅದರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪ್ರಾಣಿಯ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಎಲ್ಲಾ ಆಹಾರಾಂಶಗಳೂ ಇರುತ್ತವೆ. ಅದು ಶರ್ಕರ, ಪಿಷ್ಟ, ಕೊಬ್ಬು, ವಿಟಮಿನ್‌ಗಳು, ಖನಿಜ-ಲವಣಗಳು, ನಾರು ಇವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಒಳಗೊಂಡ ಸಂಪೂರ್ಣ ಆಹಾರ ! ಇವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಆ ಮಾವಿನ ಮರ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿ ಹಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಶೇಖರಿಸುತ್ತದೆ.

ಒಂದು ಗೊರಟನ್ನು ಹತ್ತು ಮಾರು ದೂರ ಬಿಸಾಡಿಸುವುದೇ ಆ ಮರದ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿದ್ದರೆ, ಅದರ ಸುತ್ತ ಒಂದಷ್ಟು ಸಕ್ಕರೆ-ಬಣ್ಣ ಲೇಪಿಸಿ ಆಕರ್ಷಿಸಬಹುದಿತ್ತು. ಈಗ ಹೇಳಿ: ಕೂಲಿಗೆ ತಕ್ಕ ಕಾಳನ್ನು ತೂಕ ಹಾಕಿ ಕೊಡುವವರು ನಾವು. ಪ್ರಕೃತಿಯ ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ಬಾಳಾಟ ನಡೆಸುತ್ತಿರುವ ಜೀವಿಗಳಲ್ಲಿ ಎಂತಹ ವಿಶಾಲ ಮನೋಭಾವ, ಅದೆಂತಹ ಔದಾರ್ಯ!

ನಾವೆಲ್ಲ ಕೈಗೂಡಿಸೋಣ. ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿರುವ ಜೀವದ ಪ್ರತಿ ಅಣುಅಣುವೂ ಸುಖದಿಂದ, ಶಾಂತಿಯಿಂದ, ಸಹಬಾಳ್ವೆ ನಡೆಸುವಂತೆ ಮಾಡೋಣ.

ವಂದನೆಗಳು.

Sunday, September 25, 2005

Dear friend,

When we observe nature, we get an insight into the amazing way it works. Plants and animals are interdependent and they know each other’s needs, limitations and responsibilities. In this process they give us an excellent opportunity to know their virtues and rich sense of selflessness.

Take the example of a mango tree. We know that the purpose of producing a fruit in a tree is seed dispersal. The sweetness, flavour and colour of the fruit attract an animal. Please note that a fruit is not just a sweetmeat. It contains proteins, carbohydrates, fats, vitamins, minerals, fibre, micronutrients and anti-oxidants. It is nutritious, wholesome and life giving and makes a complete food for the animal.

The tree concentrates all these essential nutrients into a fruit and gifts them to the animal. If the sole purpose of the tree were to get its seed dropped at a distance, it would suffice to paint the seed with some sugar and colour and offered it to the animals.

We speak of hourly remunerations and scoffing wages. But here, we have a mango tree that generously presents its fruit to its recipient and thereby passes on a moral message to us. The broadmindedness and the magnanimity of the different forms of life in nature is indeed awe-inspiring!

Let us join hands to make our only Earth, a place where all elements of life can live in health, happiness and harmony.

Thank you.

Dr. S V Narasimhan VIRAJPET 571 218 Karnataka India drnsimhan@yahoo.com

The Wildlife Message Cards are individually hand-painted and sent free to individuals throughout the world to mark the Wildlife Week . Please write to the above address to be a proud recipient of these cards every year.

Total of individually hand-painted cards made: this year 1850; in 21 years 43,100. Total recipients: this year 980; in 21 years 6120.

Please send more stamps to reduce my burden on postage.

ದಿನಕರ: ನಮ್ಮ ಆಪದ್ರಕ್ಷಕ

ಓಂ ಭೂರ್ಭುವಃ ಸ್ವಃ ತತ್ಸವಿತುರ್ವರೇಣ್ಯಂ
ಭರ್ಗೋದೇವಸ್ಯ ಧೀಮಹಿ ಧಿಯೋ ಯೋನಃ ಪ್ರಚೋದಯಾತ್

-ಗಾಯತ್ರೀ

ಭಾನುವಾರ, ೨೬ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ೨೦೦೪

ಮಿತ್ರರೆ,

ಪ್ರತಿದಿನ ಮುಂಜಾನೆ ಎದ್ದು ಆ ಬಾಲಸೂರ್ಯ ನನ್ನನ್ನು ಎಡೆಬಿಡದೆ ಆಕರ್ಷಿಸುತ್ತಾನೆ. ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಆಲೋಚನೆ ಬರುತ್ತದೆ: ಯಾರೀ ಸೂರ್ಯ?
ಅಗಾಧ ವಿಶ್ವದ ದಶಸಹಸ್ರಕೋಟಿ ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡಗಳಲ್ಲೊಂದಾದ ನಮ್ಮ ಅಕಾಶಗಂಗೆಯ ಒಂದು ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಉಳಿದ ಕೋಟಿ-ಕೋಟಿ ತಾರೆಗಳಂತೆ, ಕಂಡೂ ಕಾಣದಂತೆ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿರುವ ಸಾಧಾರಣ ನಕ್ಷತ್ರ ಇವನೇ ಏನು?

ಅಥವಾ ನಾನ್ನೂರ ಅರವತ್ತು ಕೋಟಿ ವರ್ಷಗಳಿಂದ, ಸೆಕೆಂಡಿಗೆ ಐವತ್ತು ಲಕ್ಷ ಟನ್ ಬೈಜಿಕ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಉತ್ಪಾದಿಸುತ್ತಿರುವ ಅಸ್ಖಲಿತ ಬೆಂಕಿಯುಂಡೆ ಇವನೇ?
ಆದರೆ ನನ್ನ-ಸೂರ್ಯನ ಅವಿನಾ ಸಂಬಂಧ ಈ ಎಲ್ಲ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ವಿವರಗಳನ್ನೂ ಹಿನ್ನೆಲೆಗೆ ಸರಿಸುತ್ತವೆ. ನಮ್ಮ ಈ ಭೂಮಿಯ ಮೇಲಿರುವ ಸಕಲ ಜೀವರಾಶಿಗಳ ಸೃಷ್ಟಿ-ಸ್ಥಿತಿ-ಲಯಗಳಿಗೂ ಕಾರಣಕರ್ತನಾಗಿ, ದಿನಂಪ್ರತಿ ತನ್ನ ರಶ್ಮಿಗಳಿಂದ ಎಲ್ಲ ಜೀವಿಗಳ ಜಡತ್ವವನ್ನು ತೊಡೆದು ಚೈತನ್ಯ ತುಂಬುವ, ಬೆಳಕಿನ ಗಣಿಯಲ್ಲವೇ ಇವನು? ಸಕಲ ಚರಾಚರ ವಸ್ತುಗಳ ನಿಯಂತ್ರಕನೂ ಅವನೇ, ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗಿಯೋ-ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿಯೋ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಶಕ್ತಿಯ ಇಂಧನದ ಮೂಲವೂ ಅವನೇ!

ಆ ದಿನಮಣಿಯ ಕಿರಣಗಳಿಂದಲೇ ಈ ಭೂಮಿಯ ಮೇಲಿನ ಎಲ್ಲ ಋತುಗಳೂ ಮತ್ತು ಎಲ್ಲ ಆಗುಹೋಗುಗಳು. ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ಎಲ್ಲ ರೀತಿಯ ಇಂಧನಗಳಿಗೂ ಅವನೇ ಪರ್ಯಾಯ ಸಂಪನ್ಮೂಲ ಶಕ್ತಿಯಾಗುತ್ತಾನೆಂಬುದೂ ನಿಸ್ಸಂಶಯ. ಆತನ ಆಶ್ರಯದಲ್ಲಿರುವ ಸಕಲ ಜೀವಿಗಳೂ ನೆಮ್ಮದಿಯ ಬಾಳು ಸಾಗಿಸುತ್ತ ಬಂದಿವೆ. ಆದರೆ ಇಂದು ಮಾನವನ ಹಸ್ತಕ್ಷೇಪದಿಂದ ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯೇ ಏರುಪೇರಾಗುವ ಚಿನ್ಹೆಗಳು ಕಂಡುಬರುತ್ತಿವೆ. ಇದು ಕೈಮೀರುವ ಮುಂಚೆ ನಾವು ಎಚ್ಚೆತ್ತುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿರುವುದು ಅಪೇಕ್ಷಣೀಯವೂ ಅನಿವಾರ್ಯವೂ ಆಗಿದೆ.

ನಾವೆಲ್ಲ ಕೈಗೂಡಿಸೋಣ. ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿರುವ ಜೀವದ ಪ್ರತಿ ಅಣುಅಣುವೂ ಸುಖದಿಂದ, ಶಾಂತಿಯಿಂದ, ಸಹಬಾಳ್ವೆ ನಡೆಸುವಂತೆ ಮಾಡೋಣ.

ವಂದನೆಗಳು.

ಗುರುವಾರ, ೨೫, ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ೨೦೦೩

ಮಿತ್ರರೆ,

ಇಡೀ ವಿಶ್ವವೇ ಒಂದು ವಿಸ್ಮಯಗಳ ಕಣಜ. ಏನು, ಏಕೆ, ಹೇಗೆ, ಎಂದೆಲ್ಲ ನಾವು ಕೇಳುತ್ತ ಹೋದಂತೆ ಅದು ತನ್ನ ವಿಶಾಲವಾದ ಅದ್ಭುತಲೋಕವನ್ನು ತೆರೆಯುತ್ತ ಹೋಗುತ್ತದೆ.

ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆ ವಾಸಮಾಡುವ ಜೀವಿಗಳ ಸ್ವಭಾವವನ್ನೇ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳೋಣ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಪ್ರಾಣಿಗೂ ತನ್ನದೇ ಆದ ಆವಾಸಸ್ಥಾನವಿದೆ. ಅಂದರೆ, ಎಲ್ಲ ಪ್ರಾಣಿಗಳೂ ಎಲ್ಲ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿಯೂ ವಾಸಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಒಂಟೆಯನ್ನು ತಂದು ನಮ್ಮ ಮಲೆನಾಡಿನ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟರೆ, ಅದು ಬದುಕಬಲ್ಲದೆ? ಆನೆಯನ್ನು ಕೊಂಡೊಯ್ದು ಹಿಮಾಲಯದಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟರೆ ಬಾಳಬಲ್ಲದೆ? ಆದ್ದರಿಂದ ಒಂದೊಂದು ಜೀವಿಗೂ ಬದುಕಿಬಾಳಲು ತಕ್ಕ ಜೀವ ಪರಿಸರ ಇರಲೇಬೇಕು. ಆದರೆ ಎಲ್ಲ ನಿಯಮಕ್ಕೂ ಅಪವಾದವಿದ್ದೇ ಇದೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಜಿರಳೆಯನ್ನೇ ನೋಡಿ. ಅದು ಮರುಭೂಮಿಯ ರಣಬಿಸಿಲೇ ಆಗಲಿ, ನಿಮ್ಮ ಮನೆಯ ಫ್ರಿಜ್ ಆಗಲಿ, ನೆಮ್ಮದಿಯಿಂದ ಜೀವಿಸುವುದು. ಅಂತೆಯೆ ಮಾನವನೂ ಕೂಡ ಪ್ರಪಂಚದ ಎಲ್ಲಾ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿಯೂ ವಾಸಿಸಲು ಶಕ್ಯನಾಗಿದ್ದಾನೆ.

ಇನ್ನು ಆಹಾರದ ವಿಷಯವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡರೆ, ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಪ್ರಾಣಿಗೂ ತನ್ನದೇ ವಿಶಿಷ್ಟ ಆಹಾರಕ್ರಮವಿದೆ. ಕೆಲವು ಸಸ್ಯಾಹಾರಿಗಳು, ಹಲವು ಮಾಂಸಾಹಾರಿಗಳು. ಒಂದು ಜಾತಿಯ ಪಾಂಡಾಗೆ ನೀಲಗಿರಿ ಮರದ ಎಲೆಗಳೇ ಅವಶ್ಯವಾದರೆ, ಕೋಲಾ ಕರಡಿಗೆ ಬಿದಿರಿನ ಎಲೆಗಳೇ ಬೇಕು. ರೇಷ್ಮೆಹುಳು-ಹಿಪ್ಪುನೇರಿಳೆ ಸಂಬಂಧ ನಿಮಗೆಲ್ಲ ಗೊತ್ತೇ ಇದೆ. ಪುನಃ ಅಪವಾದವಿದ್ದೇ ಇದೆ. ಕಾಗೆ, ಹೆಗ್ಗಣ ಮುಂತಾದ ಪ್ರಾಣಿಗಳು ವೆಜ್-ನಾನ್‌ವೆಜ್ ಎರಡನ್ನೂ ಜೀರ್ಣಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲವು. ನಾವಿಲ್ಲವೆ? ತಿನ್ನಲು ಯೋಗ್ಯವಾದ ಯಾವ ವಸ್ತುವನ್ನು ನಾವು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇವೆ?

ನನಗೆ ಬೇಸರವಿಷ್ಟೆ. ಜಿರಳೆ, ಕಾಗೆ, ಹೆಗ್ಗಣಗಳನ್ನು ಹೀಗಳೆಯುವುದು ಬೇಡ. ಆದರೆ ನಾವೂ ಜಿರಳೆಯ ಹಾಗೆ ಎಲ್ಲೆಂದರಲ್ಲಿ ಮನೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ; ನಾವೂ ಕಾಗೆ-ಹೆಗ್ಗಣಗಳಂತೆ ಏನು ಬೇಕಾದರೂ ತಿಂದು ಜೀರ್ಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲಿ ಹೆಗ್ಗಳಿಕೆಯಿದೆಯೆ? ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವು ಹೋಲಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಇವಕ್ಕಿಂತ ಗೌರವಯುತ ಪ್ರಾಣಿಗಳೇ ಇಲ್ಲವೆ?
ಸಿಂಹದ ಗಾಂಭೀರ್ಯ, ಹುಲಿಯ ಶೌರ್ಯ, ನವಿಲಿನ ಸೌಂದರ್ಯ, ಆನೆಯ ಶಕ್ತಿ, ತೋಳದ ಯುಕ್ತಿ, ಜೇನ್ನೊಣಗಳ ಸಂಘಜೀವನ, ಈ ಎಲ್ಲ ಗುಣಗಳ ಗಣಿ ನಾವಾದರೆ!

ನಾವೆಲ್ಲ ಕೈಗೂಡಿಸೋಣ. ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿರುವ ಜೀವದ ಪ್ರತಿ ಅಣುಅಣುವೂ ಸುಖದಿಂದ, ಶಾಂತಿಯಿಂದ, ಸಹಬಾಳ್ವೆ ನಡೆಸುವಂತೆ ಮಾಡೋಣ.

ವಂದನೆಗಳು.

ನಾವು ಸಾಧಿಸಬಲ್ಲೆವು

ಬುಧವಾರ, ೨೫ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ೨೦೦೨

ಸಹೃದಯರೇ,

ಸುಮಾರು ಇಪ್ಪತ್ತು ಕೋಟಿ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ವಿಕಾಸ ಹೊಂದಿದ ಡೈನಾಸಾರ್‌ಗಳು, ನಿರಂತರವಾಗಿ ೧೪ ಕೋಟಿ ವರ್ಷ ಈ ಭೂಮಿಯನ್ನಾಳಿ, ೬.೬ ಕೋಟಿ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ನಶಿಸಿ ಹೋದವು. ನಂತರ ಹುಟ್ಟಿದ ಹಕ್ಕಿಗಳ ಬಳಗ, ಇಂದು ಇಡೀ ಆಕಾಶವನ್ನು ಯಾವುದೇ ಗಡಿರೇಖೆಗಳಿಲ್ಲದ ಒಂದು ವಿಶಾಲ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯವನ್ನಾಗಿಸಿಕೊಂಡಿವೆ. ಚಿಟ್ಟೆ ಮತ್ತು ಇತರ ಕೀಟಗಳು, ಡೈನಾಸಾರ್ ಮತ್ತು ಪಕ್ಷಿಗಳಿಗಿಂತ ಮುಂಚೆ ಅಂದರೆ, ಸುಮಾರು ೩೨ ಕೋಟಿ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಟ್ಟ ಜೀವಿಗಳು. ಕೀಟಗಳು ಈ ಹಿಂದೆ ಘಟಿಸಿದ ಐದು ಜೀವಸಂಕುಲ ವಿನಾಶಗಳ ನಡುವೆಯೂ ಬದುಕುಳಿದು, ಸಂಖ್ಯಾಬಾಹುಳ್ಯದಲ್ಲಿ ಇತರೆಲ್ಲ ಜೀವಿಗಳನ್ನೂ ಹಿಂದೂಡಿವೆ.

ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ, ತಾವರೆಯಿಂದ ಆರ್ಕಿಡ್‌ಗಳವರೆಗಿನ ಹೂತಳೆವ ಸಸ್ಯಗಳು ನಮ್ಮ ಪ್ರಕೃತಿಯನ್ನು ಸುಂದರಗೊಳಿಸುವುದಲ್ಲದೆ, ಜೀವಿಗಳಿಗೆ ಅತ್ಯವಶ್ಯಕವಾದ ಆಮ್ಲಜನಕವನ್ನು ವಾತಾವರಣಕ್ಕೆ ತುಂಬುವ ಮಹತ್ಕಾರ್ಯವನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿವೆ.

ಕೇವಲ ಒಂದು ಲಕ್ಷಕ್ಕೂ ಕಡಿಮೆ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಭೂಮಿಗೆ ಬಂದ ಆಧುನಿಕ ಮಾನವ, ಜೀವಿಗಳಲ್ಲೇ ಹೆಚ್ಚು ವಿಕಾಸಹೊಂದಿದವನೆಂದೂ, ಅತಿ ಬುದ್ಧಿವಂತನೆಂದೂ ತೀರ್ಮಾನಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ. ಪೃಥ್ವಿಯ ಮೇಲೆ ನಡೆದ ೪೨೦ ಕೋಟಿ ವರ್ಷಗಳ ಜೀವವಿಕಾಸದ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ, ಮೊಟ್ಟಮೊದಲನೇ ಬಾರಿಗೆ ಪ್ರಕೃತಿಯ ಗರ್ಭದಲ್ಲಿ, ನಿಸರ್ಗದ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ಮೆಚ್ಚಬಲ್ಲ; ವಿವಿಧ ಸಸ್ಯ ಮತ್ತು ಪ್ರಾಣಿಗಳ ನಡುವಿನ ಅವಿನಾ ಸಂಬಂಧದ ವಿವೇಚನೆಯುಳ್ಳ; ಮುಂಬರುವ ಅತಿದೊಡ್ಡ ಜೀವ-ವಿನಾಶವನ್ನು ತಾನು ತಡೆಗಟ್ಟಬಲ್ಲನೆಂದು ಅರಿತ ಒಂದು ಜೀವ ಜನ್ಮತಳೆದಿದೆ.

ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆ ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ಕಾರಣದಿಂದ ಜರುಗಿದ ಜೀವವಿನಾಶದಲ್ಲಿ, ಕೋಟಿಕೋಟಿ ವರ್ಷ ವಿಕಾಸಹೊಂದಿ ಜನಿಸಿದ ಜೀವರಾಶಿಗಳಲ್ಲಿ ಶೇಕಡ ೯೯ರಷ್ಟು ಜೀವಜಾತಿಗಳು ನಿರ್ನಾಮವಾಗಿ ಹೋಗಿವೆ. ಆರನೆಯ ವಿನಾಶ ಈಗ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದು, ಅದಕ್ಕೆ ಮನುಷ್ಯನ ಹಸ್ತಕ್ಷೇಪವೇ ಕಾರಣವೆಂದು ದೂರಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಮಾನವ, ಇಡೀ ವಾತಾವರಣವನ್ನು ಕಲುಷಿತಗೊಳಿಸಿದ್ದಾನೆ; ಕುಡಿಯುವ ನೀರನ್ನು ವಿಷಮಯಗೊಳಿಸಿದ್ದಾನೆ; ಹಸಿರು ವನಸಿರಿಯನ್ನು ಲೂಟಿಮಾಡಿದ್ದಾನೆ; ಪ್ರಾಣಿ ಮತ್ತು ಪರಸ್ಪರ ತನ್ನಲ್ಲಿಯೇ ಯುದ್ಧ ಸಾರಿದ್ದಾನೆ: ಎಲ್ಲವೂ ಸ್ವಾರ್ಥಕ್ಕಾಗಿ ಮತ್ತು ಆಧುನೀಕರಣದ ನೆಪದಲ್ಲಿ.

ಆತ, ಭೂಮಿಯನ್ನು ಸಂರಕ್ಷಿಸುವ ಪರಿ ಇದೇ ಆದಲ್ಲಿ, ಇದೇ ರೀತಿ ಬುಲೆಟ್ ಮತ್ತು ಬಾಂಬ್‌ಗಳೊಂದಿಗೆ ಯುದ್ಧ ಮುಂದುವರಿಸಿದಲ್ಲಿ, ಯಾರನ್ನು ಅತಿ ವಿಕಾಸಹೊಂದಿದ ಜೀವಿಯೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಿದ್ದೆವೋ ಅವನೇ, ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆ ಅತಿ ಕಡಿಮೆ ಅವಧಿ ಜೀವಿಸಿದ ಪ್ರಾಣಿಯೆನಿಸಿಕೊಳ್ಳುವನು. ಎಂಥ ವಿಪರ್ಯಾಸ!

ನಾವೆಲ್ಲ ಕೈಗೂಡಿಸೋಣ. ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿರುವ ಜೀವದ ಪ್ರತಿ ಅಣುಅಣುವೂ ಸುಖದಿಂದ, ಶಾಂತಿಯಿಂದ, ಸಹಬಾಳ್ವೆ ನಡೆಸುವಂತೆ ಮಾಡೋಣ.

ವಂದನೆಗಳು.

ವಂದೇ ಮಾತರಂ ಸುಜಲಾಂ ಸುಫಲಾಂ ಮಲಯಜಶೀತಲಾಂ
ಸಸ್ಯಶ್ಯಾಮಲಾಂ ಮಾತರಂ ವಂದೇ ಮಾತರಂ
ಶುಭ್ರಜ್ಯೋತ್ಸ್ನಾಂ ಪುಲಕಿತಯಾಮಿನೀಂ
ಫುಲ್ಲಕುಸುಮಿತ ದ್ರುಮದಲಶೋಭಿನೀಂ
ಸುಹಾಸಿನೀಂ ಸುಮಧುರಭಾಷಿನೀಂ
ಸುಖದಾಂ ವರದಾಂ ಮಾತರಂ ವಂದೇ ಮಾತರಂ

ಶುಕ್ರವಾರ ೨೪ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ೧೯೯೯

ಮಿತ್ರರೆ,

ಪ್ರಕೃತಿಮಾತೆ ದಯಾಮಯಿ, ಕ್ಷಮಾಶೀಲೆ. ತನಗೇನೇ ಕಷ್ಟ ಬಂದರೂ ಸಹಿಸಿಕೊಂಡು, ತನ್ನ ಮಕ್ಕಳ ಶುಭವನ್ನೇ, ಅಭ್ಯುದಯವನ್ನೇ ಬಯಸುತ್ತಾಳೆ. ಅಮೃತಪ್ರಾಯವಾದ ನಿರ್ಮಲ ನದಿಜಲದಿಂದ ನಮ್ಮ ಮೈಮನಸ್ಸನ್ನು ಕಾಪಾಡುತ್ತಾಳೆ. ಸಮೃದ್ಧ ಬೆಳೆ ಬೆಳೆಯಲು ನೆಲ, ಮಧುರವಾದ ಹಣ್ಣು-ಹಂಪಲುಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ ಗಿಡ-ಮರ-ಬಳ್ಳಿಗಳನ್ನೊಳಗೊಂಡ ನಿಸರ್ಗದೇವಿ ನಮ್ಮ ಎಲ್ಲ ಬೇಕು-ಬೇಡಗಳನ್ನು ಪೂರೈಸುತ್ತಾಳೆ.

ಪಕ್ಷಿಗಳ ಚಿಲಿಪಿಲಿ ಇಂಚರ, ಸುಂಯ್ ಎಂದು ಬೀಸುವ ತಂಗಾಳಿ, ಎಲೆಗಳ ಇನಿದನಿ, ಹರಿಯುವ ಝರಿ-ನದಿಗಳ ಕಲರವ, ಹೂವಿನಿಂದ ಹೂವಿಗೆ ಹಾರುವ ಭ್ರಮರಗಳ ಝೇಂಕಾರ ಇವೆಲ್ಲ ಸೇರಿ ಅವಳ ಮಧುರ ಮಾತುಗಳಾಗಿವೆ. ಪ್ರಕೃತಿಯ ಸೌಂದರ್ಯ ವರ್ಣಿಸಲಸಾಧ್ಯ. ಅವಳು ಹಿಮಾಚ್ಛಾದಿತ ಗಿರಿಕಂದರಗಳಿಂದಲೂ, ಹಚ್ಚಹಸಿರು ವನರಾಶಿಯಿಂದಲೂ ಕೂಡಿದ್ದಾಳೆ. ಶುಭ್ರವಾದ ಬೆಳದಿಂಗಳ ರಾತ್ರಿ, ಈಕೆ ಮುಗುಳ್ನಗುತ್ತಿರುವಳೋ ಎನ್ನಿಸುತ್ತದೆ!

ಇಂತಹ ತಾಯಿಯ ಆಶ್ರಯದಲ್ಲಿ ಸಕಲ ಜೀವರಾಶಿಗಳೂ ನೆಮ್ಮದಿಯಿಂದ ಬಾಳುತ್ತಿವೆ. ಎಲ್ಲ ತಾಯಂದಿರಂತೆ, ತನ್ನೆಲ್ಲ ಮಕ್ಕಳನ್ನೂ ಸರಿಸಮಾನರಾಗಿ, ಎಲ್ಲರೂ ಸುಖದಿಂದ, ಸಂತೋಷದಿಂದ ಬಾಳಬೇಕೆಂಬ ಆಸೆ ಅವಳದ್ದು! ಇಂತಹ ಪ್ರಕೃತಿಮಾತೆ ಸರ್ವಕಾಲದಲ್ಲಿಯೂ ಪೂಜನೀಯಳು.

ಈ ಎಲ್ಲ ಭಾವನೆಗಳನ್ನೂ ನಾವು ವಂದೇ ಮಾತರಂನಲ್ಲಿ ಕಾಣಬಹುದು. ಈಗ ನನಗೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ: ಶ್ರೀ ಬಂಕಿಮಚಂದ್ರ ಚಟರ್ಜಿಯವರು ಈ ಗೀತೆಯನ್ನು ಬರೆಯುವಾಗ ಅವರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿದ್ದುದು ಭಾರತಮಾತೆಯಲ್ಲ, ಪ್ರಕೃತಿಮಾತೆಯೇ!

ನಾವೆಲ್ಲ ಕೈಗೂಡಿಸೋಣ. ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿರುವ ಜೀವದ ಪ್ರತಿ ಅಣುಅಣುವೂ ಸುಖದಿಂದ, ಶಾಂತಿಯಿಂದ, ಸಹಬಾಳ್ವೆ ನಡೆಸುವಂತೆ ಮಾಡೋಣ.

ವಂದನೆಗಳು.

" We do no great things
Only small things with great love''
- Mother Teresa

26 September 1997

Dear friend,

This year, I thought that I would tell you something about my cards.

The commitment: Every year, during the Wildlife Week, observed during the first week: of October, people rededicate themselves to preserve and protect the wildlife. My humble contribution to this global cause is through my wildlife message cards.
What started as a hobby, thirteen years ago, has come to stay as a commitment. These wildlife cards are drawn and coloured individually, throughout the year, and sent free to recipients all over the world with a request to spread the Wildlife Conservation Message, during the WildlifeWeek.

The Number: The cards which numbered 120 to 150 in the beginning, acquired popularity and the demand forced me to make more and more cards. Since six years, I have set a target of making 3000 cards a year. Though I have not succeeded in this attempt, the number of cards, each year have increased to 2700 to 2900. Put together, in 13 years, the total number of cards has exceeded 25,000!

This has been only possible, only with your continued encouragement and support. Because of the increasing number of recipients year after year, I have restricted this number to 1250, so that each gets at least two cards.

Please remember that I am not an artist. But I have put a small part of my heart into each of these cards. And do not need publicity. The cards do.

Recycled-content Paper: Years ago, the then minister for Environment thought otherwise. She wrote saying "Why can't you plant trees instead of wasting paper?" So, I tried to get the cards made of recycled paper. I was greatly relieved, when I came to know that today, most of the writing material that we use are made out of recycled content paper.

Request: My postal burden has doubled from this year. Please help me by sending extra stamps. Also, please do not forget to write the change of address, or as far as possible, give me your permanent address.

Let us join hands to make our only earth, a place where all elements of life can live in health, happiness and harmony.

Thank you.

Wildlife Messages 2006

Dear friend,

I am using my blogspot to showcase my annual Wildlife Messages and the hand-painted Wildlife Message cards. These cards, depicting the picture of an animal, bird or butterfly, are individually hand-drawn and painted along with an apt 'message'. They are posted to individuals throughout the world to reach them during the wildlife week observed in India (Oct 1-7). I have been doing this to show my love and concern towards nature since 25 years. Please view them and feel free to express your sincere opinion on them.

Thank you.

Narasimhan.

अश्वथ्तमॆकम् पिचुमंदमॆकम् न्यग्रॊधमॆकम् दश चिंचिणीकाः ।

कपिथ्त बिल्वाम्लक त्रयम् च पंचाम्रवापी नरकम् न पश्यॆत् ॥

- बृहत् पराशर संहिता

ಒಂದೊಂದು ಅರಳಿ, ಬೇವು, ಆಲ; ಹತ್ತು ಹುಣಿಸೆ; ಮೂರು-ಮೂರು ಬೇಲ, ಬಿಲ್ವ, ನೆಲ್ಲಿ ಹಾಗೂ ಐದು ಮಾವಿನ ಗಿಡಗಳನ್ನು
ಯಾವಾತ ನೆಟ್ಟು ಪೋಷಿಸುತ್ತಾನೋ ಅವನು ನರಕವನ್ನು ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ.
- ಬೃಹತ್ ಪರಾಶರ ಸಂಹಿತಾ

ಸೋಮವಾರ, ೨೫ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ೨೦೦೬

ಮಿತ್ರರೆ,

ಪ್ರಪಂಚದ ಎಲ್ಲಾ ಧರ್ಮಗಳಲ್ಲೂ ಸ್ವರ್ಗ-ನರಕದ ಕಲ್ಪನೆಯಿದೆ. ಮನುಷ್ಯ ಸತ್ತ ನಂತರ ಸ್ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಹೋಗಲು ಈ ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆ ಯಾವ ಯಾವ ಕಾರ್ಯಗಳನ್ನು ಮಾಡಬೇಕು ಅಥವಾ ಏನೇನು ಮಾಡಬಾರದು ಎಂದು ಈ ಧರ್ಮಗಳು ಸಾರುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ಈ ಸ್ವರ್ಗ-ನರಕಗಳನ್ನು ಕಂಡವರು ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ.

ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಹೀಗೆ ಆಲೋಚಿಸಿ: ಒಂದು ಮುಂಜಾನೆ ನೀವು ಎದ್ದು ದೂರದ ಬೆಟ್ಟದ ತುದಿಗೆ ನಡೆದು ತಲುಪಿದ್ದೀರಿ. ಅಲ್ಲಿಯ ಆ ಸುಂದರ ವಾತಾವರಣ, ತಂಪನೆ ಬೀಸುವ ಕುಳಿರ್ಗಾಳಿ, ಮರ-ಗಿಡಗಳ ಕಲರವ, ಹಕ್ಕಿಗಳ ಇಂಚರ, ಎಲ್ಲವೂ ಅನುಭವಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ ವಾಃ! ಎಂಥ ಸ್ವರ್ಗ! ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೀರಿ. ಅಲ್ಲಿಂದ ಹಿಂದಿರುಗಿ ಊರಿಗೆ ಬಂದಾಗ ನಿಮಗೆ ಕಾಣುವುದು ಅದೇ ಕಾಂಕ್ರೀಟು ಕಾಡು, ಅದೇ ಧೂಳು, ಅದೇ ವಾಹನಗಳ ಆರ್ಭಟ, ಅದೇ ಕೊಳೆತ ವಾಸನೆ ....ಛೀ! ಇದೆಂಥ ನರಕ! ಎಂದು ಮೂಗು ಮುರಿಯುವವರೂ ನೀವೇ. ಆದರೆ, ಇಂತಹ ನರಕವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದವರು ಯಾರು? ನಾವೇ ಅಲ್ಲವೆ?

ಒಂದು ಸಸ್ಯವನ್ನು ನೆಟ್ಟು ಪೋಷಿಸಿದರೆ, ಅದು ಬೆಳೆದು, ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಜೀವಿಗಳಿಗೆ ಆಶ್ರಯವನ್ನೂ, ಆಹಾರವನ್ನೂ ನೀಡುತ್ತದೆ. ಇಂತಹ ಮರಗಳ ಗುಂಪನ್ನು ನೀವು ಬೆಳೆಸಿದರೆ ಸ್ವರ್ಗದ ಒಂದು ತುಣುಕೇ ನಿಮ್ಮ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಬೆಳೆಯುವುದನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು! ಮಾನವನ ಯಾವ ಕೈಗಳು ನಾಡನ್ನು ನರಕವಾನ್ನಾಗಿಸುವವೋ ಅದೇ ಕೈಗಳಿಂದ ಸ್ವರ್ಗಸದೃಶವಾದ ವಾತಾವರಣವನ್ನೂ ನಿರ್ಮಿಸಬಹುದು!

ನಾವೆಲ್ಲ ಕೈಗೂಡಿಸೋಣ. ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿರುವ ಜೀವದ ಪ್ರತಿ ಅಣುಅಣುವೂ ಸುಖದಿಂದ, ಶಾಂತಿಯಿಂದ, ಸಹಬಾಳ್ವೆ ನಡೆಸುವಂತೆ ಮಾಡೋಣ.

ವಂದನೆಗಳು.

Friday, 25 September 2006

Dear friend,

The concept of Heaven and Hell are nothing new to humankind. Heaven is a place of eternal bliss and peace and in hell there is total chaos and ceaseless hostility. All religions prescribe the dos and don’ts to us that have an ultimate aim to reach heaven after death. None of us really has ever seen the heaven or hell.

For a moment, please imagine: It is an early morning and you have walked to the top of the hill that is outside your township. The serene atmosphere, cool breeze and the sound of the wind from the rustling leaves… Involuntarily you exclaim, “Oh! What a Heaven!” Later, you return to your town. There you find the same concrete jungle, the same dust, smoke, and noise of the vehicles, rotten smell… I am sure, you would utter, “What a hell!” Who is responsible for creating this hell? Aren’t we?

When you plant a tree, it grows and gives shelter and nourishment to innumerable life forms. If you grow a grove of such trees, you will indeed see a small piece of paradise growing in front of you ! The same human hands that created the hell can also make it a heavenly place to live in !

Let us join hands to make our only Earth, a place where all elements of life can live in health, happiness and harmony.

Thank you.

Please write to the above address to be a proud recipient of these cards every year.
Total of hand-painted cards made: this year 2150; in 22 years 45,250.
Total recipients: this year 1190; in 22 years 6450.
Please send more stamps to reduce my burden on postage.

Wildlife Messages 2007

नास्ति मात्रासमम् तीर्थम् नास्ति मात्रा समागतिः ।

नास्ति मात्रासमम् त्राणम् नास्ति मात्रा समःप्रपा ॥

ತಾಯಿಗೆ ಸಮನಾದ ತೀರ್ಥವಿಲ್ಲ, ತಾಯಿಗೆ ಸಮನಾದ ಆಶ್ರಯ ಬೇರಿಲ್ಲ
ತಾಯಿಗೆ ಸಮನಾದ ರಕ್ಷಕರಿಲ್ಲ ತಾಯಿಗೆ ಸಮನಾದ ಅರವಟ್ಟಿಗೆ ಬೇರಿಲ್ಲ.

ಬುಧವಾರ, ೨೬ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ೨೦೦೭

ಮಿತ್ರರೆ,

ತಾಯಿಯೇ ದೇವರು. ಅವಳು ಜ್ಞಾನದಾಯಿ, ಕರುಣಾಮಯಿ, ಕ್ಷಮಾಶೀಲೆ, ತ್ಯಾಗಶೀಲೆ ಮತ್ತು ಅವಳ ತಾಳ್ಮೆ ಅಪರಿಮಿತ. ಈ ಮಾತೃವಾತ್ಸಲ್ಯವನ್ನು ನಾವು ನಿಕೃಷ್ಟ ಜೀವಿಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಕಾಣುತ್ತೇವೆ. ಅವುಗಳ ಜೀವನವೇ ವಿಚಿತ್ರ; ಎಷ್ಟೋ ಕಷ್ಟ-ಕೋಟಲೆಗಳ, ಅನಿಶ್ಚಿತತೆಗಳ ಹಾದಿ.

ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ನಮ್ಮ ಕರುಳಿನ ಒಳಗೋಡೆಗೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡು, ರಕ್ತವನ್ನು ಹೀರುತ್ತಾ ಜೀವನ ನಡೆಸುವ ಕೊಕ್ಕೆಹುಳದ ಬಗ್ಗೆ ನಾನು ನಿಮಗೆ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ. ಆ ಹುಳದ ಮೊಟ್ಟೆಗಳು ಮಲದಲ್ಲಿ ಹೊರಬಿದ್ದು, ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಮರಿಹುಳವಾಗಿ ಮೊಳೆಯುತ್ತವೆ. ಯಾರಾದರೂ ಅದರ ಮೇಲೆ ಕಾಲಿಟ್ಟಾಗ, ಅವು ಪಾದಕ್ಕೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡು, ಚರ್ಮವನ್ನು ಭೇದಿಸಿ ರಕ್ತವನ್ನು ಹೊಕ್ಕು, ಅಲ್ಲಿಂದ ರಕ್ತನಾಳಗಳ ಮೂಲಕ ಹೃದಯ ಮತ್ತು ಶ್ವಾಸಕೋಶವನ್ನು ತಲುಪಿ, ಗಂಟಲಿಗೇರಿ, ನಾವು ಎಂಜಲು ನುಂಗಿದಾಗ ಅನ್ನನಾಳದ ಮೂಲಕ ಪುನಃ ಕರುಳನ್ನು ಸೇರಿ ಜೀವನಚಕ್ರವನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸುತ್ತವೆ. ಕೊಕ್ಕೆಹುಳಗಳಿಗೆ ಸ್ವಂತ ಜೀರ್ಣಾಂಗಗಳಿಲ್ಲ; ಸಂಪೂರ್ಣ ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ ಜೀವಿಸುವುದರಿಂದ ಕಣ್ಣುಗಳಿಲ್ಲ; ಇನ್ನು ಮಾತನಾಡಲು ಯಾರೂ ಇಲ್ಲದಿರುವುದರಿಂದ ಸ್ವರವೂ ಇಲ್ಲ; ನಡೆದು ಓಡಾಡುವುದೆಲ್ಲಿಗೆ, ಹಾಗಾಗಿ ಕೈ-ಕಾಲುಗಳೂ ಇಲ್ಲ. ಹೀಗೆ ಮೂಗು, ಕಣ್ಣು, ಧ್ವನಿ, ಕಿವಿ, ಕೈಕಾಲು ಯಾವುದೂ ಇಲ್ಲದ ಜೀವವೂ ಒಂದು ಜೀವವೇ? ಅದರದ್ದೂ ಒಂದು ಬದುಕೇ? ಎಂದು ನಿಮಗನ್ನಿಸಬಹುದು. ಆದರೆ, ಆ ಕೊಕ್ಕೆಹುಳದ ತಾಯಿಗೆ ಹಾಗೆ ಅನ್ನಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲ ತಾಯಂದಿರಂತೆ ಅವಳಿಗೂ ಆಸೆ_ ತನ್ನ ಮಕ್ಕಳು ತನಗಿಂತ ನೆಮ್ಮದಿಯ, ಸುಖಜೀವನವನ್ನು ಕಾಣಲಿ ಅಂತ. ಆದ್ದರಿಂದ ಅವಳು ಪ್ರತಿದಿನ ೧೨೦೦-೧೫೦೦ ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನಿಟ್ಟು ಹರಸುತ್ತಾಳೆ!

ಭೂಮಿಯ ಮೇಲಿರುವ ಸಕಲ ಜೀವಕೋಟಿಗಳಿಗೂ ಆಶ್ರಯವನ್ನು ನೀಡುತ್ತಿರುವ ಭೂಮಾತೆಯಲ್ಲೂ ನಾವು ತಾಯಿಯ ಎಲ್ಲ ಗುಣಗಳನ್ನೂ ಕಾಣುತ್ತೇವೆ. ಪ್ರತಿದಿನವೂ ಅವಳನ್ನು ತುಳಿಯುತ್ತೇವೆ, ಅಗೆಯುತ್ತೇವೆ, ಗಾಯ ಮಾಡುತ್ತೇವೆ, ಕಡಿಯುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ಒಡಹುಟ್ಟಿದ ಇತರ ಜೀವಿಗಳನ್ನು ನಿಷ್ಕಾರಣವಾಗಿ ಕೊಲ್ಲುತ್ತೇವೆ. ಆದರೂ ಭೂತಾಯಿ ನಮ್ಮ ಎಲ್ಲ ದುಷ್ಕೃತ್ಯಗಳನ್ನೂ ತಾಳ್ಮೆಯಿಂದ ಸಹಿಸಿಕೊಂಡು ನಮ್ಮನ್ನು ಉದಾರ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಕ್ಷಮಿಸುತ್ತಾಳೆ. ಇದು ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಎಂದು ನಾವು ಯೋಚಿಸಬೇಕಾದ ಸಮಯ ಬಂದಿದೆ.

ನಾವೆಲ್ಲ ಕೈಗೂಡಿಸೋಣ. ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿರುವ ಜೀವದ ಪ್ರತಿ ಅಣುಅಣುವೂ ಸುಖದಿಂದ, ಶಾಂತಿಯಿಂದ, ಸಹಬಾಳ್ವೆ ನಡೆಸುವಂತೆ ಮಾಡೋಣ.

ವಂದನೆಗಳು.

None could love more than our mother,
None could console, foster or feed more than our mother.

Tuesday, 25 September 2007

Dear friend,

Mother is the living god. She gives us knowledge; she is ever-loving, selfless, patient, sacrificing and pardons all our misdeeds. These virtues of a mother are seen in even lowly creatures. Their lifecycle is an arduous journey of innumerable obstacles and unexpected events. I will give the example of a hookworm that lives in our intestines. A hookworm lives by holding on to the inner surface of the small intestine and absorbing blood from us. Its eggs come out in the faeces and they hatch into larvae on the ground. When anybody steps on them, they immediately attach themselves, pierce through the skin of the sole and enter the blood stream. Then they go to the heart, thence to the lungs and crawl up the throat. When we swallow, they find their way into the food pipe and reach the intestines, again to start a new life. They lack a digestive system of their own; as they live in the complete darkness of the gut, they do not have eyes; they have no friends, so are deaf and dumb; they do not have to move around, so are devoid of hands and legs. Now, tell me: here is an animal without eyes, nose, ears, voice and both the limbs. Do you think that with all these deficiencies anyone can lead a life? Is there is any purpose in their life? But, the mother of a hookworm like any mother has ambitions: She wishes all her children to live a more happy and contented life than her. So she lays more than 1200 eggs daily and blesses them!

We see the same motherly virtuousness in the Mother Nature. She too has given birth to millions of lives on this Earth and nurtures them all with equal love and affection. Everyday we torture, humiliate and dig wounds on her body and kill the other lifeforms unscrupulously and without purpose. Mother Earth bears with all our mischief with endurance and forgives us. But for how long?

Let us join hands to make our only Earth, a place where all elements of life can live in health, happiness and harmony.

Thank you.

Dr. S V Narasimhan VIRAJPET 571 218 India. drnsimhan@yahoo.com

The Wildlife Message Cards are individually hand-painted and sent free to individuals throughout the world to mark the Wildlife Week.
Please write to the above address to be a proud recipient of these cards every year.
Total of hand-painted cards made: this year 2300; in 23 years 47,550.
Total recipients: this year 1170; in 23 years 6660.
Please send more stamps to reduce my burden on postage.